Θύτες και... θύματα

«Στη Σοβιετική Ένωση, κύριε Πρόεδρε, οι άνθρωποι έκαναν πως δούλευαν και το κράτος έκανε πως τους πλήρωνε. Στην Ελλάδα, κύριε Πρόεδρε, συμβαίνει κάτι χειρότερο! Οι πολίτες πληρώνουν κανονικούς φόρους. Θα έπρεπε, λοιπόν, να λαμβάνουν και κανονικές υπηρεσίες. Αλλά το Δημόσιο κάνει πως παρέχει υπηρεσίες και οι πολίτες υποκρίνονται πως τις λαμβάνουν. 

Ο πιο έξυπνος λαός του πλανήτη, κατά δήλωση προικισμένων ηγετών του, δέχεται να τον ληστεύουν με τόσο ξεδιάντροπο τρόπο. Τουλάχιστον στη Σοβιετική Ένωση οι άνθρωποι έπαιζαν ένα θέατρο. Το τελικό ισοζύγιο ήταν μηδέν. Ούτε οι εργαζόμενοι δούλευαν, ούτε το κράτος πλήρωνε. Στην Ελλάδα, όμως, το ισοζύγιο δεν είναι μηδέν! Κάθε άλλο. Κάποιος πληρώνει. Οι φόροι είναι πραγματικά λεφτά. Το ερώτημα είναι γιατί αυτοί που πληρώνουν δεν διαμαρτύρονται, αλλά υπερασπίζονται διαχρονικά ένα κράτος που τους κλέβει εν ψυχρώ.

Το ελληνικό σύστημα μοιάζει με μία τεράστια λοταρία. Οι πολίτες πληρώνουν φόρους με τον ίδιο τρόπο που αγοράζουν λαχνούς. Πληρώνοντας τους φόρους δεν περιμένουν κάτι! Τα έχουν όλα ξεγραμμένα. Αγοράζουν όμως το δικαίωμα να πιστεύουν ότι αυτοί ή το παιδί τους θα μπουν μια μέρα στο Δημόσιο ή θα πουλάνε προϊόντα ή υπηρεσίες στο κράτος. 

Ο φορολογούμενος δεν διαμαρτύρεται για τη χαμηλή ανταποδοτικότητα, επειδή ελπίζει βάσιμα ότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα περάσει μία μέρα από τη θέση του θύματος σ' εκείνη του θύτη. Αφήστε δε που πολλές οικογένειες έχουν μοιράσει τους ρόλους του θύτη και του θύματος. Στο τέλος μετράει ο τελικός λογαριασμός: Τόσα πήραμε, τόσα δώσαμε. Αν πήραμε περισσότερα απ’ όσα δώσαμε, τότε είμαστε στους κερδισμένους».

                                                                         (Θ.Mαυρίδης-liberal.gr)