Το ελληνικό... Πανεπιστήμιο

«Το μοναδικό, στον κόσμο, ελληνικό πανεπιστήμιο είναι το τελευταίο απάγκιο του καθ’ ημάς νόθου προοδευτισμού. Θα πέσει τελευταίο. Το εμβληματικό ιστορικό κτίριο του Πολυτεχνείου είναι το τελευταίο οχυρό του «σοσιαλισμού με τα λεφτά των άλλων». 

Με τα απλωμένα σώβρακα των ενοίκων του και τον τύπο που κάθεται μέσα από την πόρτα της Στουρνάρα, προστατευόμενος από το άσυλο, αφήνοντας απ' έξω την προς πώληση πραμάτεια του, τα λαθραία τσιγάρα. Στον ίδιο χώρο λειτουργεί η Αρχιτεκτονική Σχολή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Αυτό το underground σκηνικό συμβολίζει όσο τίποτ’ άλλο την ελληνική αντίσταση στον εκσυγχρονισμό, τον κοσμοπολιτισμό και την ανάπτυξη. 

Και όμως δεν είναι όλο το ελληνικό πανεπιστήμιο έτσι. Υπάρχουν νησίδες αριστείας, υπάρχουν χιλιάδες νέοι και νέες που σπουδάζουν ή προσπαθούν να σπουδάσουν πραγματικά και χιλιάδες άξιοι δάσκαλοι που τιμούν τον όρκο τους και με το παραπάνω. Υπάρχουν σοβαρά ερευνητικά προγράμματα και διεθνείς συνεργασίες. 

Αλλά γιατί το καλύτερο ελληνικό πανεπιστήμιο βρίσκεται στις θέσεις από 351-400 στη διεθνή κατάταξη; Γιατί 37.000 παιδιά έφυγαν το 2017 για να σπουδάσουν στα ξένα; Μήπως γιατί έχουμε το μεγαλύτερο ποσοστό φοιτητών σε σχέση με τον πληθυσμό (6,5%); Μήπως γιατί το 42% των φοιτητών μας δεν ολοκληρώνει τις σπουδές του στην ώρα του; Μήπως γιατί η αναλογία καθηγητών / φοιτητών είναι (1/44), η 2η χειρότερη στην Ευρώπη, μήπως γιατί είμαστε στον ευρωπαϊκό πάτο της αντιστοίχισης των δεξιοτήτων των πτυχιούχων με την αγορά εργασίας; Μήπως γιατί δεν θέλουμε να συνδέσουμε την ανώτατη εκπαίδευση με την αγορά;

Η δαιμονοποίηση της αριστείας, η εισαγωγή με βαθμό κάτω της βάσης του 10, η ανοικτή διάρκεια φοίτησης καταστρέφει χιλιάδες νέες και νέους που λιμνάζουν στα ΑΕΙ, ενώ θα μπορούσαν να αποκτήσουν πρακτικές γνώσεις και επαγγελματικά δικαιώματα μετά από μονοετή ή διετή προγράμματα σπουδών, όπως σε όλον τον κόσμο. Να βγουν στην αγορά εργασίας, να στηρίξουν την αναμενόμενη ζήτηση, να «φτιάξουν ανάπτυξη». Αυτά βέβαια απαιτούν κυβερνώντες με φιλελεύθερη αντίληψη για την κοινωνία και την αγορά και όχι σοσιαλιστικά απολιθώματα του 19ου αιώνα.

Ας ελπίσουμε, πάντα συγκρατημένα, ότι μια επόμενη κεντροδεξιά κυβέρνηση θα απαρνηθεί την εγγενή σοσιαλμανία της και θα απελευθερώσει το πανεπιστήμιο ώστε να καταστεί παραγωγός πνευματικού και υλικού πλούτου. 

Θα κλείσει ή θα συγχωνεύσει πολλές δεκάδες τμήματα ώστε τα όσα μείνουν να έχουν και τους πόρους και το έμψυχο δυναμικό για να δουλέψουν σωστά. 

Θα θεσμοθετήσει άμεσα τη λειτουργία δημόσιων ξενόγλωσσων τμημάτων διεθνούς ζήτησης με δίδακτρα ώστε να προσελκύσει ξένους καθηγητές και φοιτητές. Θα επιτρέψει άμεσα την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων που θα βοηθήσουν και το δημόσιο να αναπνεύσει και να τα ανταγωνιστεί. 

Θα οργανώσει ορθολογικά, διάφανα και απλά τη μη πανεπιστημιακή μεταλυκειακή εκπαίδευση (επίπεδο 5) που έχει μεγάλη ζήτηση στην Ευρώπη. Και φυσικά θα βάλει ένα τέλος στη βία και την καταστροφή».

                               (Απόσπασμα άρθρου του Λ.Kαστανά από το protagon)