Απόψεις...

«Πώς φυλακίζεις μια χώρα; Ή καλύτερα: Πώς φυλακίζεις μια ευρωπαϊκή χώρα σήμερα, τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα;  Εκείνο που χρειάζεσαι, πλην των εκλογών, είναι στήριξη από ανθρώπους που μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε καίριες θέσεις (στη Δικαιοσύνη, στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, και σε όσα θεσμικά όργανα κριθούν πρώτης προτεραιότητας ή έχουν καλά περιθώρια κέρδους), στιβαρά ελεγχόμενα ΜΜΕ, και εκφοβισμό των Τριακοσίων. 

Οπότε, καταλαμβάνοντας τα κρατικά ΜΜΕ και εξαγοράζοντας, υπονομεύοντας ή διώκοντας όλα τα άλλα, έχεις ήδη διανύσει τον μισό δρόμο για να στήσεις την εξουσία σου. Μπορείς, ας πούμε, να μην έχεις λεωφορεία για να μετακινηθεί ο πληθυσμός, ή τα λεωφορεία σου να είναι απαρχαιωμένα, αναξιόπιστα, λερά και κυρίως ακριβοθώρητα, αλλά εσύ να προπαγανδίζεις τη… διαστημική υπηρεσία σου. Ναι, υπάρχουν λαοί που κάτι τέτοιο θα έπιανε. Ελέγχοντας τα μίντια, ελέγχεις σε μεγάλο βαθμό (σε όσον ακριβώς σού χρειάζεται) τη σκέψη.Οπότε, σου μένουν μόνο οι Τριακόσιοι.

Έτσι φυλακίζεις μια ευρωπαϊκή χώρα σήμερα, τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, έτσι τη σπρώχνεις λίγο-λίγο έξω από τη Δύση, έτσι την κρατάς στα χέρια σου και έτσι ταΐζεις με επιδόματα και πλατιά πατρικά χαμόγελα τους υπηκόους σου.Απλώς καμιά φορά ξεχνάς ότι κάποιοι από αυτούς τους Τριακόσιους δεν θα σε ακούσουν. Και ότι θα προβάλουν αντίσταση.

                                                                   (Κ.Αθανασιάδης- liberal.gr )

 

«Η απόφαση της ΕΛΜΕ, και το σκεπτικό της, είναι μία ακόμη απόδειξη ότι οι Γαβρόγλου του κόσμου τούτου είναι το σύμπτωμα, το σπυρί, το πύον και ο πυρετός που ανεβάζει ο οργανισμός για να αμυνθεί.

Η πραγματική ασθένεια είναι το βαθύ κράτος της εκπαίδευσης, όλοι αυτοί οι «λειτουργοί» που έχουν ζήσει όλη τους τη ζωή στον δύσοσμο βάλτο της δημοσιοϋπαλληλίας. Ανεύθυνοι, κυρίως όμως φοβισμένοι με ό,τι τους υπενθυμίζει ότι ο κόσμος του 2018 τους έχει απορρίψει. 

Οι Γαβρόγλου υπάρχουν για να τους προστατεύουν.Οι Γαβρόγλου θα αποχωρήσουν από τη σκηνή μετά τις εκλογές. Ομως ο ιστός που έχει υφάνει η αράχνη για δεκαετίες τώρα θα μείνει. Θα τρέφεται με έντομα καταδικάζοντας τις νεότερες γενιές στην αδράνεια και στην ακινησία που τη γέννησε. 

Κατά τα λοιπά, μπορούμε να αναρωτιόμαστε πώς η κοινωνία μας, παρά τη στέγη που γκρεμίστηκε πάνω μας, δεν έχει ακόμη καταλάβει τι της συνέβη.Ψάξτε τους δασκάλους των παιδιών σας».

                                                      (Τ.Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)