«Στην έκθεση του ΔΝΤ σημειώνεται ότι την περίοδο 2012-2018 το
κόστος συντήρησης ζημιογόνων κρατικών επιχειρήσεων (ΔΕΗ, ΛΑΡΚΟ, ΕΑΒ, ΕΛΤΑ,
ΟΑΣΑ, ΟΑΣΘ, ΓΑΙΑΟΣΕ, αμυντικές βιομηχανίες, κ.ά.) «έφτασε το αστρονομικό ποσό
των 18 δισ. ευρώ – δηλ. 2,6 δισ. ευρώ τον χρόνο, όσο το σύνολο των εσόδων από
τον ΕΝΦΙΑ!
Συζητάμε εδώ και τρία χρόνια αν θα καταργηθεί ή όχι η προσωπική
διαφορά στις παλαιές συντάξεις, με ετήσιο όφελος 2 δισ. στον προϋπολογισμό, ενώ
συγχρόνως ξοδεύουμε 2,6 δισ. επιδοτώντας ζημιογόνες κρατικές επιχειρήσεις χωρίς
να γίνει καμία συζήτηση, καμία ανάλυση κόστους-οφέλους» («Καθημερινή»
24.11.2019).
Δεκαοκτώ δισ. ευρώ πέρασαν στα ψιλά της ειδησεογραφίας, ίσως επειδή
αναβιώνει η, προ χρεοκοπίας, ευφορία στη χώρα. Θυμίζει τη στάση που είχαμε για
την πορεία του χρέους κατά την επίχρυση δεκαετία του 2000. Ελάχιστοι είχαν
εντυπωσιαστεί από αυτό που έγραφε το 2008 στην «Καθημερινή» ο κ. Στέφανος
Μάνος:
«Το δημόσιο χρέος στις 31.12.2003 ήταν 168 δισ. ευρώ. Τέσσερα χρόνια
αργότερα, στις 31.12.2007, έφθασε τα 216 δισ. ευρώ. Σε τέσσερα χρόνια
προστέθηκαν χρέη 48 δισ. ευρώ. Τι είναι 48 δισ. ευρώ; Το 2007 το κράτος
εισέπραξε από άμεσους και έμμεσους φόρους 48 δισ. ευρώ.Η αύξηση του δημοσίου
χρέους τα τελευταία 4 χρόνια είναι ίση με το σύνολο των φορολογικών εσόδων του
2007». (26.4.2008).
Δύο χρόνια αργότερα, το 2010, και αφού τα σωρευμένα δανεικά
του κράτους είχαν φτάσει τα 300 δισ. ευρώ, όλοι άρχισαν να ελεεινολογούν «τις
κυβερνήσεις που μας χρεοκόπησαν». Ολες τις κυβερνήσεις, όλους τους πολιτικούς
και όλα τα ΜΜΕ «γιατί δεν μας τα είπατε».
(Π.Μανδραβέλης-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου