Oύτε τα αυτονόητα;

 

@ Όταν Δευτέρα μεσημέρι, μετά από εορταστικό τετραήμερο, δεν καθαρίζονται ούτε οι μικροί κάδοι απορριμμάτων και μάλιστα στην τουριστική παραλίμνια πλευρά της πόλης τι πρέπει να υποθέσουμε; Απαντήσεις δεκτές… (Κάποιοι κάδοι δεν έχουν ούτε  πλαστικές σακούλες εντός. Με τα χέρια τα μαζεύουν;)

Παραδίπλα, ένας σωρός από φύλλα πετάχτηκε πάνω στο πράσινο. Ο κόσμος μπορεί να έρχεται, αλλά το ερώτημα είναι τι βλέπει…

@ Πού να πήγαν αλήθεια τα λουλούδια που φύτεψαν πριν κάποιες μέρες μαθητές στα παρτέρια του πάρκου Κατσάρη; Πώς και εξαφανίστηκαν όλα; Τα πήραν κάποιοι για τις αυλές τους;  

28η Οκτωβρίου 1940...

 

Δυσ-τοπικά... φαινόμενα

 

@ Πάλι καλά δηλαδή που η πόλη ετοιμάζεται να υποδεχτεί τους χιλιάδες επισκέπτες του τετραήμερου, με εικόνες όμως που μόνο ως δυσφήμιση  μπορούν να εκληφθούν. Και ενώ γίνεται λόγος για τις παράνομες χωματερές στο λεκανοπέδιο, εδώ τις έχουμε δίπλα στην Πύλη του ιστορικού κάστρου και μάλιστα σε κοινή θέα. 

Αλλά έτσι είναι οι παραδόσεις, δεν πρέπει να σπάνε. Όπως και των ανοιχτών αποχωρητηρίων στην ευθεία κάτω ακριβώς από τις επάλξεις.

@ Το ίδιο και με τα βανδαλισμένα γλυπτά, ένα εκ των οποίων διαθέτει εδώ και κάτι χρόνια μόνο το βάθρο! Εμείς εκεί όμως... ούτε το απομακρύνουμε ούτε το αντικαθιστούμε. Πώς αλλιώς θα δείξουμε στους ξένους τι θα πει πολιτισμός!

@ Δεν έχουν δρόμους τα στρατόπεδα για να κάνουν πρόβες παρέλασης οι φαντάροι και χρειάζεται να κλείνει το ένα ρεύμα της Γεννηματά για να… εξασκηθούν;

@ Πόση ώρα χρειάζονται άραγε οι υπάλληλοι της Δημοτικής Αστυνομίας κάτω από τα πλατάνια της λίμνης για να ξεκουραστούν από την πολλή δουλειά; Τη στιγμή που στο κέντρο γίνεται χαμός από κίνηση, έργα κτλ. η θέα στο νησί προέχει; Να τους θύμιζε κάποιος ότι δεν αμείβονται γι’ αυτόν τον λόγο;

@ Από πού είπαμε θα περάσουν οι ΑμΕΑ; Από δεξιά, από αριστερά ή θα κατέβουν στον δρόμο; Στην κεντρικότερη Λεωφόρο Δωδώνης…

@ Όταν τα τραπεζοκαθίσματα καταστημάτων κλείνουν τους διαδρόμους των πεζών, πώς είπαμε λέγεται αυτό;

Εθνικός Δρυμός, είπατε;

 

Φαινόμενα που σίγουρα δεν ταιριάζουν με έναν από τους κορυφαίους τουριστικούς προορισμούς θα δει κανείς δίπλα στο γεφύρι της Κλειδωνιάς. Κομμένα πλατάνια, αφημένα να κείτονται εκεί που κόπηκαν, πάνω σε παγκάκια εντός χώρου αναψυχής, καρβουνιές από αναμμένες φωτιές σε πολλά σημεία, ελεύθερο κάμπινγκ, σκουπίδια πεταμένα δεξιά και αριστερά. Αν έτσι εννοούν κάποιοι τον προστατευόμενο εθνικό δρυμό, τότε μάλλον εμείς κάτι δεν καταλάβαμε καλά…

Στην Αρίστη  το μοναστήρι της Σπηλαιώτισσας -που παραμένει ερμητικά κλειστό και στον εξωτερικό του χώρο- δεν φαίνεται πια από τη βλάστηση. Δεν πρέπει κάτι να γίνει; Δεν είναι κρίμα ενώ διαφημίζεται με μεταλλικές πινακίδες να ψάχνει ο κόσμος να το βρει;  

Εδώ... γελάμε

                                                                                                      (Δ.Χαντζόπουλος- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Ρήσεις...

 

Αυξημένη εγκληματικότητα...

 

« Tο κακό με τους δολοφόνους, τους βιαστές, τους ληστές, τους εμπόρους ναρκωτικών, τους μικροκλέφτες, τους απατεώνες, τους μαστροπούς κτλ. έχει παραγίνει. Στη χώρα μας, κατά το 2021 έγιναν 8561 κακουργήματα και 194.599 πλημμελήματα. Αυτά σύμφωνα με το Υπουργείο Εσωτερικών. Σε αυτά προσθέστε εγκλήματα τα οποία δεν καταγράφονται διότι δεν καταγγέλλονται, π.χ. βιασμοί νεαρών γυναικών. Τα στοιχεία αυτά είναι τρομακτικά. Μας πληροφορούν ότι αντιστοιχεί ένα κακούργημα σε κάθε 820 ενήλικες και ένα πλημμέλημα σε κάθε 36 ενήλικες. Επίσης, μεταξύ των κακουργημάτων ήταν 245 δολοφονίες με δόλο, 353 βιασμοί και 3.471 ληστείες.     

Ασφαλώς, υπάρχουν αιτίες για το έγκλημα: συμφέρον, πάθη, φτώχεια, ανωμαλίες κ.α. Είμαι βέβαιος ότι οι σχετικοί επιστήμονες, κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι, ψυχίατροι, εγκληματολόγοι θα έχουν μια λίστα από τις αιτίες που στρέφουν τους ανθρώπους στην παρανομία και στο έγκλημα. Ας δούμε, όμως, τι λένε οι οικονομολόγοι, με ένα παράδειγμα Μία βασική παραδοχή της οικονομικής θεωρίας είναι ότι οι άνθρωποι αντιδρούν στα κίνητρα, θετικά ή αρνητικά. Το ίδιο ισχύει και για τους παρανόμους ή εν δυνάμει παρανόμους, από τους απλούς κλέφτες μέχρις εκείνους που ενδέχεται να διαπράξουν φόνους.

 Εστω ότι ένας  διαρρήκτης, δηλαδή ένα άτομο που δεν αισθάνεται ότι υπάρχει κάποιος ηθικός κανόνας που του επιβάλλει να σέβεται την ιδιοκτησία των άλλων, έχει εντοπίσει μια μονοκατοικία της οποίας οι ένοικοι λείπουν και σκέφτεται να τη διαρρήξει. Τα στοιχεία, που θα λάβει υπ’ όψιν του προκειμένου να αποφασίσει αν θα προβεί στη διάρρηξη ή όχι είναι τα εξής: (α) η πιθανότητα να μη συλληφθεί, (β) το αναμενόμενο όφελος από τη διάρρηξη, π.χ. χρήματα και διάφορα αντικείμενα αξίας, (γ) η πιθανότητα να συλληφθεί και (δ) το κόστος που θα υποστεί αν συλληφθεί, π.χ. αν θα καταδικαστεί, ποια θα είναι η ποινή του, τι θα χάσει όσο είναι κρατούμενος ή φυλακισμένος κτλ. 

Θα κάνει μια υποκειμενική εκτίμηση της πιθανότητας να μη συλληφθεί και να έχει όφελος (μικρό ή μεγάλο) από τη διάρρηξη και θα τη συγκρίνει με την πιθανότητα να συλληφθεί και να υποστεί το κόστος της τιμωρίας. Με άλλα λόγια, ο διαρρήκτης θα συγκρίνει το αναμενόμενο όφελος με το αναμενόμενο κόστος. Αν το αναμενόμενο όφελος είναι μεγαλύτερο από το αναμενόμενο κόστος, ο διαρρήκτης θα διαρρήξει τη μονοκατοικία. Αν το αναμενόμενο κόστος είναι μεγαλύτερο από το αναμενόμενο όφελος, δεν θα προχωρήσει στη διάρρηξη. 

Η εξήγηση της ανησυχητικής εγκληματικότητας στη χώρα μας βρίσκεται στο χαμηλό κόστος με το οποίο απειλείται ο παράνομος. Οι ποινές που επιβάλλονται στους ενόχους δεν είναι αρκετά αυστηρές ώστε να έχουν αποτρεπτικό αποτέλεσμα. Ο δολοφόνος, αν και όταν συλληφθεί, θα πέσει στα μαλακά. Η μέγιστη τιμωρία για έναν ειδεχθή δολοφόνο είναι ισόβια κάθειρξη, αλλά αυτό σημαίνει ότι ο εγκληματίας  θα αποφυλακιστεί σε 16 ή και λιγότερα χρόνια. Τιμωρία με φυλάκιση τριών ετών σημαίνει ότι δεν φυλακίζεται ο ένοχος, διότι παίρνει αναστολή. Απίστευτα και απαράδεκτα πράγματα. 

Ετσι, δημιουργείται η εντύπωση ότι ο ποινικός κώδικας της χώρας μας έχει δημιουργηθεί για να προστατεύει τον εγκληματία μάλλον, παρά τον αθώο και ανυποψίαστο πολίτη. Αναρωτιέμαι, όπως και πολλοί άλλοι, αν ο δολοφόνος  ήξερε ότι, αν και όταν συλληφθεί, θα καθίσει στην ηλεκτρική καρέκλα, θα σκότωνε; Η θανατική ποινή έχει καταργηθεί στην Ευρώπη, αλλά από σχετικές μελέτες στις Ηνωμένες Πολιτείες προκύπτει το συμπέρασμα ότι η θανατική ποινή έχει αποτρεπτικό αποτέλεσμα. 

Η Ευρώπη και η Ελλάδα πρέπει να το ξανασκεφθούν. Μεγάλοι σοφοί του κόσμου –Πλάτωνας, Αριστοτέλης, Καντ, Χέγκελ, Τζον Λοκ, Ρουσώ, Τζον Σ. Μιλ–, άνθρωποι της χριστιανικής θρησκείας –Απόστολος Παύλος, Αγιος Αυγουστίνος, Αγιος Θωμάς κ.ά.– και ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός ήταν υπέρ της θανατικής ποινής. Τι περισσότερο ξέρουν οι καλοπληρωμένοι αξιωματούχοι και υπάλληλοι  της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των κρατών που την αποτελούν, των οποίων η ζωή και η περιουσία προστατεύεται αποτελεσματικά; Οι Ελληνες είναι χωρισμένοι, περίπου 50% υπέρ της θανατικής ποινής και 50% κατά. 

Δεδομένου ότι η θανατική ποινή έχει καταργηθεί στην Ευρωπαϊκή Ενωση, δεν υπάρχει θέμα επαναφοράς της αυτή τη στιγμή. Υπάρχει, όμως,  σοβαρό θέμα με την απαράδεκτα μεγάλη επιείκεια του ποινικού κώδικα».

                                              (Αρθρο του Θ.Π. Λιανού από το Protagon.gr)

 

 

Άγρια ζωή...

 

Ηλίθιο κράτος...

 

«Αυτή την στιγμή, το μεροκάματο που πληρώνεται στην Κρήτη για το μάζεμα της ελιάς είναι 60 ευρώ. Γι' αυτόν που δουλεύει το μηχανάκι που ρίχνει τις ελιές, ανεβαίνει στα 80 ευρώ. Ο μαζωχτής βγάζει 2.400 ευρώ τον μήνα, σε τέσσερις μήνες βγάζει 9.600 ευρώ. Αν κάποιοι δεν θέλουν να κάνουν μεροκάματα, μπορούν να φτιάξουν ένα συνεργείο τριών-τεσσάρων ατόμων, θα βρουν όσες ελιές θέλουν να πάρουν ως μισιακές και στο τέλος της σεζόν θα έχουν στην τσέπη από 20.000 ευρώ έκαστος. Στην Αθήνα, ο συνηθισμένος υπάλληλος των 800 ευρώ, χρειάζεται δυο χρόνια δουλειάς για βγάλει 20.000. Κι όμως, κάτω στο νησί οι ελαιοπαραγωγοί βρίσκονται σε απόγνωση. Ψάχνουν μεμονωμένους εργάτες ή συνεργεία, αλλά δεν βρίσκουν. Πολλές ρίζες θα μείνουν αμάζωχτες, διότι ο ιδιοκτήτης τους δεν θα καταφέρει να βρει εργάτες να τις κατεβάσουν απ’ τα δέντρα. 

Αυτή είναι η κατάσταση. Σκληρή δουλειά, θα πείτε. Σύμφωνοι, σκληρή είναι, στο χωράφι, στο κρύο, στην βροχή, στις υγρασίες, σε επικλινή εδάφη, ανέβα-κατέβα τις σκάλες, δεν είναι και από τις ευκολότερες. Αλλά ούτε η οικοδομή είναι εύκολη, ούτε το φόρτωμα-ξεφόρτωμα φορτηγών, ούτε η καθαριότητα στους δήμους, ούτε οποιαδήποτε άλλη χειρωνακτική εργασία και μάλιστα έξω. Πλην κι αυτοί που θα κατέβουν στο λιόφυτο δεν έχουν φάει δα και τα νιάτα τους μέσα στα βιβλία, ούτε σάρωσαν τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά. Χειρώνακτες είναι. Δεν εξετάζω γιατί, πάντως αυτό είναι. Κι έτσι πρέπει να βγάλουν το ψωμί τους. 

Το γράφω αυτό, για να μην ακούσω το κλασικό «γιατί δεν πας εσύ να ραβδίζεις ελαιόδεντρα, αλλά μέμφεσαι τους άλλους;» Εγώ ανέπτυξα κάποιες δεξιότητες και βρήκα άλλον τρόπο να ζω, εκείνοι που δεν ανέπτυξαν και δεν βρήκαν, τι πρέπει να κάνουν δηλαδή; Να μην δουλέψουν; Να κάτσουν στο σπίτι περιμένοντας το κρατικό επίδομα; Να ζουν με την σύνταξη της γιαγιάς, κατακεραυνώνοντας την άτιμη κοινωνία και το ταξικό σύστημα που τους αδίκησε σε τούτη την μπαμπέσα την ζωή; Ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω. 

Εγώ βγάζω το καπέλο σε κείνον που πάει να δουλέψει και εξοργίζεται διότι η δουλειά του πληρώνεται λιγότερο απ’ όσο πραγματικά αξίζει, αλλά θεωρώ τεμπέλη αυτόν που κάθεται στην καφετέρια και δηλώνει προκαταβολικά ότι δεν σκοπεύει να γίνει θύμα εντατικοποίησης της δουλειάς και εκμετάλλευσης. Αυτός απλώς δεν είναι μαθημένος να δουλεύει και δεν πρόκειται να δουλέψει ποτέ, όσα κι αν του δώσουν. 

Και κάτι άλλο. Αφού οι δικοί μας δεν πάνε στο λιόφυτο ή στα μήλα ή στο βερίκοκο ή στην φράουλα, γιατί δεν υποβοηθούν και δεν οδηγούν τους μετανάστες να κάνουν αυτές τις δουλειές; Θεωρώ πανηλίθιο ένα κράτος που έχει ανενεργό εργατικό δυναμικό και αντί να το αξιοποιήσει (προς όφελος των Ελλήνων αλλά και των ίδιων των μεταναστών) τους έχει να κάθονται και να ταΐζονται δωρεάν». 

                                                 (Αρθρο του Δ. Καμπουράκη από το liberal.gr)

 

Ρήσεις...

 

Γιατί δεν κατεβαίνει ο κόσμος στους δρόμους;

«Αυτό είναι το παράπονο των στελεχών της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Σε μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις οι πολίτες διαμαρτύρονται για την ακρίβεια, καθοδηγούμενοι από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, αλλά και από τα υπογείως δρώντα φιλορωσικά δίκτυα. 

Πολλές φορές οργανώσεις και δίκτυα βρίσκονται σε μια ώσμωση. Η αποσταθεροποίηση κυβερνήσεων που έχουν σταθεί ευθύς εξ αρχής στο πλευρό της Ουκρανίας είναι ένας από τους βασικούς στόχους των μηχανισμών που ελέγχονται από το Κρεμλίνο. 

Οι πρόσφατες κινητοποιήσεις στη Γαλλία, με την επανεμφάνιση των κίτρινων γιλέκων, είχαν έντονη αυτή τη μυρωδιά. Εννοείται πως το πρόβλημα της ακρίβειας είναι ένα υπαρκτό πανευρωπαϊκό φαινόμενο που οφείλεται στην υστέρηση της παραγωγικής διαδικασίας λόγω καραντίνας και στην, αμέσως μετά, εισβολή των ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία που εκτίναξε τις τιμές του πετρελαίου και του φυσικού αερίου στα ύψη. 

Βέβαια, ένα σημαντικό τμήμα των πολιτών δεν κάνει αυτές τις αναλύσεις, δεν ψάχνει να βρει τις αιτίες της ακρίβειας, αλλά τη χρεώνει κατευθείαν στην κυβέρνησή του.Στην Ελλάδα μέχρι στιγμής δεν είχαμε μαζικές κινητοποιήσεις. Οι λόγοι είναι πολλοί και τους αναφέρω ενδεικτικά:

1.Υπάρχει πολύ μαύρο χρήμα το οποίο ξοδεύεται και αναπληρώνεται. Όπως στην εποχή των μνημονίων, η «μαύρη οικονομία» είναι το σωσίβιο για εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά.

2.Η κυβέρνηση κατά την πανδημία μοίρασε περίπου 50 δισεκατομμύρια τα οποία, λόγω της καραντίνας, δεν καταναλώθηκαν εν όλω και γι΄αυτό  παρατηρήθηκε αυτή η θεαματική αύξηση των καταθέσεων. Δηλαδή υπάρχει λίπος που καίγεται για την αντιμετώπιση της ακρίβειας.

3.Οι πολίτες γνωρίζουν πως η παρούσα κυβέρνηση είναι η καλύτερη και η πιο ικανή για να διαχειριστεί αυτήν την έκτακτη κατάσταση. Ως εκ τούτου βρίσκουν πως είναι ανώφελο να βγουν στους δρόμους και να διαμαρτυρηθούν. Πιστεύουν πως, όπως έδωσε ενισχύσεις κατά την περίοδο της πανδημίας, το αυτό θα πράξει και κατά τις κρύες ημέρες του χειμώνα.

