Τα πιο βασικά είναι: α) ότι δεν κατέχει το αντικείμενό του καλά, και β) ότι ποτέ δεν κάνει επαρκή προετοιμασία. Συνάδελφοί του στην ΕΕ έλεγαν συχνά ότι ήταν αδιάβαστος. Φυσικό είναι λοιπόν, ο λόγος του να βασίζεται σε ελλιπή στοιχεία και σε ελάχιστη τεκμηριωμένη γνώση. Για αυτό και δεν είναι λίγες οι φορές που χάνει την ψυχραιμία του, επιτίθεται σε συναδέλφους του, τους στιγματίζει ως «άνθη του κακού», με παρελθόν αμαρτωλό, εμμένει σε στερεότυπα ξεπερασμένα, πέφτει σε κραυγαλέα λάθη, εκστομίζει ανακρίβειες, και εν τέλει αυτοδιαψεύδεται.
Ολα αυτά, είναι χαρακτηριστικά γνωρίσματα και άλλων πολλών ανθρώπων που επέλεξε ως συνεργάτες του στην κυβέρνηση της οποίας ηγείτο μέχρι πρόσφατα. Κλασική περίπτωση, είναι ο Καμμένος, επάνω στον οποίο στήριξε σχεδόν όλη την κυβερνητική του θητεία. Το bullying το είχε για πλάκα, και το συνέδεε με αυτό που αντιλαμβανόταν ως αντριλίκι του. Σε συνδυασμό δε με παντελή έλλειψη καλλιέργειας, γινόταν εκρηκτικό.
Θυμηθείτε, επίσης, το πρωτοφανές bullying της Προέδρου της Βουλής, Ζωής Κωνσταντοπούλου, προς όλους. Όπως και την δηλητηριώδη και μονίμως εκδικητική γλώσσα του εξ απορρήτων του πρώην Πρωθυπουργού κ. Παππά. Στο ίδιο γκρουπ και ο Πολάκης. Το γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας κάλυπτε πάντα ως Πρωθυπουργός ακόμα και τις πιο κραυγαλέες ανοησίες του, αποδεικνύει ότι η πολιτική επιθετικότητα ήταν επιλογή του, σήμα-κατατεθέν της κυβέρνησής του. Την έφερε μαζί του από τα άγουρά του χρόνια, την διατηρεί και τώρα που θεωρητικά ωρίμασε.
Μόνο που αυτή τη φορά, με το καλημέρα, και ενώ είχε ήδη δώσει τα πρώτα δείγματα της ίδιας με πριν αντάρτικης αντιπολίτευσης που ήθελε να ακολουθήσει, βρήκε απέναντί του έναν άνθρωπο, που μάλλον δεν τον υπολόγιζε, ίσως γιατί δεν τον ήξερε καλά –έλλειψη homework και αυτό– και ήρθε σε δύσκολη θέση. Αναφέρομαι στον Γιώργο Γεραπετρίτη (πιθανώς να βρει και πολλούς ακόμα σαν κι αυτόν μπροστά του ο κ. Τσίπρας), που όχι μόνο δεν τρομοκρατήθηκε από το bullying του, έτσι που να πέσει στην παγίδα να χάσει τη ψυχραιμία του και να του απαντήσει με την ίδια γλώσσα, αλλά τον αποδόμησε τελείως, με ήρεμο λόγο, με πολλή ευγένεια, με απόλυτη τεκμηρίωση και με αποστομωτικό βρετανικό φλέγμα.
Οταν ο αδιάβαστος βρίσκει μπροστά του έναν διαβασμένο, όποια άλλα συστήματα και εάν επιλέξει για να αντιπαρατεθεί σε αυτόν, είναι νομοτελειακά χαμένος από χέρι. Παρακολούθησα λοιπόν, και άκουσα πολλές φορές και πολύ προσεκτικά τις δύο παρεμβάσεις-απαντήσεις του υπουργού Επικρατείας προς τον πρώην Πρωθυπουργό, κατά την συζήτηση στη Βουλή για το Επιτελικό Κράτος, αλλά και για την Ανεξάρτητη Αρχή Ανταγωνισμού και τη μη ανεξάρτητη κυρία Θάνου που είναι ακόμα ρόεδρός της, και λέει ότι δεν φεύγει με τίποτα.
Δεν τον είχα ξανακούσει ποτέ, τον κ. Γεραπετρίτη. Δεν ήξερα καν πως ήταν στην όψη – ούτε σε φωτογραφία δεν έτυχε να τον δω. Είδα και άκουσα, λοιπόν, έναν άνθρωπο σχεδόν εντελώς ξένο σε μένα. Και ενθουσιάστηκα. Οχι επειδή «τάπωσε» τον Τσίπρα, όπως έγραψαν πολλοί στα social media. Λίγο με ενδιαφέρει αυτό, και δεν είμαι ετούτης της … μπασκετικής σχολής. Ενθουσιάστηκα, επειδή άκουσα έναν άνθρωπο:
-Που ήξερε το αντικείμενό του, και μίλησε μόνο για αυτό
–Που διόρθωσε λάθη του πρώην Πρωθυπουργού, χωρίς να τον χαρακτηρίζει ή να τον προσβάλει.
-Που απευθύνθηκε σε αυτόν σεβόμενος το θεσμικό του αξίωμα.
–Που δεν άφησε αναπάντητες κάποιες «επιθετικές ανακρίβειες» του κ. Τσίπρα, και τις διόρθωσε έτσι που ο κάθε λογικός ακροατής κατάλαβε πολύ καλά ποιος έχει δίκιο και ποιος όχι.
–Που, όταν χρειάστηκε να αναφερθεί σε προσωπικά του στοιχεία, όπως σε αμοιβές που έλαβε όταν ως εξωτερικός δικηγόρος για την Επιτροπή Ανταγωνισμού, το έκανε με τρόπο ευθύ και μη επιδεχόμενο αμφισβητήσεων.
–Που εξέφρασε τεκμηριωμένο πολιτικό λόγο, και μάλιστα μέσα σε ελάχιστα λεπτά χρόνου. Χωρίς αοριστίες, χωρίς σεντονιάδες, χωρίς έπαρση, χωρίς θεατρινισμούς, και χωρίς επιθετικές κορώνες.
Ο κ. Μητσοτάκης, που παρακολουθούσε από δίπλα με ένα γλυκό χαμόγελο στο πρόσωπο, και που επίσης έχει μαλακώσει τους τόνους της αντιπαράθεσής του με τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ασφαλώς και πιστώνεται για την επιλογή τέτοιων συνεργατών. Όμως ίσως και τώρα ακόμα να έχει αρκετά στελέχη η Νέα Δημοκρατία που είναι της ίδιας πολιτικής σχολής με τον Τσίπρα στον επιθετικό, άδειο λόγο, για αυτό και η «πρώτη» του κ. Γεραπετρίτη στη Βουλή έχει ακόμα μεγαλύτερη αξία.
Περιμένω, και ελπίζω, να αναδειχθούν και από τα έδρανα της αντιπολίτευσης τέτοια πρόσωπα που θα μας κάνουν να νοιώσουμε ότι κάτι καλό μπορεί να αρχίσει να βγαίνει από την πολιτική».
(Απόσπασμα άρθρου του Χρ.Μιχαηλίδη από το protagon.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου