Απέναντι στην υποκρισία...

«Από τη μια ο πατήρ Αντώνιος Παπανικολάου, ένας ιερέας γνωστός στο πανελλήνιο για το κοινωνικό του έργο. Πριν από χρόνια ίδρυσε την Κιβωτό του Κόσμου με στόχο τη βοήθεια στη μητέρα και στο παιδί. Τον πρώτο καιρό ο ιερέας φιλοξενούσε άστεγα παιδιά στο σπίτι του. Με την εθελοντική προσφορά πολλών συμπολιτών μας, η οργάνωση μεγάλωσε και επεκτάθηκε. Το 2015, αν δεν κάνω λάθος, ίδρυσε ένα παράρτημα στη Χίο στο οποίο περιθάλπει ασυνόδευτα παιδιά, προσφυγόπουλα και μετανάστες. Εως σήμερα έχει φροντίσει πάνω από 200.

Από την άλλη, ένας κύριος ο οποίος κάθεται μπροστά στον υπολογιστή του και ψαρεύει παραβάσεις των αρχών του. Οι δε αρχές που επικαλείται είναι αυτές που ορίζει η σύμβαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Ελσίνκι. Κάποτε υπήρχε και μια οργάνωση που ονομαζόταν «Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Ελσίνκι» η οποία έχει αναστείλει τις δραστηριότητές της λόγω χρεοκοπίας. 

Ο κύριος όμως δεν τα βάζει κάτω. Εκαστος εφ’ ω ετάχθη. Και ο ίδιος έχει ταχθεί στη σύνταξη μηνυτηρίων αναφορών βάσει του αντιρατσιστικού νόμου. Στη συντριπτική τους πλειονότητα αυτές καταλήγουν στο αρχείο. Παρ’ όλα αυτά, κανείς δικαστικός λειτουργός δεν έχει ασχοληθεί με τον κύριο ο οποίος απασχολεί τη Δικαιοσύνη άνευ λόγου, όπως αποδεικνύεται.

Τις προάλλες, μια μηνυτήρια αναφορά απ’ αυτές που κοσμούν την πλούσια συλλογή του κυρίου κατηγορεί τον πατέρα Αντώνιο για παράβαση του αντιρατσιστικού νόμου. Τόλμησε να ζητήσει από το δημοτικό συμβούλιο της Χίου να μην οργανώσει κέντρο φιλοξενίας μεταναστών κοντά στην εγκατάσταση της Κιβωτού, επειδή οι φιλοξενούμενοι σ’ αυτήν είναι ασυνόδευτα ανήλικα, ένας ευάλωτος πληθυσμός που μπορεί να κινδυνεύσει από τη γειτνίαση. 

Το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό είναι ότι ο κύριος αυτός διαθέτει περισσό θράσος και ούτε ίχνος από αίσθημα ντροπής. Αυτός που ζει με τη μύτη κολλημένη στην οθόνη του υπολογιστή –απόδειξη ο όγκος των άκυρων μηνυτήριων αναφορών που παράγει– κατηγορεί για ρατσιστική συμπεριφορά τον άνθρωπο που έχει αφιερώσει τη ζωή του στην προστασία των ανυπεράσπιστων παιδιών.

Το ζήτημα δεν είναι μόνον νομικό. Αν και κάποτε η Δικαιοσύνη θα πρέπει να ασχοληθεί με την περίπτωσή του. Στην ανάγκη, ας του δοθεί μια άδεια περιπτέρου για να κάνει κάτι χρήσιμο. Το πρόβλημα είναι κυρίως κοινωνικό, κατά συνέπεια ηθικό. 

Ενας άνθρωπος που δεν έχει κουνήσει ποτέ το δαχτυλάκι του για να δώσει τροφή και στέγη σε ένα άπορο παιδί θέλει να επιδείξει τον ανθρωπισμό του. Μάλλον έχει καταλάβει καλά την υποκρισία που κρύβουν οι καλοθελητές του αντιρατσιστικού αγώνα. Ο κύριος είναι ο περιώνυμος Παναγιώτης Δημητράς, αυτοδιορισθείς γενικός εισαγγελέας της δημοκρατίας μας».

                               (Αρθρο του Τ.Θεοδωρόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)