4.Υπάρχει προσδοκία. Μπορεί προς το παρόν να επικρατεί η αβεβαιότητα, αλλά τα κεφάλαια του Ταμείου Ανάκαμψης, τα μεγάλα έργα και οι επενδύσεις των πολυεθνικών κολοσσών δημιουργούν ένα κλίμα αισιοδοξίας, που φαίνεται και στην πτώση του δείκτη της ανεργίας. Στην περίοδο των μνημονίων που οι πολίτες διαδήλωναν στους δρόμους δεν υπήρχε φως στο τούνελ.

5.Στην Ελλάδα δεν υπάρχει κόμμα -πλην του ΚΚΕ- που να μπορεί να κινητοποιήσει κόσμο, τα δε συνδικάτα είναι πλήρως απαξιωμένα. Χωρίς οργάνωση οι πολίτες δεν κινητοποιούνται αυθόρμητα. Στον σχετικό τομέα η παντελής αδυναμία της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι χαρακτηριστική και καθοριστική». 

                                   (Αρθρο του Σ.Μουμτζή από το liberal.gr)

Χωρίς... σχόλια

 

Ονειρεύονται ... επαναστάσεις

  

«Ονειρεύονται επαναστάσεις, ανατροπές και κρεμάλες στο όνομα του λαού. Για να πετύχουν τον στόχο τους πρέπει πράγματι ο λαός να τους πιστέψει. Και πότε γίνεται αυτό; Όταν η οικονομική κρίση οδηγεί τους ανθρώπους στο αδιέξοδο. 

Για αυτό λατρεύουν τις οικονομικές κρίσεις και την ακρίβεια. Η αριστερά είναι ένας μύκητας που αναπτύσσεται μέσα σε περιβάλλον κοινωνικής αναστάτωσης και αναταραχής. Για αυτό χαίρονται που ο Βλαδίμηρος μολύνει με την ακρίβεια την Ευρώπη. Βλέπουν και σε αυτόν τον πόλεμο μια «ευκαιρία».   

Θα ποντάρουν στο επόμενο χρονικό διάστημα στη μάχη της κατσαρόλας. Θα προσπαθήσουν να «φορτώσουν» στην κυβέρνηση Μητσοτάκη την ακρίβεια. Λες και δεν γίνεται πόλεμος, λες και η υπόλοιπη Ευρώπη δεν περνάει τα ίδια ή και χειρότερα. Δεν τους ενδιαφέρει αυτό. Και από μία πλευρά έχουν δίκιο! Σου λέει, ποιος ξέρει τώρα τι γίνεται στην άλλη πλευρά του κόσμου. Ο λαός θα περνάει δύσκολα και κάπου θα πρέπει να ρίξει το φταίξιμο. Οπότε, να η ευκαιρία!  

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει διαβάσει σωστά την κατάσταση. Για αυτό και έχει ρίξει το βάρος του στην ενίσχυση των πιο αδύναμων οικονομικά τάξεων. Θα μπορούσε κάποιος να τον κατηγορήσει ότι ρέπει προς τη σοσιαλδημοκρατία, αλλά η αλήθεια είναι λίγο διαφορετική. Σε αυτή την κρίσιμη φάση αν η κυβέρνηση προσπαθούσε να φτιάξει μαξιλαράκια, αυτό που θα κατάφερνε θα ήταν μια νέα κοινωνική και πολιτική κρίση. Θα είχαμε ένα νέο κίνημα της πλατείας, όπως την περίοδο 2010 – 2012.  

Και από την άλλη πλευρά θα πρέπει να σημειώσουμε με έμφαση ότι η πολιτική ενίσχυσης των αδύναμων από την κυβέρνηση είναι εφικτή επειδή το επιτρέπει η Οικονομία. Επειδή έχουν έσοδα τα δημόσια ταμεία, επειδή υπάρχουν επενδύσεις. 

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι δυνατότητες του δημοσίου θα ήταν πολύ μεγαλύτερες αν αντίστοιχα ήταν μεγαλύτερη και η ανάπτυξη. Για αυτό και η αριστερά πολεμάει οποιαδήποτε αναπτυξιακή προσπάθεια. Επειδή ακυρώνει στην πράξη οποιαδήποτε ονείρωξή της για επανάσταση».

(Απόσπασμα άρθρου του Θ.Μαυρίδη από το liberal.gr)

Ρήσεις...

 

Στάχτη στα μάτια...

«Ο Ηλίας Μίχος, ο ευυπόληπτος πολίτης του Κολωνού, με τις γνωριμίες, την κοινωνική παρουσία και το μίνι μάρκετ του, έκρυβε, όπως αποδείχθηκε, μια πολύ σκοτεινή και εγκληματική πλευρά. Οχι μόνον κακοποιούσε σεξουαλικά ένα κοριτσάκι του δημοτικού σχολείου, που προερχόταν από μια πάμφτωχη και προβληματική οικογένεια, αλλά το εξέδιδε κιόλας. Και βιαστής και προαγωγός. 

