Από πρίγκηπες... βάτραχοι

Τα τελευταία τριάντα χρόνια το εμπορικό ισοζύγιο αγροτικών προϊόντων (εξαγωγές μείον εισαγωγές, σε τρέχουσες τιμές, μετατρεπόμενες σε Ευρώ) από πλεονασματικό μετατράπηκε σε εφιάλτη. 

38.367.000 € πλεόνασμα είχαμε το 1981. Δείτε τη συνέχεια: Το 1991 έχουμε έλλειμμα 311.102.000 €. Το 2001 τριπλασιάζεται: 1.003.460.000 €, με αποκορύφωμα το έτος 2008 που φτάνει στο ύψος ρεκόρ των 3.043.506.477 €! Τρία δις για να εισάγουμε μαρούλια Μαρόκου και ντομάτες Βελγίου. Οι επιδοτήσεις, αντί να οδηγήσουν σε σταδική αλλαγή των ασύμφορων καλλιεργειών, οδήγησαν στην διόγκωσή τους. 

Όμως η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι χώρα καλλιέργειας βαμβακιού. Τελεία και παύλα. Δεν υπάρχει περίπτωση να ανταγωνιστεί την Αίγυπτο. Δεν έχει έναν... Νείλο για να ποτίζει και η εμμονή στο επιδοτούμενο βαμβάκι εξάντλησε τον υδροφόρο ορίζοντα με δραματικές επιπτώσεις στο οικοσύστημα. Είναι όμως μια “τεμπέλικη” καλλιέργεια! (Μεταξύ μας, αγαπητοί ξεσηκωμένοι του κάμπου, κι εγώ από χωριό είμαι…) [...]

Με μέσο μέγεθος εκμετάλλευσης τα 48 στρέμματα (το χαμηλότερο στην ΕΕ), ο πολυτεμαχισμένος γεωργικός κλήρος στην Ελλάδα αυξάνει το κόστος παραγωγής. Στην Αυστρία, η αντίστοιχη μέση εκμετάλλευση είναι 190 στρέμματα, στη Γαλλία, 520 και στη Δανία, 590. Στην αμπελοπαραγωγό Κορινθία ο μέσος εξαγωγικός αμπελώνας είναι κάτω από 30 στρέμματα. Ο μεγαλύτερος δεν φτάνει τα 200. Οι ανταγωνιστές της Κορινθίας, στην Ισπανία, έχουν πάνω από 1.000 στρέμματα ο καθένας. Το ίδιο και στην Καλιφόρνια, στη Νότιο Αφρική, στη Χιλή, στην Αίγυπτο.

Το 60% της αγροτικής γης στην Ελλάδα ανήκει σε ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με την παραγωγή, με αποτέλεσμα οι αγρότες να είναι υποχρεωμένοι να νοικιάζουν κτήματα, γεγονός που ανεβάζει το κόστος παραγωγής. Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες η αγροτική γη προστατεύεται ως μέσο παραγωγής και δεν μπορεί να μεταβιβαστεί παρά μόνο σε αγρότες (Δανία). Στη Γερμανία, αν θες να αγοράσεις αγροτική γη χωρίς να είσαι αγρότης, σε τσακίζουν στον φόρο[...]

Πόσοι είναι οι αγρότες στην Ελλάδα; Κανένας δεν ξέρει! Με βάση την τελευταία απογραφή γεωργικών εκμεταλλεύσεων, εμφανίζονται 813.000. Στην πραγματικότητα, οι ενεργοί αγρότες δεν είναι πάνω από 300.000. Οι υπόλοιποι είναι άνθρωποι της πόλης που βγάζουν κάτι από τα κτήματα του παππού, ή επιτήδειοι με ένα στρέμμα στην Κάτω Παναγιά που δεν ξέρουν ούτε καν πού πέφτει, και δήλωσαν αγρότες για να “τσιμπάν” επιδοτήσεις και καμμιά συνταξούλα του ΟΓΑ. 

Οι κυβερνήσεις αρνούνται να ξεκαθαρίσουν την κατάσταση λόγω πολιτικού κόστους. Σημαντικό πρόβλημα για την ανταγωνιστικότητα του πρωτογενούς τομέα είναι και το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο των απασχολουμένων: ποσοστό 14,3% δεν έχει απολυτήριο δημοτικού, 69,5% είναι οι απόφοιτοι δημοτικού, 15% είναι οι απόφοιτοι γυμνασίου ή λυκείου και μόλις το 1,2% είναι απόφοιτοι ΑΕΙ ή ΤΕΙ! [...]

Χαρακτηριστική του πόσο μικρή σημασία δίνουν οι «χαρτογιακάδες» των Υπουργείων στα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα της γεωργικής μας παραγωγής είναι η πρόσφατη κυβερνητική απόφαση για διάλυση της ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΓΕΝΕΤΙΚΟΥ ΥΛΙΚΟΥ, στην οποία διατηρείται το DNA της ελληνικής φύσης. Η Τράπεζα εδώ και 30 χρόνια συγκέντρωσε και διατηρεί 14.500 πολύτιμους σπόρους άγριων και καλλιεργούμενων συγγενών φυτών. Οι τοπικές ποικιλίες των καλλιεργούμενων ειδών είναι το «καλό χαρτί» για τη δημιουργία αναγνωρίσιμων προϊόντων με υψηλή εμπορική αξία. 

Την ίδια στιγμή η παγκόσμια κοινότητα δημιουργεί την παγκόσμια τράπεζα σπόρων, ένα ασφαλές θησαυροφυλάκιο σπόρων που βρίσκεται στο νησί Spitsbergen του νορβηγικού αρχιπελάγους Svalbard και είναι σε απόσταση 1.120 χιλιομέτρων από το Βόρειο Πόλο, με σκοπό να συμβάλλει στη συντήρηση της βιοποικιλότητας του πλανήτη και να συγκεντρωθούν εκεί σπόροι από κάθε γνωστό είδος φυτού της γης».

                    (Απόσπασμα άρθρου του Θ.Τζήμερου από την  Ατhensvoice)