Και πάλι... η Οικονομία

«Η συζήτηση στη χώρα αυτή τη στιγμή είναι -ως συνήθως- πολιτική. Ολοι ασχολούνται με το πότε θα γίνουν εκλογές και συνδέουν τις πολιτικές εξελίξεις με δύο κυρίως θέματα:  Με το αν ο Τσίπρας θα καταφέρει να περάσει το Μακεδονικό από τη Βουλή ή θα τον ρίξει ο Καμμένος και με το αν θα πάρει από τους εταίρους το «δώρο» της αναβολής της μείωσης των συντάξεων.ράγματι, σε πολιτικό επίπεδο αυτές είναι κρίσιμες παράμετροι.

Ωστόσο το πραγματικό πρόβλημα της χώρας βρίσκεται στο πεδίο της οικονομίας και όχι της πολιτικής, όσο και αν είναι αλήθεια και γνωστό πλέον σε όλους ότι το πρόβλημα της οικονομίας είναι κατά βάθος πολιτικό.    Το πρόβλημα, λοιπόν, της οικονομίας εντοπίζεται σε τρεις πολύ συγκεκριμένους παράγοντες:

Πρώτον, στο τραπεζικό σύστημα το οποίο βρίσκεται σε ασφυκτικό κλοιό και πολλοί οικονομολόγοι αλλά και μεγάλα funds του εξωτερικού προβλέπουν ότι θα χρειαστεί και 4η ανακεφαλαιοποίηση.

Δεύτερον, στο ζήτημα των μεγάλων βιομηχανιών και, κυρίως, της ΔΕΗ, η οποία συρρικνώνεται χωρίς προοπτικές ανάκαμψης.

Τρίτον, στην αδυναμία του ιδιωτικού τομέα να αναπτυχθεί, να δημιουργήσει επιχειρήσεις και να παραγάγει εισόδημα εξαιτίας κυρίως των υψηλών φόρων αλλά και του συνολικά υπερβολικού κόστους της γραφειοκρατίας.

Οι τρεις αυτοί παράγοντες συνδιαμορφώνουν ένα εξαιρετικά δύσκολο τοπίο για την οικονομία, εμποδίζοντάς τη να κινηθεί προς την επιθυμητή κατεύθυνση.

Την καθηλώνουν σε μια «ήπια ανάπτυξη» της τάξεως του 1%-2% του ΑΕΠ τον χρόνο (όταν έχουμε χάσει στην κρίση 25%).     

Οι τράπεζες εξακολουθούν να έχουν πάρα πολύ υψηλά κοστολόγια, ενώ η ζήτηση δανείων παραμένει χαμηλή και άρα τα περιθώρια κερδοφορίας πιέζονται αφόρητα. Εκτός αυτού, έχουν να αντιμετωπίσουν τα κόκκινα δάνεια, κάτι που για λόγους θεσμικούς δεν κάνουν. Πιθανότατα, συνεπώς, θα χρειαστούν -εφόσον δεν τα αντιμετωπίσουν- νέα κεφάλαια.Ποιος θα τα βάλει; 

Οι ξένοι που έχουν μετοχές, ο Πόλσον και το Fairfax, μετράνε τις ζημίες τους και δεν είναι πρόθυμοι να βάλουν άλλα λεφτά. Οι Ελληνες μέτοχοι τα έχουν χάσει όλα. Συνεπώς είναι πολύ δύσκολο να καλυφθούν οι αυξήσεις αν χρειαστεί. Τι θα γίνει σε αυτή την περίπτωση;Αναγκαστικά θα χρειαστεί να γίνουν ξανά τραπεζικές συγχωνεύσεις και να περιοριστεί ο αριθμός των τραπεζών από τις τέσσερις που έχουμε σήμερα σε τρεις ή δύο (σημειώνεται ότι στις αρχές της δεκαετίας είχαμε 22 ελληνικές και 19 ξένες). Αν αυτό δεν αποδειχθεί αρκετό, θα ξαναρχίσει η συζήτηση για bail in ή για κρατικοποιήσεις.

Η ΔΕΗ στηρίζεται κυρίως στα λιγνιτικά εργοστάσιά της. Αυτά όμως προκαλούν πολλούς ρύπους και οι ρύποι πλέον κοστίζουν πανάκριβα στις επιχειρήσεις που τους προκαλούν, περισσότερο και από την αξία της παραγωγής τους. Ετσι η ΔΕΗ προσπαθεί να πουλήσει τα λιγνιτικά της εργοστάσια, τα οποία όμως δεν πουλιούνται στις τιμές που τα αποτιμά, αλλά σε μικρό κλάσμα αυτών. Ετσι, αναβάλλει την πώληση και επιβαρύνεται συνεχώς με νέα ποσά από το κόστος των ρύπων. Τι θα κάνει η ΔΕΗ όταν καταρρεύσει; Η χώρα δεν μπορεί να μείνει χωρίς ρεύμα, ενδεχομένως λοιπόν να κρατικοποιηθεί ξανά.

Ολες αυτές οι κρατικοποιήσεις, των τραπεζών και της ΔΕΗ, θα γίνουν φυσικά με χρήμα το οποίο θα κληθεί να πληρώσει ο φορολογούμενος, ο οποίος ήδη δεν μπορεί να πληρώσει τους φόρους του. Οι συνθήκες αυτές οδηγούν ξανά σε αδιέξοδο την ελληνική οικονομία. 

Σύμφωνα με την τελευταία διεθνή αξιολόγηση ανταγωνιστικότητας και ελευθερίας του επιχειρείν, βρισκόμαστε στην 111η θέση διεθνώς μεταξύ 165 χωρών. Μαζί με τη Σουαζιλάνδη. Οι γειτονικές (μέχρι πρότινος φτωχότερες) χώρες ανεβαίνουν πολύ γρήγορα και προσελκύουν τις ξένες επενδύσεις. Στη Ρουμανία ιδίως το ενδιαφέρον των ξένων επενδυτών είναι τεράστιο».

                                    

                                                           (Γρ. Νικολόπουλος -protothema.gr)