Μετά την αποκάλυψη της αποτρόπαιης δράσης του, οικογενειακό και ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον του Μίχου δήλωσαν πως έπεσαν από τα σύννεφα. Ισχυρίστηκαν πως δεν γνώριζαν απολύτως τίποτα και απολύτως τίποτα δεν είχαν υποψιαστεί. Ποιοι και ποιες ποινικές ευθύνες μπορεί να έχουν από το στενό περιβάλλον του δράστη θα το πει η Δικαιοσύνη. 

Ομως δεν είναι εύκολο να γίνει πιστευτό ότι άνθρωποι που ζούσαν μαζί του, για χρόνια, δεν είχαν διακρίνει κάτι προβληματικό στη συμπεριφορά του, δεν είχαν υποψιαστεί πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Η ευθύνη τους στο ηθικό επίπεδο είναι δύσκολο να μην αποδοθεί. Οπως και η ευθύνη στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, καθώς σε μια γειτονιά της Αθήνας ουδείς φαίνεται να είχε ενδιαφερθεί για το πώς ζούσε μια οικογένεια με τόσα παιδιά και με προβληματική καθημερινότητα, και να απευθυνθεί, έστω ανώνυμα, σε κάποια κοινωνική υπηρεσία. 

Η κοινωνική αδιαφορία, προϊόν των συνθηκών ζωής τα τελευταία χρόνια, με τα πολύπλοκα προβλήματα, την κρίση, την πανδημία κ.λπ., είναι το χαλί πάνω στο οποίο πατάει η εγκληματική συμπεριφορά γονιών, που αφήνουν απροστάτευτα και χωρίς φροντίδα τα παιδιά τους στο έλεος εκείνων που καραδοκούν για να ικανοποιήσουν τις αρρωστημένες ορέξεις τους, εκδηλώνοντας εγκληματικές πτυχές της προσωπικότητάς τους.

Οι κρατικές κοινωνικές δομές, από την άλλη, και ανεπαρκείς είναι και δεν διαθέτουν οργάνωση και τεχνογνωσία που να βοηθάει πραγματικά σε τέτοιες καταστάσεις. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως τις περισσότερες φορές που αποκαλύπτονται κακοποιήσεις παιδιών ή αδύναμων ατόμων, έρχονται στην επιφάνεια παρεμβάσεις κοινωνικών υπηρεσιών που υπήρξαν επιδερμικές, που «πήγαν για να πάνε» και, τελικά, αντί να βοηθήσουν, ουσιαστικά έριξαν στάχτη στα μάτια, επιτείνοντας το όποιο πρόβλημα».

                     (Απόσπασμα άρθρου της Ιω.Μάνδρου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Εδώ ...γελάμε

                                                                                                         (Ηλ.Μακρής- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

                                                                                                    (Δ.Χαντζόπουλος- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
 

Ολοκληρωτισμός... που τρομάζει

 

«Οι εικόνες από το συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας, που ταξιδεύουν σε όλον τον κόσμο αποπνέουν έναν ολοκληρωτισμό που τρομάζει. 

Ειδικότερα τα στιγμιότυπα της βίαιης απομάκρυνσης του πρώην προέδρου Χου Ζιντάο, από τη θέση του δίπλα στον πρόεδρο Ξι Ζινπίνγκ, θύμισαν εποχές Στάλιν και Μάο, επιβεβαιώνοντας το γεγονός πως το καθεστώς του Πεκίνου αποτελεί μια σκληρή δικτατορία. Μια σκληρή ιδιότυπη δικτατορία που εξαφανίζει τους αντιφρονούντες και όσους προτείνουν δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, όσους αποκτούν αυτόνομη επιχειρηματική δύναμη και όσους τολμούν να αμφισβητήσουν τις κεντρικές αποφάσεις.

Μια δικτατορία που στηρίζεται σε μια μικρή κλειστή ομάδα ανθρώπων, που συγκροτούν τα υψηλά όργανα του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας, που με τη σειρά τους ελέγχουν με ολοκληρωτικό τρόπο κάθε πτυχή της οικονομικής και κοινωνικής ζωής των πολιτών της χώρας, που βρίσκονται πλέον απομονωμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο. 

Η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου είχε απευθυνθεί κατά τη διάρκεια των πρώτων μηνών του 2015 στην Κίνα, στη Ρωσία και στο Ιράν για να ζητήσει «οικονομική βοήθεια» και «πολιτική στήριξη», με σκοπό να συγκρουστεί με την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Και όλα αυτά για να μην εφαρμοστεί το περίφημο mail Χαρδούβελη, που προέβλεπε μέτρα ύψους 1 δισ. ευρώ.

Για ένα δισεκατομμύριο ευρώ, το πολιτικό δίδυμο Τσίπρα – Καμμένου, προσπάθησε να αλλάξει τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της Ελλάδας και να μεταβάλλει τις πάγιες συμμαχίες και να ανατρέψει τον σταθερό προσανατολισμό της χώρας σαν μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ.Και αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να λησμονούμε και δεν μπορούμε να αποδεχθούμε. 

