Λάθη επί λαθών...

«Aνόητοι το 2014, ολετήρες σήμερα…Ενας - ένας οι «μετανιωμένοι» του ΣΥΡΙΖΑ παραδέχονται τα λάθη –ορισμένα εγκληματικά– του 2014 και του 2015, που οδήγησαν στα μετέπειτα αδιέξοδα. Πολύ αργά για δάκρυα, η ζημιά έχει ήδη γίνει και (μακάρι να μην) είναι ανεπανόρθωτη.

Χρειάστηκε να περάσουν δύο και πλέον χρόνια με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση για να τολμήσουν ένα-δυο στελέχη του να πουν μια-δυο αλήθειες. Για όσους δεν περίμεναν τόσο πολύ και προσπαθούσαν να τις πουν εγκαίρως (εδώ και εδώ) είναι μια μικρή ικανοποίηση. Αλλά τι να την κάνεις; Το κακό έχει γίνει.Ενας – ένας, λοιπόν, οι «μετανιωμένοι» του ΣΥΡΙΖΑ αρχίζουν να παραδέχονται τα λάθη τους –ορισμένα εγκληματικά– το 2014 και το 2015, που οδήγησαν στα μετέπειτα αδιέξοδα.

Λάθος πρώτο: η άφρων βιασύνη του Αλέξη Τσίπρα να ρίξει την κυβέρνηση Σαμαρά το 2014 και να προκαλέσει πρόωρες εκλογές. Η εξουσιομανία του Τσίπρα και των συν αυτώ τούς είχε θολώσει το μυαλό και δεν μπορούσαν να διακρίνουν αυτό το «στρατηγικό λάθος», όπως το αποκαλεί σήμερα ο ευρωβουλευτής Στέλιος Κούλογλου (εδώ). Τι θα συνέβαινε αν άφηναν την τότε κυβέρνηση να κάνει «τη βρώμικη δουλειά»; Η χώρα δεν θα περνούσε το εφιαλτικό 2015 και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα είχε ευκολότερο έργο. Τα λέει πολύ καλά ο «μετανιωμένος» Κούλογλου, αλλά -δυστυχώς- τώρα είναι αργά. Η ζημιά έχει γίνει.

Λάθος δεύτερο: Η χωρίς αρχές και απολύτως τυχοδιωκτική συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και Τσίπρα – Καμμένου, που θα αποτελεί ένα διαρκές όνειδος. Το παραδέχεται σήμερα ο Νίκος Φίλης (εδώ) και δεν έχει σημασία ότι το κάνει μόλις ο Τσίπρας τον πέταξε έξω από την κυβέρνηση για χάρη του Καμμένου. Η επισήμανσή του είναι σωστή, αλλά έρχεται –και αυτή, δυστυχώς– πολύ αργά. Το στίγμα της συνεργασίας ενός αριστερού κόμματος με ένα ακροδεξιό και εθνικολαϊκιστικό θα μείνει ανεξίτηλο. Τα σφιχταγκαλιάσματα Τσίπρα – Καμμένου μόνο και μόνο για χάρη της εξουσίας, μόλις η εξουσία χαθεί θα τους συνοδεύουν εσαεί ως εικόνες καταισχύνης.

Η χώρα πλήρωσε, πληρώνει και θα πληρώνει ακριβά τις ανοησίες και τα εγκληματικά λάθη του 2014 και του 2015. Η αναγνώρισή τους, έστω από ελάχιστους, συμβάλλει στην αυτογνωσία. Αλλά δεν μπορεί να διορθώσει πολλά. Η ζημιά έχει γίνει και (μακάρι να μην) είναι ανεπανόρθωτη».

                                             (Αρθρο του Γ.Καρελιά από το protagon.gr)