Χωρίς... λόγια

 

"Καθαρές" θέσεις...

Η μοιραία εξαετία...

«Τον Δεκέμβριο του 2008, η «Κ» αποκάλυπτε ότι η ΕΚΤ, απαντώντας σε ερώτημα της ανήσυχης Κομισιόν, διευκρίνιζε ότι αν μια χώρα της Ευρωζώνης χρεοκοπήσει, δεν υπάρχει παρά μόνο ένας δρόμος: Να προσφύγει στο ΔΝΤ. Η «ύποπτη» χώρα –γράφαμε– ήταν η Ελλάδα. Γι’ αυτήν ανησυχούσε όλη η Ευρώπη.

Οταν η Ευρώπη ετοιμαζόταν να αντιμετωπίσει την κρίση, η Ελλάδα είχε επιδοθεί σε πρωτοφανές δημοσιονομικό ξεχείλωμα. Λίγοι αριθμοί: Την 6ετία 2004-2009, οι κρατικές δαπάνες (χωρίς τους τόκους) αυξήθηκαν 50%, ενώ η μέση αύξηση στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης ήταν 22%. 

Ειδικά οι καταναλωτικές δαπάνες του ελληνικού κράτους (που αντιπροσώπευαν το 70% των συνολικών δαπανών του) αυξήθηκαν 41%, ενώ η μέση ευρωπαϊκή αύξησή τους συγκρατήθηκε στο 20%. Και στο ελληνικό δημόσιο χρέος προστέθηκαν 116 δισ. ευρώ, με συνέπεια να αυξηθεί 63% (από τα 183 εκτινάχτηκε στα 300 δισ. ευρώ), ενώ στα άλλα ευρωπαϊκά κράτη αυξήθηκε 33% μόνο. Η Ελλάδα είχε τεθεί σε τροχιά αντίστροφη από όλη την άλλη Ευρώπη.

Μετά το 2006, η τότε «άσ’ το-για-αργότερα-κυβέρνηση», επιδόθηκε σε πολιτική δημοσιονομικής κραιπάλης, που κορυφώθηκε το 2009. Αυτή αποτυπώθηκε και στην ετήσια έκθεση του Ελεγκτικού Συνεδρίου: 

Το 2009, σύμφωνα με αυτή την έκθεση, σημειώθηκε υστέρηση των κρατικών εσόδων 12,8 δισ. ευρώ, υπέρβαση δαπανών κατά 47 δισ. ευρώ και υπέρβαση του κρατικού δανεισμού κατά 66 δισ. ευρώ – ήτοι 50% πάνω από τις αρχικές προβλέψεις. Οταν η Ευρώπη πάλευε, η ελληνική κυβέρνηση πυροδοτούσε τον απόλυτο δημοσιονομικό εκτροχιασμό, φούσκωνε το έλλειμμα 3 δισ. κάθε μήνα – και απέκρυπτε τα στοιχεία.

Τον Σεπτέμβριο 2009, η τότε διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδος μάς δήλωσε (και το δημοσίευσε η «Καθημερινή») ότι το έλλειμμα θα είναι περί το 12,5% στα τέλη του έτους, χωρίς καν να γίνει οποιαδήποτε απρόβλεπτη δαπάνη. Και ο κ. Γ. Προβόπουλος, τον επόμενο μήνα, αμέσως μετά τις εκλογές, δήλωσε επίσημα ότι στο 9μηνο το έλλειμμα ήδη ήταν 10% (όταν η τότε κυβέρνηση ενημέρωνε τη Eurostat ότι δεν θα ξεπεράσει το 6% έως το τέλος έτους...) και ότι αυτό «δυστυχώς, θα αγγίξει, αν δεν ξεπεράσει, τα επίπεδα του 12%» μέχρι τα τέλη του έτους. Αυτά είναι πασίγνωστα.

Η μοιραία 6ετία σημάδεψε την πορεία της χώρας. Τα όσα δραματικά συνέβησαν στη διάρκειά της, ήταν τα τελευταία μαζικά εκφυλιστικά φαινόμενα ενός παρασιτικού μοντέλου που, εδώ και πολλά χρόνια, έπαιζε την έσχατη παράταση.

Ολα αυτά έχει νόημα να τα συζητεί κανείς προκειμένου να αντλούνται συμπεράσματα και διδάγματα, ώστε με τρόπο ασφαλή και σταθερό να δικαιωθούν οι μεγάλες θυσίες του ελληνικού λαού – αυτή η δικαίωση είναι το σημαντικό, κάθε άλλη δεν είναι παρά προσωπικό θέμα. Κι αυτή η δικαίωση δεν είναι δεδομένη. Γιατί ελλοχεύει ο κίνδυνος το πολιτικό σύστημα να γλιστρήσει πάλι στη λογική του χθες, προς την οποία, άλλωστε, ρέπει. 

Αρκεί να παρακολουθήσει κανείς τις κομματικές αντιπαραθέσεις και, ειδικά, τις παράδοξες ερμηνείες των αιτιών της κρίσης, για να διαπιστώσει την ύπαρξη αυτού του κινδύνου.

