Εμβόλιο στην ανοησία...

 

«Δεν διαφωνεί με την ιδέα του εμβολίου γενικά, αλλά το συγκεκριμένο ειδικά δεν του αρέσει. Οταν ήταν μικρός, του έκαναν διάφορα εμβόλια, όμως τώρα δεν κάνει ούτε το εμβόλιο της γρίπης. Γιατί; Επειδή δεν έχει πάθει ποτέ γρίπη. Ούτε καρκίνο έχει πάθει, όμως αν υπήρχε εμβόλιο για τον καρκίνο, θα το έκανε; Στο σημείο αυτό χλωμιάζει ελαφρώς. «Φάε τη γλώσσα σου. Μιλάμε σοβαρά. Εξάλλου βιάστηκαν να το παρασκευάσουν για τον κορωνοϊό. Δεν μπορείς να ξέρεις τις παρενέργειες». 

«Εχεις διαβάσει ποτέ τα χαρτάκια στις συσκευασίες για τις ανεπιθύμητες παρενέργειες της παρακεταμόλης ή της ασπιρίνης», τον ρωτάω. «Αλλο αυτό», μου απαντάει. «Και όταν πρωτάρχισαν να τις χρησιμοποιούν ήταν άλλο; Και τα αντιβιοτικά ήταν άλλο;». «Ολες αυτές οι πολυεθνικές διψάνε για κέρδη», αντιτείνει. «Και για ποιο πράγμα διψάνε όσοι αγωνίζονται στις εντατικές να κρατήσουν τους χτυπημένους στη ζωή;». «Ας φτιάξουν περισσότερες εντατικές». 

Οπως κάθε φιλοσοφικός διάλογος, έτσι και αυτός, από τότε που ο Πλάτων επινόησε τη διαλεκτική ως τρόπο σκέψης, δεν καταλήγει απαραιτήτως σε συμπεράσματα. Και ο φίλος δικαιούται να αισθάνεται «σκεπτόμενος», σε αντίθεση με μένα που καταπίνω ό,τι μου δίνουν. Είναι η πιο ήπια περίπτωση. Υπάρχουν και βαρύτερες. Ο ηλίθιος που τσακώνεται γιατί πιστεύει ότι η όλη υπόθεση είναι συνωμοσία για να τον ελέγξουν. 

Γιατί στην ευχή να θέλει κάποιος να τον ελέγξει; Ακούει για παρέμβαση στο RNA και νομίζει ότι θέλουν να μεταποιήσουν το DNA του, από ταγέρ σε φούστα-μπλούζα. Τον βλέπεις και λες «σιγά το DNA». Είναι και ο κουτοπόνηρος. Αυτός που δεν μασάει. Θα έλεγα πως είναι ελληνική αρετή, όμως, δυστυχώς, ακόμη και αυτή μας την πήρανε. 

Τίποτε δεν θα μας αφήσουν πια. Ούτε την κουτοπονηριά μας. Αυτοί στην αρχή αρνήθηκαν την ύπαρξη του ιού, μετά αναγκάστηκαν να την αποδεχθούν και σήμερα αρνούνται να εμβολιασθούν. Κάτι πρέπει να βρουν για να έχουν αντίρρηση. Πώς αλλιώς θα βολέψουν τον ναρκισσισμό τους;

Είναι ο φόβος; Θυμάμαι την εκπληκτική σκηνή του Μπουνιουέλ όπου ο γιατρός Αντόλφο Τσέλι ανακοινώνει στον φίλο του Ζαν Πιερ Κασέλ –αν δεν κάνω λάθος– πως έχει καρκίνο και εκείνος τον χαστουκίζει. Δεν θέλεις να παραδεχθείς το πρόβλημα και στρέφεσαι εναντίον εκείνου που σου το αποκαλύπτει. Είναι ο ναρκισσισμός; 

Και ενώ εσύ φοβάσαι, δεν θέλεις να παραδεχθείς πως είσαι σαν όλους τους άλλους που φοβούνται, αφού δεν καταδέχεσαι να παραδεχθείς ότι φοβάσαι. Ο φόβος και ο ναρκισσισμός μεταφράζονται σε καχυποψία και άρνηση. Δεν έχεις εμπιστοσύνη στους γιατρούς και αρνείσαι να υπακούσεις στις εντολές τους. Φόβος, ναρκισσισμός, άρνηση. Ποια καλύτερη απόδειξη ότι οι κοινωνίες μας έχουν χάσει τα σημεία αναφοράς τους; Τα εμβόλια θα αναδείξουν και τις δυνατότητες επιβίωσής τους».

                                (Αρθρο του Τ.Θεοδωρόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)