Mήπως, να καταργήσουμε την 28η Οκτωβρίου;

«Για τέταρτη χρονιά φέτος οι εκδηλώσεις «12 Οκτωβρίου 1944, Η Αθήνα ελεύθερη» γεμίζουν την πόλη. Το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων, η Περιφέρεια Αττικής, ο Δήμος Αθηναίων, τα Γενικά Αρχεία του Κράτους η ΕΡΤ, το Υπουργείο Παιδείας, το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, το Μέγαρο Μουσικής κ.λπ. αναλαμβάνουν τη διοργάνωση και υποστηρίζουν ένα σύνολο δράσεων για την ανάδειξη της επετείου της απελευθέρωσης της πρωτεύουσας από τις ναζιστικές δυνάμεις κατοχής τον Οκτώβριο του 1944 ως μιας πάνδημης γιορτής της πόλης. Οι εκδηλώσεις, που εκτείνονται όλο τον χρόνο, κορυφώνονται τον μήνα Οκτώβριο.

Από τον Οκτώβριο του 2015, από την επαύριο δηλαδή της ανάληψης της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ, προωθείται  τεχνηέντως η ανάδειξη της 12ης Οκτωβρίου 1944, ως ημέρας μνήμης, ανταγωνιστικής της 28ης Οκτωβρίου 1940 και αυτό καταδεικνύεται από το ότι οι σχετικές εκδηλώσεις επεκτείνονται μέχρι τις αρχές Νοεμβρίου, ενώ παράλληλα συρρικνώνονται μέχρις εξαφανίσεως οι αντίστοιχες εκδηλώσεις για την 28η Οκτωβρίου.   

Δηλαδή το  ΟΧΙ του 1940 δεν φαίνεται να είναι και πολύ αρεστό στο σύστημα εξουσίας, λόγω προφανώς των παλλαϊκών  αντιστασιακών μηνυμάτων που περνάει στην ελληνική κοινωνία και μάλιστα στη μαθητιώσα νεολαία και ως εκ τούτου θα πρέπει να υποβαθμιστεί και υποσκελιστεί και εν τέλει ακόμα και να καταργηθεί.

Έτσι μια από τις «προσωπικότητες» του συριζαϊκού κατεστημένου στον χώρο της εκπαίδευσης η σχολική σύμβουλος των Φιλολόγων Μεσσηνίας, Βασιλική Σακκά, μέλος της περιβόητης επιτροπής για την αλλαγή των βιβλίων της Ιστορίας επιχείρησε  να αντιπαραθέσει ανοικτά την 12 Οκτωβρίου στην 28η Οκτωβρίου. Η προγραμματισμένη ομιλία της σε εκπαιδευτικό σεμινάριο της 24ης Οκτωβρίου 2016  πρότεινε απροκάλυπτα  πως θα πρέπει, «Να γιορτάσουμε την απελευθέρωση και όχι την κήρυξη του πολέμου». 

Δύο είναι οι βασικοί ιδεολογικοί πυλώνες βάσει των οποίων επιχειρείται η κατάργηση της 28ης Οκτωβρίου 1940, μέσω της ανάδειξης της 12ης Οκτωβρίου 1944, ημέρας απελευθέρωσης της πρωτεύουσας: 

α) ένα ψευδοευρωπαϊκό  ιδεολόγημα σύμφωνα με το οποίο «η Ελλάδα είναι μοναδική χώρα στην Ευρώπη που εορτάζει την έναρξη και όχι τα λήξη του πολέμου», και 

β) Τα εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα των κυβερνώντων, με  τα οποία επιχειρούν να συγκρατήσουν ένα μέρος των αριστερών ψηφοφόρων. Για τους εθνομηδενιστές και τους σπόνσορες του διχασμού, η λήξη της γερμανικής Κατοχής είναι πρωτίστως η απαρχή του καταστροφικού για τον τόπο μας, μα και τόσο αγαπητού για την ιστοριογραφία τους Εμφυλίου. Δεν τους ενδιαφέρει τόσο  η Απελευθέρωση όσο το ότι αμέσως μετά ακολούθησαν τα Δεκεμβριανά (1944) και ο Εμφύλιος Πόλεμος (1946-49). 

Υπ’ αυτό λοιπόν το εμφυλιοπολεμικό οπτικό πρίσμα μπορεί κανείς να αναγνώσει και να ερμηνεύσει τον τόσο ζήλο για ανάδειξη της 12ης Οκτωβρίου 1944 ως οιονεί εθνικής μας εορτής, εις βάρος της 28ης Οκτωβρίου 1940.  Διότι αυτός ο αγώνας είχε έναν πάνδημο και πανεθνικό χαρακτήρα. Από την ηγεσία του τόπου μέχρι και τον τελευταίο αγρότη και στρατιώτη, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, ο λαός μας αντιστάθηκε στην Ιταλογερμανική εισβολή, και συνέχισε τον ένοπλο αγώνα, μην υποστέλλοντας ποτέ τη σημαία της αντίστασης. 

Οι εθνομηδενιστές του Σύριζα όμως δουλεύουν με σύστημα και μακιαβελικά. Χρησιμοποιούν ένα γεγονός και μία επέτειο για την οποία όλοι οι Έλληνες αισθάνονται περήφανοι, την απελευθέρωση της Αθήνας κατά την 12 Οκτωβρίου, για να υπονομεύσουν και να πλήξουν την ίδια την εθνική εορτή και το ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου!  Και αυτό το εγχείρημα μέχρι σήμερα έχει προχωρήσει αρκετά διότι οι πνευματικές ελίτ της χώρας υπνώττουν ύπνο βαθύ, για να μη μιλήσουμε για τις πολιτικές ελίτ».

                       (Απόσπασμα άρθρου του Γ.Καραμπελιά από το liberal.gr)