Η δολοφονία που ξεμπρόστιασε κάθε σύστημα...

 

«Εννέα (9) εγκλήσεις, τέσσερις (4) καταδικαστικές αποφάσεις με χαρακτήρα πλημμελήματος. Και;  Τέσσερις καταδικαστικές. Πέντε (5) έτη φυλάκιση αλλά με αναστολή. Μπουμπούκι που ανθίζει σε γόνιμα για μπουμπούκια εδάφη. Τα δικά μας. 

Η χώρα μας, με τα περισσότερα παραθυράκια στους νόμους, η χώρα μας, της πιο αργοκίνητης απονομής δικαιοσύνης, η χώρα μας, όπως το «τερμάτισαν» με νομοθεσίες που διευκόλυναν τους δράστες (κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που πόνταρε στην ψήφο των φυλακισμένων και την αξιώθηκε σε ποσοστό 90%). Η χώρα μας που μοιράζει ισόβια γιατί γνωρίζει ότι δεν θα τα εκτίσουν. 

Η χώρα μας που οι αναβολές δίνουν και παίρνουν ώστε να βολεύονται οι δικηγόροι και να ζητιανεύουν οι γονείς, της κάθε Ελένης Τοπαλούδη, χρήματα, για να ταξιδεύουν και να παρίστανται μετρώντας αναβολές για να υπερασπιστούν την άγρια δολοφονία του παιδιού τους. 

Η χώρα μας, που όμως πλέον μετράει πέντε χρόνια διακυβέρνησης μιας κυβέρνησης που κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση αλλά ακόμα τίποτα. Γρηγορείτε! Ακούστε τι είπε για αυτόν η αδελφή του: Ενα κτήνος. Τεμπέλης. Σαδιστής. Νταβατζάκος. Το πιο τραγικό (και για τον ίδιο ακόμα) ότι καμία Αρχή, σε αυτή την κατηφορική πορεία, δεν νοιάστηκε να τον φρενάρει. 

Απαιτούσε χρήματα από εκείνη. Παραμόνευε έξω από τη δουλειά της. Πεταγόταν μπροστά της. Είχε μέθοδο. Την πλησίαζε με χαμόγελο σαδιστή, της χαμογελούσε αρχικά, η καρδιά της έσπαζε ρεκόρ κτύπων. Ενα «Ωχ» διαρκείας να αφαιρεί μέρες από τη ζωή της. «Δώσε, ρε αδελφούλα», το «αδελφούλα» θέριευε σε «αδελφή» για να καταλήξει «πουτ@να» και ό,τι κοσμητικό. Και μετά ξύλο, κακοποίηση. 

Πραγματικά, δεν φτάνει το μυαλό μου τι δύναμη πρέπει να διέθετε αυτή η γυναίκα, η αδελφή του, τι ανδρεία με αδιέξοδο μαζί, για να κατορθώνει να εισέρχεται σε αστυνομικά τμήματα, να καταγγέλλει, να μηνύει, να επισκέπτεται δικηγόρο, να φτάνει στο δικαστήριο, να έρχεται ξανά αντιμέτωπη με τον «δολοφόνο» της… Ελεύθερο. 

Αντιλαμβανόμαστε πόσο κόπο ψυχής, τι στέγνωμα, τι τιτάνια δύναμη, τι αγωνία διαρκείας, τι πόνο, τι αδιέξοδο, τι μοναξιά! Εννέα εγκλήσεις, τέσσερις καταδικαστικές αποφάσεις, πέντε χρόνια φυλάκιση και πέντε δίκες σε εκκρεμότητα… Ασφαλιστικά μέτρα; Βεβαίως! Βεβαιότατα! Αλλά ο δράστης ποτέ δεν εντοπιζόταν από τις Αρχές… Ηπειρος ολόκληρη η Ελλάδα. Πώς να συντονιστούν να τον πιάσουν; Απιαστος. 

Η αδελφή αναγκάστηκε να μετακομίσει. Νύχτα. Μόνο ο δικηγόρος γνώριζε τη νέα διεύθυνσή της. Νέα ζωή; Πάτε καλά; Αστειεύεστε. Ετρεμε ακόμα πιο πολύ μην και την εντοπίσει. Ετρεμε και τη σκιά της. Θα τη σκότωνε! Θα τη σκότωνε! Ε, τελικά, σκότωσε μια έγκυο γυναίκα. Το επόμενο θύμα στη μακρά αλυσίδα. Και πάλι, σαν έτοιμος από καιρό, σαν μαθημένος από ένα σύστημα διάτρητο, εμπαίζει όσο δεν δύναται ηθοποιός Οσκαρικός. 

Κύριοι κάθε Αρχής Κράτους. Μελετήστε τον δολοφόνο της 41χρονης εγκύου. Μέρα την ημέρα της ζωής του. Μελετήστε τις τρύπες, τις διευκολύνσεις του συστήματος και, πιο πολύ από αυτό, μελετήστε τις αγεφύρωτες υπηρεσίες. Ολες, θαρρείς, ανεξάρτητα κρατίδια. Αμίλητα, ασυνεννόητα. 

Αστυνομία. Τελεία. Δικαιοσύνη. Τελεία. Κοινωνικές Δομές. Τελεία. Επιτέλους, ενώστε τα στοιχεία. Μόνο έτσι θα δικαιωθεί η δολοφονία μιας ακόμα γυναίκας. Μια ακόμα γυναικοκτονία. Υπουργέ, κύριε Φλωρίδη, γρηγορείτε. Αυτός ο δολοφόνος μας τα έδωσε όλα στο πιάτο. Ολα!

ΥΓ. Στο ίδιο σύστημα παραδίδουμε τη βία των παιδιών. Τη βία που κατέβηκε ηλικιακή πίστα. Φτάσαμε Δημοτικό. Αντε και στο Νηπιαγωγείο ως «Και εις κατώτερα!». Αφρενα τρέχουμε στην καταστροφή».

(Αρθρο της Ρέας Βιτάλη από το  Protagon.gr)