Απόψεις...

  

Υπάρχει κάτι σάπιο στο διαδικτυακό βασίλειο της πορνογραφίας . Ο ιστότοπός του είναι γεμάτος βίντεο με βιασμούς. Κερδίζει χρήματα από βιασμούς παιδιών, από εκδικητική πορνογραφία, από γυναίκες που βιντεοσκοπούνται εν αγνοία τους ενώ κάνουν ντους, από ρατσιστικό και μισογυνικό περιεχόμενο, από πλάνα γυναικών που ασφυκτιούν μέσα σε πλαστικές σακούλες», επισημαίνει ο βραβευμένος με δύο Πούλιτζερ αμερικανός αρθρογράφος Νίκολας Κρίστοφ

                                                                                   (Protagon Team)

«Στην Ευρώπη κάθε 17 δευτερόλεπτα πεθαίνει και ένας άνθρωπος από Covid. Οι δείκτες του ρολογιού γυρίζουν σαν δρεπάνια που θερίζουν ζωές. Οι αριθμοί είναι τερατώδεις. Εφιαλτικοί. Δεν προκαλούν σοκ, ούτε πάνδημη οδύνη. Δεν επιβιώνεις αν δεν προσαρμοστείς σε αυτήν την κατάσταση».

                                                                       (Κ.Γιαννακίδης-protagon.gr)

«Να σας πω, νομίζετε ότι είναι κάτι η Ζανέτ Τσίπρα; Ή η Μυρσίνη Βουνάτσου ή ο Νίκος Καρανίκας; Εννοώ ως πολιτικές προσωπικότητες που επηρεάζουν τα πολιτικά μας δρώμενα, διότι ως άνθρωποι μπορεί να είναι μια χαρά και λόγος δεν πέφτει σε κανέναν. Η Ζανέτ είναι αδερφή του Τσίπρα (ε και;), η Βουνάτσου ένα ανθυπομελάκι του Σύριζα στην Λέσβο (τώρα μάλιστα…) και ο Καρανίκας κάποιος πρώην σύμβουλος αποτυχημένου πρωθυπουργού (ξέρετε πόσοι πρώην υπάρχουν;). 

Θέλω να πω, κάτι κύριοι και κυρίες σαν κι όλους είναι η Ζανέτ, η Μυρσίνη ή ο Νίκος, που νιώθουν την ανάγκη να πουν την άποψη τους ή να βγάλουν τα απωθημένα τους στο face book και στο twitter. Οι αναρτήσεις τους, είτε σοβαρές είναι, είτε υστερικές, είτε απειλητικές, είτε ασυνάρτητες, έχουν την ίδια βαρύτητα που έχει και η ανάρτηση του τάδε ανθρωπάκου  ανά την επικράτεια. Η μια θέλει να τρέμουμε την δεύτερη φορά αριστερά, η άλλη θέλει να στήσει κρεμάλες για  την πανδημία, ο τρίτος θέλει να βρίζει και μετά να ξεβρίζει τον Γιώργο Παπαχρήστο».

                                                                  (Δ.Kαμπoυράκης- liberal.gr)

«Ο Αλ. Τσίπρας μετέτρεψε έναν επικοινωνιακό αντιπερισπασμό ρουτίνας της Νέας Δημοκρατίας σε μια μεγαλειώδη πολιτική ήττα για τον ίδιο και τον ΣΥΡΙΖΑ. Αιφνιδιάστηκαν, γιατί υποτίμησαν, για μιαν ακόμη φορά, τη Νέα Δημοκρατία. Πίστευαν πως το δικαίωμα στο «βρώμικο» παιχνίδι το είχαν μόνον αυτοί, καθώς είναι κάτοχοι και «διδακτορικού» επί του συγκεκριμένου τρόπου άσκησης πολιτικής.  

Οταν προχθές, με αφορμή την εξοχική κατοικία του τέως πρωθυπουργού, και η Νέα Δημοκρατία αποφάσισε να παίξει μπάλα στο γήπεδο του ΣΥΡΙΖΑ, τα στελέχη του τα έχασαν. Δεν ήξεραν πώς να αντιδράσουν. Αλλοι σιωπούσαν και άλλοι έβγαζαν άναρθρες κραυγές, ώσπου ήρθε η αδελφή τού Αλ. Τσίπρα να κάνει την κατάσταση ακόμη χειρότερη για τον αδελφό της και το κόμμα της, καθώς πέραν όλων των άλλων απείλησε τους πολιτικούς της αντιπάλους πως θα πρέπει να τρέμουν την επερχόμενη «δεύτερη φορά Αριστερά».

                                                                      (Σ.Μουμτζής- liberal.gr) 

«Ο Αλέξης Τσίπρας όχι μόνο δεν θέλει να γνωρίζουν οι πολίτες πώς ζει, αλλά καλλιεργεί και την εικόνα του παιδιού του λαού που μένει στο νοίκι στην Κυψέλη. Παραπλάνηση μαζί με υποκρισία. Σαν ένας άλλος Νίκος Ξανθόπουλος, είναι αγνός και αμόλυντος από τα πλούτη και μάχεται τις ελίτ. Ενοχοποιεί ηθικολογικά την άνετη ζωή, επιδιώκοντας να ευνοήσει και να εκμεταλλευτεί τον φθόνο απέναντι στον πλούτο. 

Η υποκρισία γίνεται ακόμη μεγαλύτερη όταν τοποθετείται κατά των ιδιωτικών πανεπιστημίων και στέλνει τα παιδιά του σε ένα από τα ακριβότερα ιδιωτικά σχολεία. Πρόκειται για συμπεριφορά που παραπέμπει στη νομενκλατούρα, την κομματική ελίτ των κομμουνιστικών χωρών. Τίποτα από τα παραπάνω δεν ανήκει στη σφαίρα της παραπολιτικής. Είναι καθαρά πολιτικά ζητήματα. Όπως και στην περίπτωση της Πάρνηθας, ένας πολιτικός ηγέτης δεν μπορεί να αλλάζει τους όρους του παιχνιδιού όταν πρόκειται για τον εαυτό του. 

Οι πολιτικοί δεν χρειάζεται να είναι ασκητές. Η σύγχρονη ζωή προσφέρει λίγο-πολύ σε όλους μας χρόνο και χώρο προσωπικής απόλαυσης. Οι πολιτικοί έχουν και εκείνοι δικαίωμα στην ιδιωτικότητα. Η ενασχόληση με την προσωπική τους ζωή είναι συνήθως μέρος της παραπολιτικής. Αντίθετα, πολιτική είναι η αποκάλυψη της ασυνέπειας, της υποκρισίας, της ηθικολογίας και της δωροληψίας».

                                                                  (Σπ.Βλέτσας - ΑΤΗensvoice)