Δημοψηφίσματα...

«Ιδού, λοιπόν, πού μπορεί να οδηγήσει μια άφρων μικροκομματική επιλογή, όπως αυτή του κ. Ντέιβιντ Κάμερον. Το προέβλεπαν, μήνες τώρα, οι πολιτικοί αρχηγοί σε όλη την Ε.Ε. και το δείχνει από χθες η πραγματικότητα. Για να κερδίσει κάποιους προσωπικούς πόντους στο κόμμα του, ο μοιραίος Κάμερον έταξε προ διετίας δημοψήφισμα χωρίς να είναι απολύτως σίγουρος για το αποτέλεσμα. Και σήμερα, καλείται να αποτρέψει την ίδια τη διάλυση της χώρας του. Με τη Σκωτία να προαναγγέλλει ότι δεν θα ακολουθήσει την Αγγλία στην έξοδο από την Ε.Ε και σειρά να παίρνουν η Β. Ιρλανδία και η Ουαλλία.

Γι’ αυτό και είναι πολλαπλά χρήσιμο το μάθημα που έλαβε χθες όλη η Ε.Ε. και μακάρι να το συνειδητοποιήσουν οι θιασώτες των δημοψηφισμάτων στη χώρα μας. Και κυρίως η επίσης άφρων κυβέρνησή μας που θέλει, λέει, να διευρύνει για όλα τα θέματα τη δυνατότητα διεξαγωγής Δημοψηφισμάτων μέσω του Συντάγματος.

Ας απαντήσουν, λοιπόν, οι προαναφερθέντες στο εξής ερώτημα: Θα έμπαινε η Ελλάδα στην Ε.Ε. το 1980 αν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής άκουγε τον Ανδρέα Παπανδρέου που ζητούσε επιτακτικά δημοψήφισμα; Προφανώς όχι, καθώς ήδη από τότε το ΠΑΣΟΚ επέλαυνε προς την εξουσία με κεντρικό σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». Αλλά και γιατί, άραγε, ο πανούργος Παπανδρέου δεν έκανε ούτε εκείνος δημοψήφισμα το 1981; Διότι ήξερε πολύ καλά τη δύναμη του λαϊκισμού, (ο ίδιος άλλωστε την ανήγαγε σε πολιτική τέχνη), και ως νοήμων πολιτικός δεν επιθυμούσε μια τέτοια εξέλιξη κι ας την υποσχόταν στα μπαλκόνια.

Αλλά μήπως το ίδιο δεν ζήσαμε προ έτους; Επρεπε η χώρα να φτάσει στο χείλος του γκρεμού και να καταλάβει ο κ. Τσίπρας πόσο ανόητος ήταν ο κ. Βαρουφάκης - δικός του είναι ο χαρακτηρισμός. Και όταν αντελήφθη στο παρά πέντε τι εστί Grexit, επέλεξε μια λύση που μας κατέστησε περίγελο της Ευρώπης. Ζήτησε, ο αθεόφοβος, να πει ΟΧΙ ο λαός στη συμφωνία, δεσμευόμενος, όμως, ότι θα την υπογράψει οπωσδήποτε εντός 48ώρου. Και τι πέτυχε; Δηλητηρίασε και δίχασε έναν ολόκληρο λαό για ένα κατ’ ουσίαν ανύπαρκτο δίλημμα, το οποίο λούζεται ο ίδιος σήμερα, έχοντας, όμως, στο μεσοδιάστημα καταστρέψει ό,τι είχε απομείνει όρθιο στην οικονομία.

Και κάπως έτσι φτάνουμε στην ουσία του χθεσινού μαθήματος. Οχι, λοιπόν, δεν πρέπει να γίνονται δημοψηφίσματα αν ο ηγέτης που τα προκαλεί δεν είναι βέβαιος για το αποτέλεσμά τους και -κυρίως- αν δεν είναι απόλυτα πεπεισμένος ότι ο λαός θα επικροτήσει μια επιλογή που εκείνος πιστεύει ότι είναι επωφελής για τη χώρα του. Τρανταχτό παράδειγμα το τέλος της Βασιλείας που αποφάσισε ο Καραμανλής στη χώρα μας. Κατά τα άλλα, οι πολίτες ούτε τις εξειδικευμένες γνώσεις έχουν ούτε μπορούν και πρέπει να αποφασίζουν για σύνθετα πολιτικά ζητήματα. 

Γι’ αυτό άλλωστε και ως βέλτιστο σύστημα προκρίθηκε ανά τους αιώνες η κοινοβουλευτική δημοκρατία κι όχι η άμεση. Καλώς ή κακώς, οι ειδικότεροι ημών -δηλαδή οι πολιτικοί- πρέπει να λαμβάνουν τις μείζονες αποφάσεις και όχι οι εύπιστοι στον λαϊκισμό πολίτες που ούτως ή άλλως τους κρίνουν ανά τετραετία. Οσοι ισχυρίζονται το αντίθετο, είναι απλά φθηνοί δημοκόποι. Οπως ο κ. Φάρατζ και ο κ. Τσίπρας.

Το αποδεικνύει και πώς επικράτησε τελικώς το Brexit. Ο Φάρατζ στην αρχή προέταξε το καθ’ όλα φαιδρό επιχείρημα ότι «η Βρετανία δίνει κάθε εβδομάδα 300 εκατ. ευρώ στην Ε.Ε, αντί η κυβέρνηση να τα διοχετεύει στο σύστημα υγείας». Τι κι αν αποδείχθηκε ότι έλεγε ωμά ψέματα; Οι μισοί Βρετανοί πολίτες το έχαψαν. Οπως έχαψαν και όλους τους μετέπειτα λαϊκισμούς του ότι «η Ε.Ε. φταίει για τους μετανάστες που έρχονται στη Βρετανία», φτάνοντας στο σημείο να ισχυριστεί ότι είναι ζήτημα χρόνου ακόμη και η ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. «που θα τουρκοποιήσει όλη τη Βρετανία». Και αυτό το έχαψαν πολλοί.

Τι θα συμβεί από εδώ και πέρα στη Βρετανία; Πέραν της εθνικής της ακεραιότητος που διακυβεύεται, ένα στοιχείο αρκεί για να συνειδητοποιήσει κανείς την απειλή που δέχεται ήδη η οικονομία της. Το 65% των εξαγωγών της Βρετανίας διοχετεύεται στην Ε.Ε, ενώ από εκείνην εισάγει λιγότερο από το 10% των προϊόντων της. Ο Φάρατζ είχε υποσχεθεί ότι θα πείσει τη Γερμανία και τη Γαλλία να παραμείνουν τα βρετανικά προϊόντα αδασμολόγητα στην εσωτερική αγορά της Ενωσης. Αποσιωπώντας ότι θα ήταν τρελοί ο Ολάντ και η Μέρκελ να υπογράψουν την αυτοκτονία της Ε.Ε. δίδοντας στη Βρετανία ένα προνομιακό καθεστώς που θα θυμίζει το «και την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο».

Κατά τα λοιπά, υπάρχουν, όπως πάντα, και οι γνωστοί ανόητοι στην Ελλάδα που από χθες πανηγυρίζουν. Θυμίζουν βατράχια που χαίρονται ότι τσακώνονται βουβάλια».

                                   (Άρθρο του Κ.Ζούλα από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)