Το γεγονός δηλαδή ότι η πολιτικά καιροσκοπική παρέα του Σύριζα και των Ανεξάρτητων Ελλήνων, ήθελε να εμπιστευτεί τη χώρα μας στα χέρια των πιο αδίστακτων δικτατοριών του πλανήτη».

                          (Απόσπασμα άρθρου του Κ. Χαροκόπου από το  liberal.gr)

 

Ρήσεις...

 

«Τι ‘χες Γιάννη ‘μ, τι είχα πάντα»...

 

«Συμπαθάτε με, αλλά κάτι πρέπει να γίνει με τις κλοπές αυτοκινήτων. Προσωπικά ξέρω πέντε κοντινούς μου ανθρώπους που το τελευταίο εξάμηνο τους έκλεψαν το αυτοκίνητο. Απ’ αυτά βρέθηκε μόνο το ένα, παρατημένο σ’ ένα στενό. Τα άλλα τέσσερα άνοιξε η γη και τα κατάπιε. Το ίδιο έπαθαν δύο τηλε-παρουσιάστριες και ένας ηθοποιός, στην τηλεόραση άκουσα τις διαμαρτυρίες τους. Πρόκειται για λαίλαπα, κάτι πρέπει να γίνει. Ο μάστορας που μου κάνει το σέρβις κι έχει εκατό-διακόσιους πελάτες (άρα και μεγαλύτερο δείγμα από μένα), μου λέει ότι δεν περνά βδομάδα να μην του πει κάποιος κλαίγοντας ότι του έκλεψαν το αυτοκίνητο. 

Πριν δυο χρόνια δεν ήταν έτσι. Κάτι έχει συμβεί τον τελευταίο καιρό και οι συμμορίες έχουν ξεσαλώσει. Προφανώς έχει ανέβει πολύ η ζήτηση, οπότε η πιάτσα προσαρμόστηκε αμέσως. Βγαίνουν νύχτα κι όποιον πάρει ο χάρος. Και δεν κλέβουν ακριβά αυτοκίνητα, τα αμαξάκια των ταλαίπωρων των κυρ-Παντελήδων βουτάνε. Ανθρωπάκων που έκαναν τα κακά τους παξιμάδι για να τα αγοράσουν. Πολλοί τα χρωστάνε ακόμα. 

Οι συμμορίες δεν κωλώνουν μπροστά σε κανέναν και σε τίποτα. Μπαίνουν σε γκαράζ, εισβάλλουν σε πυλωτές, κλέβουν μπροστά από κάμερες. Σκασίλα τους, με τις μούρες τους φόρα παρτίδα κάνουν τη δουλειά. Ούτε immobilizers τους σταματάνε, ούτε συναγερμοί, ούτε κλειδωμένα τιμόνια. Ένας λοστός για την πόρτα του συνοδηγού, έναν laptop και μέσα σε τρία λεπτά το βάζουν μπροστά και φεύγουν. Ναι, αλλά κάτι πρέπει να κάνει το υπουργείο, η αστυνομία. Να προσαρμοστούν τάχιστα στο καινούριο αυτό κύμα κλοπών.Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνουν, δεν είναι δική μου δουλειά, δική τους είναι».

(Δ. Καμπουράκης- liberal.gr)

 «Θυμάστε που στα μέσα της εβδομάδας είχα γράψει για μια συμμορία που είχε ρημάξει τα αυτοκίνητα του κοσμάκη; Μεσαίου κυβισμού και αξίας αμάξια που εξαφανίζονταν από προσώπου γης κι έκλαιγαν τα ανθρωπάκια που πλήρωναν ακόμα τις δόσεις τους; Τους πιάσανε. Και τώρα τι θα γίνει; Θα σας τα γράψω όπως μου τα είπαν (με παράπονο ομολογώ) πηγές της ΕΛΑΣ. 

Στάλθηκαν στον εισαγγελέα, προφυλακίστηκαν, φτιάχτηκε ο φάκελος της υπόθεσης δεμένος και τεκμηριωμένος, θα πάνε για δίκη. Σε κανέναν χρόνο, τα θύματα των κλοπών θα λάβουν πρόσκληση να πάνε για μάρτυρες κατηγορίας. Θα πάνε μια φορά στο δικαστήριο, οι δικηγόροι των κατηγορουμένων θα ζητήσουν αναβολή και θα την πάρουν. Θα ξαναπάνε σε εννιά μήνες, πάλι αναβολή. Θα ματαξαναπάνε, τα ίδια. Θα χάνουν μεροκάματα, θα ταλαιπωρούνται, θα γκρινιάζουν, αλλά η δίκη δεν θα γίνεται. 