Αν, παράδειγμα, δεχθούμε ότι η φαυλότητα της 6ετίας 2004-2009 δεν έπαιξε ρόλο, ότι η δημοσιονομική κραιπάλη δεν ευθύνεται για την κρίση, αν καταλήξουμε ότι η κρίση ήταν το αποτέλεσμα μιας συνωμοσίας ή κάποιων διαχειριστικών λαθών που έγιναν από τα τέλη του 2009 έως την άνοιξη του 2010, τότε έχουμε βγάλει το λάθος συμπέρασμα και οδεύουμε σε επικίνδυνο δρόμο με βαριά αρνητικές επιπτώσεις. Γιατί, όπως έχει ειπωθεί, η Ιστορία δεν διδάσκει. Σε τιμωρεί επειδή δεν έμαθες...»

                                 (Αρθρο του Κ.Καλλίτση από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Εύθυμα και... σοβαρά

Από τη Μόρια στη Βηθλεέμ...

«Η φωτογραφία έχει τραβηχτεί στον καταυλισμό της Μόριας. Μια γυναίκα στη σκηνή της και δίπλα της ένα μωρό τυλιγμένο σε κουβέρτες. Αντί για φάτνη υπάρχει ένα πλαστικό τελάρο μανάβικου. Το πρόσωπο της γυναίκας τυλιγμένο σε μαντίλα είναι χαμογελαστό, καθώς το βλέμμα της στρέφεται προς το νεογέννητο. 

Το μήνυμα είναι καθαρό: η καινούργια ζωή είναι δυνατότερη από όλες τις κακουχίες. Οι συμπαραδηλώσεις της εικόνας με τις βιβλικές παραπομπές είναι επίσης καθαρές. Το είπε και ο Πάπας Φραγκίσκος: και ο Χριστός όταν γεννήθηκε πρόσφυγας ήταν. Και στο κάτω κάτω ποιος δεν υποκλίνεται μπροστά στο θέαμα μιας γυναίκας και του νεογέννητου βρέφους της; Και μόνον η εικόνα εμπνέει σεβασμό και ιερότητα. Δεν χρειάζεται να είσαι χριστιανός για να το αισθανθείς.

Η φωτογραφία είναι δημοφιλής στα κοινωνικά δίκτυα. Το επιβάλλει το πνεύμα των ημερών. Η γέννηση του Θείου Βρέφους δεν απευθύνεται μόνον στη χριστιανοσύνη. Απευθύνεται στην ανθρωπότητα ολόκληρη. Οθεν και η απορία: Ποιος είναι ο λόγος που ο δυτικός κόσμος, ο οποίος προέκυψε εκτός των άλλων και από τον χριστιανισμό, προσπαθεί να λογοκρίνει μια γιορτή η οποία είναι μεν θρησκευτική, παρ’ όλα αυτά η σημασία της είναι ευρύτερη, όμως αν αφαιρέσεις το θρησκευτικό της έρμα την ευνουχίζεις και από το συμβολικό της βάρος; 

Αν λέμε «Καλές Γιορτές», αντί για «Καλά Χριστούγεννα», ποιες είναι αυτές οι γιορτές που γιορτάζουμε και θέλουμε να είναι και καλές; Το καλύτερο βέβαια είναι ότι προοδευτικοί που εμπνέονται από το σύνθημα «Καλές Γιορτές» δυσανασχετούν με την εμπορευματοποίηση της εορτής. Οι δογματικοί φιλελεύθεροι απλώς ανασύρουν από την εργαλειοθήκη τους ένα ακόμη κατσαβίδι. 

Οι «Αλληλέγγυοι» απλώς επιδίδονται στη γνωστή ανθρωπιστική τους γυμναστική. Προβάλλουν τη μητέρα και το παιδί, όπως την Παρθένο με το Θείο Βρέφος, ενώ καταγγέλλουν το θρησκευτικό πνεύμα της εορτής που υποτίθεται δημιουργεί διακρίσεις. Η εκμετάλλευση του συναισθήματος είναι δουλειά προσοδοφόρα.

Ενα από τα πλέον δυναμικά τμήματα των δυτικών κοινωνιών ήταν οι Εβραίοι. Πότε ενοχλήθηκαν επειδή οι συμπατριώτες τους χριστιανοί γιόρταζαν τη γέννηση του Ιησού; Ποτέ. Στις ΗΠΑ, στην Αγγλία και στη Γαλλία πότε άρχισαν οι ενοχές που οδήγησαν στην αυτολογοκρισία του θρησκευτικού χαρακτήρα της γιορτής; Οταν οι μουσουλμανικές κοινότητες απέκτησαν κοινωνική δύναμη. Στην Grande Place των Βρυξελλών το δένδρο των Λουθηρανών και τη φάτνη τα αντικατέστησαν με κάτι πανιά και λαμπιόνια. Για όσους αναρωτιούνται ποιο είναι το πραγματικό πρόβλημα της Ευρώπης».

        

                             (Αρθρο του Τ.Θεοδωρόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Ρήσεις...

Λεξικό... Σύριζα

Μια μικρή ανθολογία από συριζαϊκά γλωσσικά ευτράπελα. Εμπλουτίζεται συνεχώς με νέα λήμματα.

                                                                    (Michael Sidiropoulos)