Μα, δεν ντρέπονται καθόλου;

Αν μπορέσει κάποιος να μας υποδείξει μια πόλη οπουδήποτε στον κόσμο, ακόμη και στις χώρες της υποσαχάριας Αφρικής, που να έχει την κεντρική πλατεία στο χάλι της δικής μας, όπου οι περαστικοί κλωτσάνε τις σπασμένες πλάκες προκειμένου να τη διασχίσουν, τότε εντάξει. Θα λέμε ότι είμαστε δύο στον πλανήτη.  Γιατί οπουδήποτε αλλού δεν θα μπορούσε να συμβαίνει το αδιανόητο. 

Και μπορεί η προηγούμενη Δημοτική Αρχή να ήθελε να μας φέρει τη μαύρη πρώτα και τη γκρίζα πλατεία μετά, με τη γούρνα στη μέση και με κομμένα δέντρα, αλλά από τον Σεπτέμβρη και μετά, όταν και ανέλαβε η νέα Δημοτική Αρχή τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. 

Η σημερινή εικόνα της κεντρικής πλατείας μιας πρωτεύουσας πόλης δεν είναι μόνο ντροπιαστική για την ίδια και τον πολιτισμό της αλλά και για όλους εκείνους τους επισκέπτες που έρχονται και μάλιστα πριν από μια ακόμη εορταστική περίοδο. Πώς άραγε εκλαμβάνουν αυτή την κατάντια; 

Κι αναρωτιέται κανείς. Ένας Δήμος που διαθέτει κοντά 100 εκ. ευρώ για έργα (κατά τον τέως Δήμαρχο κ.Μπέγκα ) και που απασχολεί τεχνίτες ως δημοτικούς υπαλλήλους δεν μπορεί μέσα σε λίγες μέρες να αλλάξει τις σπασμένες πλάκες και να αποκαταστήσει μια εικόνα καθημερινού πολιτισμού;

Πότε σκοπεύει, άραγε, ο κ.Ελισάφ να ασχοληθεί με κάτι που χρεώνεται πια ο ίδιος για τη δυσφήμιση που προκαλεί στην πόλη των "γραμμάτων και των τεχνών" η όλη κατάσταση; Γιατί, όπως είπαμε, πέρα από τις παρουσιάσεις βιβλίων υπάρχει και η καθημερινή πραγματικότητα και κάποιος πρέπει να ασχοληθεί και με αυτή.

Κι εκείνες οι σπασμένες γυάλινες επιφάνειες τι ρόλο παίζουν σε μια πόλη όπου η καταστροφομανία έχει υπερβεί κάθε όριο; Θα μπορούσε να μπει ένα κάγκελο και να τελειώνει η δουλειά.

Θαυμάστε λοιπόν την κεντρική πλατεία της πόλης των Ιωαννίνων, μοναδικό φαινόμενο στο παγκόσμιο αστικό περιβάλλον. Mένει  μόνο να έρθουν και οι ταξιδιωτικές εκπομπές τώρα για να μας κάνουν βούκινο πανελλαδικά...
 

  

 

 

   Σε αντιδιαστολή με τα δικά μας χάλια, η πλατεία του -κοντινού 

   πια- Αγρινίου...