Κι αφού αυτό το πήγαινε-έλα θα επαναληφθεί επτά οκτώ φορές μέσα σε μια τριετία, όταν τελικά διεξαχθεί η δίκη δεν θα υπάρχει μάρτυρας κατηγορίας. Και οι τύποι ελλείψει μαρτύρων, είτε θα αθωωθούν, είτε θα πέσουν στα μαλακά. Θα ξαναβγούν στον δρόμο και θα ξαναστήσουν την επιχείρηση, εξάλλου δεν ξέρουν καμιά άλλη δουλειά να κάνουν. Και πάλι από την αρχή να διαμαρτύρονται τα καινούρια θύματα και να ξαναψάχνει η αστυνομία. 

Θα μου πείτε τώρα, ποιος έχει δίκιο και ποιος έχει άδικο σ’ αυτό το τουρλουμπούκι; Ο πολίτης όχι μόνο χάνει την περιουσία του, αλλά μπαίνει και σε μια ψυχοφθόρα ατέρμονη διαδικασία χρόνων. Στο τέλος λέει «άει παρατάτε με». Που καταλήγουμε το λοιπόν; Στο γνωστό, «η καθυστέρηση απονομής της δικαιοσύνης, ισοδυναμεί με ανυπαρξία δικαιοσύνης.» Τι ‘χες Γιάννη ‘μ, τι είχα πάντα».

                                                                   (Δ. Καμπουράκης- liberal.gr)

Εύθυμα και ...σοβαρά

 

Απόψεις...

 

«Επειδή η ελληνική δικαιοσύνη είναι τμήμα της ελληνικής κοινωνίας οφείλω να ομολογήσω ότι η έλλειψη εμπιστοσύνης στη δικαιοσύνη οφείλεται στην έλλειψη εμπιστοσύνης στην ελληνική κοινωνία. Οχι δεν είμαστε «κακοί» άνθρωποι. Δεν είμαστε χειρότεροι από τους Γάλλους ή τους Ιταλούς. Σε άλλα είμαστε καλύτεροι, σε άλλα χειρότεροι και στο τέλος ο ισολογισμός ισοσκελίζεται. Είμαστε όμως φτωχοί άνθρωποι. Φτωχοί όχι επειδή μας λείπουν τα ευρώ για τη θέρμανση. Φτωχοί επειδή δεν έχουμε τη δυνατότητα να διευρύνουμε τους κοινωνικούς μας ορίζοντες. Φτωχοί γιατί κάθε τόσο ανακαλύπτουμε ένα θέμα από το οποίο αρπαζόμαστε γιατί μας προσφέρει τη διέξοδο από τη σιωπή. Λες και δεν έχουμε τίποτε να πούμε ο ένας στον άλλον και η δυστυχία του δωδεκάχρονου μας προσφέρει θέμα συζήτησης, άρα έρεισμα συναναστροφής. Τώρα ζητιανεύουμε πορνογραφία. Αύριο όλο και κάτι θα βρούμε».

                                                      (Τ. Θεοδωρόπουλος- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Ειλικρινά απορώ με τους κωμικούς που πασχίζουν να βρουν υλικό για τις stand-up παραστάσεις τους (αυτούς τους λίγους που πασχίζουν τέλος πάντων). Όχι επειδή τα καλά αστεία δεν είναι το Α και το Ω και όλα τα ενδιάμεσα γράμματα μιας πετυχημένης παράστασης, αλλά επειδή κάποια καλά αστεία είναι σαν τα μήλα στη μηλιά: είναι εκεί και απλώς περιμένουν κάποιον να τα κόψει χωρίς κανέναν απολύτως κόπο. Είναι μπροστά στα μάτια μας, ή μάλλον μέσα στα αυτιά μας, όλη μέρα κάθε μέρα και απλώς περιμένουν κάποιος να καταλάβει το κωμικό τους μεγαλείο: «Έχω εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη»-  «Ο νόμος είναι νόμος και είναι ίδιος για όλους»- «Η αριστερά έχει ηθικό πλεονέκτημα»- «Η δημοσιογραφία είναι λειτούργημα»-«Η μαντήλα είναι επιλογή»- «Οι Έλληνες είναι ο εξυπνότερος λαός του κόσμου».

                                                                  (Μ.Βουλαρίνος-ΑΤΗensvoice)

 «Η Ασρα Παναχί θέλησε να εκφράσει δια της σιωπής την αλληλεγγύη της προς τους χιλιάδες Ιρανούς, γυναίκες και άνδρες, που συνεχίζουν να διαμαρτύρονται κατά του καθεστώτος. Η 16χρονη μαθήτρια γυμνασίου άφησε την τελευταία της πνοή από επιπλοκές των τραυμάτων που υπέστη στο σχολείο, όταν ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου επειδή αρνήθηκε να ψάλει έναν ύμνο που εξυψώνει τον αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ, ανώτατο θρησκευτικό ηγέτη του ιρανικού καθεστώτος».

                                                                                   (Protagon Team)

Ρήσεις...