Απόψεις...

«Οσοι έχουν περάσει από τα φοιτητικά αμφιθέατρα θα θυμούνται ένα παλιό συνδικαλιστικό κόλπο. Οποτε κάποια παράταξη θεωρούσε ότι κάποιο θέμα δεν τη βόλευε ή ότι το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας θα ήταν αρνητικό για την ίδια, πιανόταν από μια λεπτομέρεια –συνήθως διαδικαστική– για να εξαντλήσει τη συνέλευση και τους συμμετέχοντες. 

Οι φοιτητές της παράταξης έπαιρναν διαδοχικά τον λόγο για να επισημάνουν πόσο σημαντική ήταν κάποια ανθυπολεπτομέρεια για το φοιτητικό κίνημα. Λίγο πριν από τα χαράματα ουδείς έβγαζε άκρη. Οι νουνεχείς αποσύρονταν –είχαν και διαβάσματα– και οι φοιτητοπατέρες κέρδιζαν. Ετσι αποφασίζονταν «δημοκρατικώς» οι καταλήψεις, ασχέτως αν αυτές έρχονταν σε αντίθεση με τα συμφέροντα της μεγάλης πλειονότητας των φοιτητών. 

Με τον ίδιο τρόπο χαντακώθηκε και το φοιτητικό κίνημα. Από πολύ νωρίς, χιλιάδες Ελληνόπουλα εμπέδωναν την αντίληψη πως οι συλλογικές διαδικασίες ήταν ένα κουραστικό κόλπο των πολιτικών (έστω επίδοξων) για να περάσει το δικό τους. 

Τα χρόνια πέρασαν και αυτοί οι φοιτητοπατέρες έγιναν υπουργοί. Γράμματα, για να εκτιμήσουν το μεγαλείο της Δημοκρατίας, δεν έμαθαν· ήταν πολύ απασχολημένοι με το να κερδίζουν συνελεύσεις. Απέκτησαν όμως την τεχνογνωσία παραπλάνησης των ψηφοφόρων. Σε κάθε μεγάλο ζήτημα έχουν και κάποια λεπτομέρεια να προβάλουν, έτσι ώστε να σιχτιρίσουν οι πολίτες τον δημόσιο διάλογο και να τη βγάλουν οι ίδιοι καθαρή.

                                                         (Π.Μανδραβέλης –ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Η απόφαση της ΕΛΜΕ, και το σκεπτικό της, είναι μία ακόμη απόδειξη ότι οι Γαβρόγλου του κόσμου τούτου είναι το σύμπτωμα, το σπυρί, το πύον και ο πυρετός που ανεβάζει ο οργανισμός για να αμυνθεί.

Η πραγματική ασθένεια είναι το βαθύ κράτος της εκπαίδευσης, όλοι αυτοί οι «λειτουργοί» που έχουν ζήσει όλη τους τη ζωή στον δύσοσμο βάλτο της δημοσιοϋπαλληλίας.    Ανεύθυνοι, κυρίως όμως φοβισμένοι με ό,τι τους υπενθυμίζει ότι ο κόσμος του 2018 τους έχει απορρίψει. 

Οι Γαβρόγλου υπάρχουν για να τους προστατεύουν.Οι Γαβρόγλου θα αποχωρήσουν από τη σκηνή μετά τις εκλογές.Ομως ο ιστός που έχει υφάνει η αράχνη για δεκαετίες τώρα θα μείνει. Θα τρέφεται με έντομα καταδικάζοντας τις νεότερες γενιές στην αδράνεια και στην ακινησία που τη γέννησε. Κατά τα λοιπά, μπορούμε να αναρωτιόμαστε πώς η κοινωνία μας, παρά τη στέγη που γκρεμίστηκε πάνω μας, δεν έχει ακόμη καταλάβει τι της συνέβη.Ψάξτε τους δασκάλους των παιδιών σας».

                                                          (Τ.Θεοδωρόπουλος –ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)