O εκλεκτός της... ελίτ

« Ο Τσίπρας είναι ο «εκλεκτός» την ελληνικής ελίτ! Της επιχειρηματικής – και όχι μόνο. Τον στηρίζουν ανοικτά. Όλοι τους! Αναπτύσσουν κοινωνικές σχέσεις μαζί του. Ποικιλοτρόπως… Στις πιο δύσκολες στιγμές του φωτογραφίζονται μαζί του, και βάζουν τα «μέσα» που επηρεάζουν να τον στηρίζουν.  Ή να «λιμάρουν» την κριτική σε βάρος του… 

Επιτρέπουν σε μέλη των οικογενειών τους να στηρίζουν ανοικτά το ΣΥΡΙΖΑ ή να συμπεριλαμβάνονται σε προβεβλημένες θέσεις στα ψηφοδέλτιά του… Θα έλεγε κανείς ότι όσο αποστρέφει η κοινωνία το πρόσωπό της από το ΣΥΡΙΖΑ, τόσο περισσότερο – και πιο ανοικτά – τον στηρίζει η ελίτ. 

Όλοι οι επιφανείς Έλληνες πολιτικοί ανέπτυσσαν κάποιες κοινωνικές επαφές με την επιχειρηματική ελίτ.  Αυτό είναι αναπόφευκτο. Και απολύτως, θεμιτό. Όμως άλλο πράγμα οι αναπόφευκτες «κοινωνικές επαφές», κι εντελώς διαφορετικό πράγμα οι στενές σχέσεις πολιτικής και προσωπικής στήριξης. 

Αυτές οι τελευταίες δεν είναι ούτε αναπόφευκτες, ούτε βέβαια, «θεμιτές»…

–Όταν ένας μεγαλο-επιχειρηματίας συναγελάζεται με τον Πρωθυπουργό σήμερα και μετά από λίγο συμμετέχει σε ένα διαγωνισμό για προμήθεια στο δημόσιο ή για μεγάλο έργο, τότε τα πράγματα μπερδεύονται πολύ. Και η διαφάνεια πάει περίπατο…

–Κι όταν ένας επιχειρηματικός όμιλος ελέγχεται για παραβίαση του ανταγωνισμού (δημιουργία καρτέλ, αφανούς ολιγοπωλίου κλπ.) για υπέρ-κοστολογήσεις έργων ή προμηθειών, ή για φορολογικές παραβάσεις, τότε οι επιχειρηματικές σχέσεις των «ελεγχομένων» απευθείας με ηγετικά πρόσωπα της κυβέρνησης, γίνονται καρκίνωμα διαπλοκής και μήτρα διαφθοράς.

Απ’ όλους τους πρόσφατους Πρωθυπουργούς, ο Τσίπρας είχε τις πιο στενές σχέσεις με ΟΛΗ την επιχειρηματική ελίτ της χώρας.  Και ο Σαμαράς τις πιο απόμακρες σχεδόν υποτυπώδεις. Και να σκεφτεί κανείς ότι ο Τσίπρας κατηγορούσε όλους τους προηγούμενους για «διαπλοκή» και «διαφθορά».  Κι αποδείχθηκε ότι τα περισσότερα «πάρε-δώσε» (με την… καλή έννοια, βέβαια) τα είχε ο ίδιος! Υπάρχουν τέσσερις λόγοι γι’ αυτό:

* Πρώτον, η ελίτ μας είναι κατ’ εξοχήν κρατικοδίαιτη. Οι επιχειρηματικές τους δραστηριότητες μέσα στη χώρα, σχετίζονται με το  Δημόσιο. Κι όσο πιο μεγάλες είναι (προμήθειες, έργα, τηλεπικοινωνίες, ενέργεια) τόσο πιο στενά – σχεδόν αποκλειστικά – σχετίζονται με το Δημόσιο. Είναι προφανές, λοιπόν, πως τέτοιοι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες ευνοούν πολιτικούς που διατηρούν τον κρατισμό – και τα κρατικά ολιγοπώλια. Κι όχι πολιτικούς που θέλουν να περιορίσουν τον κρατισμό και να ανοίξουν τη χώρα στον ανταγωνισμό της ιδιωτικής οικονομίας.

* Δεύτερον, η ελίτ μας έχει εδραιωθεί πάνω σε τέτοια κρατικά ολιγοπώλια και έχει χωρίσει τις «σφαίρες επιρροής» καθενός μεγάλου ομίλου – ώστε να περιορίσουν τις μεταξύ τους «τριβές». Ακόμα κι εκεί που είναι υποτίθεται «ανταγωνιστές» κάνουν ό,τι μπορούν να μοιράσουν την αγορά. Κάθε σπάσιμο αυτών των στεγανών θέτει σε κίνδυνο όσους είναι ήδη «μέσα». Οπότε στηρίζουν τους πολιτικούς που θέλουν να διατηρηθούν τα στεγανά – και πολεμούν όσους θέλουν να τα σπάσουν. 

Τα «εμπόδια εισόδου νέων επιχειρήσεων» είναι μια από τις πιο θεμελιώδεις στρεβλώσεις της Ελληνικής οικονομίας. Ιδιαίτερα στον χώρο των μεγάλων επιχειρήσεων. Όσοι πολιτικοί διατηρούν αυτά τα barriers of entry είναι ιδιαίτερα «αγαπητοί» στην ελίτ μας. Γιατί προστατεύουν τον «ζωτικό χώρο» της ελίτ! Όσοι αντίθετα προσπαθούν να τα καταργήσουν γίνονται «αντιπαθείς» – και τους υπονομεύουν πάραυτα.

* Τρίτον, κάποιοι (αν και όχι όλοι) από την επιχειρηματική μας ελίτ, έχουν ισχυρές διασυνδέσεις με το πολιτικά και διπλωματικά «κατεστημένα» του εξωτερικού. Και αποτελούν οι ίδιοι «καλούς αγωγούς» τέτοιων ξένων επιρροών στην εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση. Δεν τους ενδιαφέρει το «εθνικό συμφέρον» της χώρας. Ούτε καν οι μακροχρόνιες γεωπολιτικές ισορροπίες.  Αν κάποια ισχυρά κατεστημένα στο εξωτερικό θέλουν κάποιον χειρισμό σε κάποιο εθνικό θέμα, τον υποστηρίζουν και οι «καλοί αγωγοί» της ανώτατης επιχειρηματικής ελίτ. Με το αζημίωτο βέβαια… 

* Τέταρτον, καθώς στην Ελλάδα η Αριστερά είχε διεισδύσει και ελέγξει, σχεδόν απόλυτα, τα Πανεπιστήμια, την Τέχνη και τον Τύπο, η επιχειρηματική ελίτ έχει ανάγκη, για τις δημόσιες σχέσεις της, ένα «αριστερό προσωπείο». Όλες οι  «προοδευτικές ιδεολογικές μόδες» έφτασαν από το εξωτερικό στην Ελλάδα με αρκετή καθυστέρηση, αλλά παρέμειναν ενεργές στην Ελλάδα, ακόμα κι όταν είχαν ξεφτίσει στο εξωτερικό. Από τον ακραίο φεμινισμό και τα κινήματα Ειρήνης παλαιότερα, ως τους ακραίους «πράσινους» αργότερα, ως την «πολυπολιτισμικότητα» στη συνέχεια, τα identity politics, τη λατρεία της λαθρομετανάστευσης, τους no borders, και την πολιτική ορθότητα σήμερα – και τις εκατοντάδες ΜΚΟ που τα στηρίζουν και προσπαθούν να τα επιβάλλουν. 

Όλα αυτά προσφέρουν μεγάλες ευκαιρίες καλών δημοσίων σχέσεων για πολύ «αμαρτωλούς» επιχειρηματικούς ομίλους στην Ελλάδα. Κάποιες φορές και για επιδοτούμενες από το κράτος «επενδύσεις» – «αρπαχτές». Όπως επιχειρηματίες που στήνουν περιβαλλοντικά πάρκα ελάχιστης ενεργειακής απόδοσης, αλλά εξαιρετικά «χρυσορυχεία» λόγω γενναιόδωρης κρατικής επιδότησης (κι ύστερα βουλιάζει η ΔΕΗ!). Ή όπως τελευταία κάποιοι κονόμησαν με εισαγωγές κατεψυγμένων που τα προσφέρουν ως catering στα hot spots των λαθρομεταναστών… 

Όλο αυτό το πλέγμα της «προοδευτικίλας» και της αριστερόστροφης «κορεκτίλας», στηρίζεται από την ελίτ μας, γιατί της προσφέρει άλλοθι για τα πάντα. Οπότε και η ελίτ μας είναι πιο φιλική σε αριστρόστροφους πολιτικούς παρά σε όσους αμφισβητούν τις αριστερές εμμονές.

Από κάθε άποψη λοιπόν – και για τους τέσσερις παραπάνω λόγους – ο Τσίπρας ήταν ο ιδανικός πολιτικός για να τον αγκαλιάσουν και να τον στηρίξουν! 

-Προστατεύει τον κρατισμό κι όσους πλουτίζουν απ’ αυτόν.

–Προστατεύει τα επιχειρηματικά στεγανά για να μην παρεισφρήσει η δυναμική του ανταγωνισμού (που θα τους πετάξει όλους έξω), ούτε νέες  επιχειρήσεις και νέες επενδύσεις (που θα περιθωριοποιήσουν τους τωρινούς «μεγάλους»).

–Είναι πρόθυμος για μεγάλες εθνικές παραχωρήσεις κατόπιν «υποδείξεων».

–Και είναι προστάτης και υπερασπιστής της Αριστερής «κορεκτίλας».

Είναι ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές (τους)».

                       (Απόσπασμα άρθρου του Θανάση Κ. από το lastpoint.gr)