Γιατί;

«Ολόκληρη η πολιτική φιλολογία, από το ξέσπασμα της κρίσης και μετά επικεντρώθηκε στο λάθος θέμα: στο μέγεθος του χρέους. Και όχι στα δύο ουσιαστικά προβλήματα: α) το εισόδημα με το οποίο συνδέεται το χρέος και β) τον μηχανισμό ο οποίος το δημιουργεί.

Αυτή όμως η φιλολογία ήταν μόνο για εσωτερική κατανάλωση. Οι ξένοι, που βλέπουν τα πράγματα στις αντικειμενικές τους διαστάσεις, αναρωτιούνται: γιατί η Ελλάδα, ένα κράτος τόσο προικισμένο από τη φύση, με τόσο δημιουργικούς πολίτες, έχει μόνο 185 δισ. ΑΕΠ; Γιατί η Ολλανδία, που έχει έκταση το ένα τρίτο της δικής μας, που η μισή χώρα είναι βάλτος και αγωνίζεται εδώ και αιώνες να μην την καταπιούν τα κύματα του Ατλαντικού έχει 800 δισ. ΑΕΠ; 

Γιατί η Νότια Κορέα που το 1961 είχε το μισό ΑΕΠ της Ελλάδας, και το 1981, όταν εμείς αρχίζαμε τον… σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας είχε ΑΕΠ μόλις 71 δισ. δολάρια, έφτασε σήμερα στο τερατώδες 1,4 τρισ. με 600 δισ. εξαγωγές; Γιατί η οικονομική ιστορία της Ελλάδας είναι μια ιστορία χρέους και επαναλαμβανόμενων χρεοκοπιών; Γιατί πάντα το ελληνικό κράτος ξοδεύει περισσότερα από όσα εισπράττει;

Αυτά τα ερωτήματα θα έπρεπε να απασχολήσουν πρώτα τους Έλληνες πολιτικούς και, φυσικά, τον Έλληνα ψηφοφόρο. Κι όχι μόνο τώρα. Πόσοι από εμάς, όμως, νιώσαμε την επερχόμενη χρεοκοπία, όταν ο “επανιδρυτής του κράτους” μόνο για την τετραετία 2006 – 2009 δανείστηκε 85 περίπου δισ.; 

Πόσοι συνειδητοποιούμε ότι από το 1981 έως σήμερα, έχουμε εισπράξει 660 δισ. ευρώ δάνεια, 290 δισεκατ. ευρώ καθαρές επιδοτήσεις και 26 δισεκατ. ευρώ άτοκες επενδυτικές επιχορηγήσεις; Αν προσθέσεις και το κούρεμα των 120 δισ. ευρώ. του 2012, προκύπτει το ιλλιγιώδες ποσό των 1,1 τρισ. ευρώ περίπου. Κάντε τη διαίρεση με τον πληθυσμό: 100.000 ευρώ ανά άτομο που θα μπορούσαν να μας μεταμορφώσουν σε Ελβετία και Δανία μαζί!!!Κι όμως: και πτωχεύσαμε και έχουμε καταστρέψει την παραγωγική μας μηχανή. Γιατί;»

                                                             (Θ.Τζήμερος- "Δημιουργία ξανά")