«Oταν η φιλοευρωπαϊκή Αριστερά έχασε τους κοινοβουλευτικούς
της ηγέτες, τον Κύρκο, τον Παπαγιαννάκη, παραδόθηκε στις ριζοσπαστικές ομάδες.
Οι περισσότεροι ήσαν μετανάστες από το μεγάλο σχολείο της ΚΝΕ. Μαζί τους
έσερναν και τους ορφανούς πληθυσμούς της πασοκικής ενδοχώρας. Χωρίς ιδεολογικό
έρμα, χωρίς πολιτική οργάνωση, όταν κέρδισαν τις εκλογές, συμπεριφέρθηκαν στο
κράτος και στη διοίκηση σαν καταληψίες. Και έτσι προέκυψε το ανάπηρο κράτος, η σκοροφαγωμένη διοίκηση και η ψυχική κατάπτωση
της κοινωνίας εξαιτίας της γενικευμένης ανασφάλειας.
Το μοναδικό τους έρεισμα
ήταν το περίφημο ηθικό πλεονέκτημα. Μια φαντασίωση θεμελιωμένη στην ανιστόρητη
ερμηνεία της μεταπολίτευσης, στην πίστη δηλαδή ότι ήταν η Αριστερά που έφερε τη
δημοκρατία στην Ελλάδα. Η Αριστερά αντιστάθηκε στη χούντα, όμως δεν οφείλεται
σ’ αυτήν η ανατροπή της, και στη μεταπολίτευση βρέθηκε στο περιθώριο των
εξελίξεων. Τη δημοκρατία, για καλό και για κακό, την έφερε ο Κωνσταντίνος
Καραμανλής με τη βοήθεια των Ευρωπαίων συμμάχων του.
Αν σε ένα μεγάλο μέρος του
πληθυσμού κυριάρχησε η αντίληψη περί πρωτοκαθεδρίας της Αριστεράς, αυτό
οφείλεται στο γεγονός ότι η τότε καραμανλική Δεξιά, στο όνομα της εθνικής
συμφιλίωσης, απωθούσε κάθε ιδέα διχασμού. Hρθε βέβαια ο Αντρέας και ξανάφερε
τον διχασμό στο κέντρο, ήρθε και η πτώχευση και τα μνημόνια και του έδωσαν το
φιλί της ζωής. Στο όνομα της αποκατάστασης της ηττημένης υποτίθεται από τα
μνημόνια δημοκρατίας κυβέρνησε η ριζοσπαστική Αριστερά».
(Απόσπασμα άρθρου του Τ.Θεοδωρόπουλου -ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου