Δημήτρης Διαμαντίδης...

«Ενας μεγάλος του ελληνικού αθλητισμού έκλεισε με πανηγυρικό τρόπο τη λαμπρή καριέρα του. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης είχε την τύχη να τελειώσει το μπάσκετ με την ήττα στον κρισιμότερο και πιο συναρπαστικό αγώνα της χρονιάς, τον τελικό με τον Ολυμπιακό.

Κάποιοι θα αναρωτηθούν, τύχη; Να κλείνεις τη σταδιοδρομία σου με ήττα και μάλιστα από τον μεγάλο αντίπαλο; Δεν θα ήταν καλύτερα να είχε νικήσει; 

Τολμώ να ισχυρισθώ πως όχι. Αυτός ο τελικός θα μείνει στη συλλογική μνήμη όχι γιατί πήρε το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός. Ενας από τους δύο μεγάλους θα το έπαιρνε. Θα μείνει για τη σπάνια συμπεριφορά που «επέβαλλε» η αναγνώριση ενός μεγάλου αθλητή. Θα μείνει για τις πρωτόγνωρες εικόνες στο τέλος του αγώνα, μεταξύ των ανθρώπων του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού.

Το μεγάλο αντίο αυτού του ανεκτίμητου παίκτη θα μείνει μαζί μας να μας διδάσκει πώς πρέπει να είναι ο αθλητισμός και πως κατ’ επέκταση πρέπει να αλλάξουμε.

Οι αδελφοί Αγγελόπουλοι και ο Σπανούλης επισκέφθηκαν τα αποδυτήρια των «πρασίνων», δείχνοντας τον σεβασμό τους στον αρχηγό του Παναθηναϊκού. 

Από την πλευρά του ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος πήγε στους «ερυθρόλευκους» και τους συνεχάρη για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. 

Και ας είχαν πάει όλα τα παιγνίδια στον πόντο. Και ας είχε χάσει ο Παναθηναϊκός το προηγούμενο ματς στο γήπεδό του «με τα βήματα» του επίσης μεγάλου Βασίλη Σπανούλη. Ετσι είναι ο αθλητισμός. Κάποια φάση θα ξεφύγει. Κάποια λάθη θα γίνουν. Είναι αναπόφευκτο. Αυτό δεν μειώνει τις προσπάθειες παικτών και ομάδων. Δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό, κερδίζεις ή χάνεις, και προχωράς.

Το είπε με αφοπλιστική ειλικρίνεια ο Διαμαντίδης: «Επειδή ξέρουμε πώς είναι τα πράγματα, είναι δύσκολα. Το φυσιολογικό θα ήταν να γίνει ό,τι έγινε αυτή τη φορά. Οι ομάδες στο γήπεδο θέλουν να κερδίσουν. Ο καθένας για την ομάδα του. Αν χάσουμε, να δώσουμε συγχαρητήρια στον αντίπαλο και  να  κοιτάξουμε  το  επόμενο. Ετσι πρέπει να είναι». Δεν γίναμε ακόμη ΝΒΑ, όπου όλοι, παίκτες, προπονητές, διοικήσεις και οπαδοί, επανειλημμένα και δημόσια αναγνωρίζουν το μεγαλείο του αντιπάλου. Αλλά το φινάλε του Διαμαντίδη δημιούργησε ελπίδες ότι κάτι κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση. Οτι το ελληνικό μπάσκετ ενηλικιώνεται.

Ο «3D» έδωσε αμέτρητα πρωταθλήματα Ελλάδας και Ευρώπης στον Παναθηναϊκό, οδήγησε την Εθνική σε απίστευτους θριάμβους, αλλά δεν πετούσε στα σύννεφα. Ηταν πάντα μετρημένος, ταπεινός. Με τις δηλώσεις του στο τέλος έδειξε γιατί αγαπήθηκε τόσο, αλλά και γιατί αξίζει να είναι πρότυπο για τη νεολαία. Δήλωσε «αφοσιωμένος, ευλογημένος, τυχερός και χαρούμενος» και έσπευσε να μας υπενθυμίσει τα σημαντικά: «Εύχομαι σε όλους να έχουν υγεία και να καταλάβουν πώς είναι η ζωή. Χαρά, νίκη - ήττα, αλλά ο αγώνας είναι αλλού».

Πόσο δίκιο έχει. Ενας τίτλος πάνω, ένας τίτλος κάτω, δεν είναι αυτό το σημαντικό. Αυτό που θα μείνει σε όλη την Ελλάδα είναι πως ο αρχηγός του Παναθηναϊκού, ο κορυφαίος αθλητής, κατά κάποιο τρόπο πέτυχε να ενώσει τους αιώνιους αντιπάλους που για πρώτη φορά έπειτα από πολλά χρόνια συμπεριφέρθηκαν σε τελικούς με πολιτισμένο τρόπο.

Μπορεί να μην έκλεισε την καριέρα με ένα ακόμη πρωτάθλημα, αλλά το αντίο του Διαμαντίδη, ένας μεγάλος τελικός που είχε ένταση, παρατάσεις, και ένα δραματικό φινάλε, αφήνει μια ξεχωριστή παρακαταθήκη: αντί για τη συνήθη απαξίωση, τις ύβρεις και τη βία, είχαμε αναγνώριση της αξίας του αντιπάλου, χειροκρότημα και συγχαρητήρια.Δεν είναι και λίγο...»

                                        (Άρθρο του Αθ.Ελλις από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)