Απομένει να δούμε...

​«Λέτε να ωρίμασε τόσο πολύ ο ΣΥΡΙΖΑ του «Ή εμείς ή αυτοί», για να μιλά ο κ. Νίκος Φίλης περί πλήρους κατάργησης του μπόνους στο πρώτο κόμμα, ώστε «να μπούμε σε μια κουλτούρα, ακόμη βαθύτερα και ουσιαστικότερα, προγραμματικών συμφωνιών και συγκλίσεων των κομμάτων που θα συγκροτούν την κυβέρνηση»; Δεν το γνωρίζουμε. Ομως πριν από τις θεωρητικούρες περί κουλτούρας και συνεργασιών, καλό θα ήταν να μας εξηγούσε ποια ακριβώς «κουλτούρα προγραμματικών συμφωνιών και συγκλίσεων» δημιούργησε και συντηρεί το υβριδικό κυβερνητικό σχήμα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ποια ακριβώς κοσμοθεωρία, ποιο όραμα για τη μελλοντική κοινωνία επιτρέπουν στον υπουργό Παιδείας να εναγκαλίζεται τον κ. Πάνο Καμμένο; Τι είναι αυτό που τους ενώνει, για να νιώθουν πως γνωρίζονται από παλιά;

Η αρχική εξήγηση του αντιμνημονίου εξέπνευσε μαζί με το αντιμνημόνιο. Ο συγχρονισμός της κυβίστησης των δύο κομμάτων δεν είναι επαρκής πολιτική πλατφόρμα· ακόμη και οι αρκούδες το κάνουν στα τσίρκο της επαρχίας, χωρίς να κάνουμε περισπούδαστες αναλύσεις γι’ αυτό. Φοβόμαστε ότι εκτός της εξουσίας δεν υπάρχει κάποια άλλη εμφανής δικαιολογία για τη συμπόρευση Τσίπρα-Καμμένου. Συνεπώς καλά κάνει και κουμπώνεται η Νέα Δημοκρατία όταν ακούει για «κουλτούρα συνεργασιών». Ο έρωτας του ΣΥΡΙΖΑ για την «απλή και ανόθευτη αναλογική» αναζωπυρώθηκε τώρα που βλέπει την εξουσία να γλιστρά από τα χέρια του. Είναι ένα ακόμη κόλπο για να παραμείνει στα πράγματα, ρίχνοντας τυράκια στα μικρά κόμματα, τα οποία δικαιολογημένα φοβούνται τα αποτελέσματα των επόμενων εκλογών· εκλογές, που λόγω της αμετροέπειας και ασχετοσύνης της νυν κυβέρνησης, δεν θα αργήσουν.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο εκλογικός νόμος πρέπει να παραμείνει ως έχει ή ότι το μπόνους των 50 εδρών (κληρονομιά του κ. Προκόπη Παυλόπουλου της αλήστου μνήμης κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή και αυτό) δεν πρέπει να μειωθεί. Υπάρχει έτοιμο νομοσχέδιο από την εποχή του κ. Γιάννη Ραγκούση (το οποίο συνέταξε η επιτροπή με τους Ν. Αλιβιζάτο, Θ. Διαμαντόπουλο, Σ. Δώδο, Η. Νικολακόπουλο, Λ. Παπαδοπούλου, Φ. Σπυρόπουλο) και προβλέπει: 

α) δημιουργία 180 μονοεδρικών, εκλογή των υπόλοιπων 120 βουλευτών με λίστα, β) διάσπαση περιφερειών σε 11 ή 15, γ) αυτοδυναμία με 40,2%, πριμοδότηση 40 εδρών στον πρώτο. Αυτό το νομοσχέδιο, που θα μπορούσε να εξυγιάνει την πολιτική ζωή του τόπου, υπάρχει στα συρτάρια του κ. Γιώργου Κατρούγκαλου και δεν τέθηκε καν σε συζήτηση. Αντιθέτως, πετιούνται στον δημόσιο διάλογο πομφόλυγες περί συνταγματικών δημοψηφισμάτων, άμεσης εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας και ανόθευτης αναλογικής, κάτι που δείχνει εμφανώς τις σκοπιμότητες των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θέλουν καμιά αλλαγή για βελτίωση των λειτουργιών του πολιτεύματος.

Δεν μπορεί να περιμένει κανείς θεσμική προκοπή από ένα «αριστερό τσούρμο» που έκανε δημοψήφισμα μέσα σε μία βδομάδα ρωτώντας τους πολίτες αν «Πρέπει να γίνει αποδεκτό... το “Preliminary Debt Sustainability Analysis”». Κάθε υιοθέτηση των τυχοδιωκτισμών των κ. Τσίπρα-Καμμένου δεν θα είναι παρά μία ακόμη πληγή στη Δημοκρατία. Τα δε τάχαμου «αριστερά» προτάγματα για «απλή και ανόθευτη αναλογική» είναι για να τσιμπήσουν οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» των μικρών κομμάτων. Απομένει να δούμε ποιοι θα είναι αυτοί...

                          (Άρθρο του Π.Μανδραβέλη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)