Ο νοών νοείτω...

«Ε​​πιλέγοντας την Αθήνα ως σταθμό της τελευταίας χειρονομίας του προς τον κόσμο, ο Ομπάμα προσέφερε στον Τσίπρα μια σπάνια ευκαιρία να στραφεί προς το μέλλον. Αυτός, όπως είδαμε, ούτε που κατάλαβε.

Ο Τσίπρας μπορεί να μιλάει συνεχώς για το μέλλον (και ποιος πολιτικός δεν το κάνει εξάλλου), αλλά δεν έχει ιδέα ούτε για το παρόν. Διότι ο ίδιος προέρχεται από το παρελθόν –τον αυτάρκη κόσμο της ελληνικής Αριστεράς– και ανήκει πάντα εκεί, στο παρελθόν.

Το απέδειξαν τα τεράστια κενά μόρφωσης και παιδείας, που αποκαλύφθηκαν αμέσως μόλις αναμετρήθηκε με τις απαιτήσεις του πρωθυπουργικού αξιώματος και του σημερινού κόσμου. Κενά τα οποία, μάλιστα, ήσαν το αποτέλεσμα των ενσυνείδητων επιλογών του ιδίου, όχι ευκαιριών που δήθεν δεν είχε ο καημένος.

Το συμπίλημα από μαρξιστικές μπροσούρες και καφενειακές συζητήσεις, που αποτελεί την παιδεία του, του δίνει μεν ένα ένστικτο για το παρελθόν (τι θα έλεγε ο Λένιν, πώς θα απαντούσε ο πρόεδρος Μάο και άλλα τέτοια), αλλά τον καθιστά εντελώς ακατάλληλο για το μέλλον, που μάλιστα έρχεται πολύ πιο γρήγορα στις μέρες μας. Γι’ αυτό και ο Τσίπρας ενέδωσε σε μία όντως μοναδική ευκαιρία να αποδράσει στο παρελθόν, με την κηδεία του δικτάτορα της Κούβας. Για την ακρίβεια, δεν ήταν κηδεία, αλλά μια «ανοικτή, λαϊκή συγκέντρωση» (πλατιά και δημοκρατική, βεβαίως...) μαζί με χιλιάδες κόσμου, σε μια πλατεία. Δεν είναι να απορείς που σοβαρός ηγέτης δεν τόλμησε να πατήσει το πόδι του εκεί[...]

Παρά την εντεινόμενη ρευστότητα του περιβάλλοντος, ο Τσίπρας, χωρίς τον Βαρουφάκη, ανεβάζει μόνος του ξανά την παράσταση του 2015: παίζει τη διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους στα όρια, λες και έχει την πολυτέλεια να τα σπάσει μαζί τους αύριο. (Στα αγγλικά, κύrιε πrόεδρε, αυτό λέγεται brinkmanship…) Και προσφέρει στον κόσμο άλλη μία άκρως κολακευτική εικόνα για την Ελλάδα στον κόσμο: ο Τσίπρας στην Αβάνα να θρηνεί τον τελευταίο κομμουνιστή δικτάτορα του 20ού αιώνα. (Σ.σ.: Ο τσιμπητούλης της Β. Κορέας είναι μια ξεχωριστή, sui generis περίπτωση, λόγω του μακραίωνου και αδιάσπαστου αυτοκρατορικού παρελθόντος της Κορέας.) Δεν τον νοιάζει αν εκπροσωπεί τη χώρα και την εκθέτει, διότι το κάνει για τον εαυτό του και μόνο.

Το είπε υπέροχα με τον τρόπο του ο Πετρουλάκης στο χθεσινό σκίτσο του: είναι κομμουνιστής ο άνθρωπος, τόσο απλό είναι. Μα είναι τρελό στον 21ο αιώνα – δεν είναι; Ναι, αλλά δεν παύει να είναι απλό. Σιγά, λοιπόν, μην άφηνε την ευκαιρία μιας σπάνιας τουριστικής εμπειρίας για κάθε συνειδητοποιημένο κομμουνιστή. Τις κηδείες του Λένιν και του Στάλιν τις έχασε διότι ακόμη δεν είχε γεννηθεί, στου Μάο ήταν μόλις δύο ετών. Να αφήσει την κηδεία του Κάστρο; Ποιος άλλος πρόεδρος δεκαπενταμελούς, από όλο τον κόσμο, είχε ποτέ το προνόμιο να βρεθεί σε ένα τέτοιο ιστορικό γεγονός;

Αυτός είναι ο Τσίπρας, αλλά αυτοί είμαστε κι εμείς. Διότι εμείς τον κάναμε πρωθυπουργό· και, για όσο μείνει, είναι αυτός που μας απεικονίζει και αυτός που μας αξίζει. Αν δεν μας αξίζει, ας το αποδείξουμε στις εκλογές, όποτε και αν είναι. (Παρεμπιπτόντως, η νομοθέτηση μέτρων που ευνοούν το λαθρεμπόριο καυσίμων, τρέχα γύρευε για ποιο λόγο, αλλά εμένα με κάνουν να σκέπτομαι εκλογές και ο νοών νοείτω...)

                    (Απόσπασμα άρθρου του Σ.Κασιμάτη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)