Μια... γερασμένη Ελάδα (Β' )

«Είναι δύσκολο να ξεχαστούν αυτά τα χρόνια, όχι μόνο γιατί υπονομεύθηκε η ανάκαμψη. Πέρα από τις δουλειές, τα λεφτά, αυτό που δεν ξεπερνιέται είναι το μίσος. Ο διχασμός σε πατριώτες και προδότες. Σε πουλημένους και αγωνιστές που σκίζουν τα μνημόνια και χορεύουν στο Σύνταγμα «όχι στα μνημόνια». Κι αυτό δεν θα το ξεχάσουν, όχι τόσο αυτοί που υπέστησαν την επίθεση του εθνολαϊκισμού. Αλλά οι άλλοι, αυτοί που χόρευαν στο Σύνταγμα. Αυτοί που νιώθουν ότι χρησιμοποιήθηκαν και τους πέταξαν στα αζήτητα της ιστορίας. Κάθε φορά που θα πληρώνουν ΕΝΦΙΑ θα το θυμούνται, σε κάθε λογαριασμό πετρελαίου θα το θυμούνται, σε κάθε κομμένο ΕΚΑΣ θα το θυμούνται. Μακάρι να το θυμούνται και να καταλαβαίνουν τι τους συνέβη και όχι με ακόμα μεγαλύτερη τυφλή οργή.

Η σκηνή που σόκαρε πραγματικά κάθε παρατηρητή την Κυριακή το βράδυ, ήταν όταν τα μέλη της κυβέρνησης γελούσαν και οι βουλευτές της συμπολίτευσης χειροκροτούσαν. Πανηγύριζαν. Γιατί νίκησαν. Πώς νίκησε αυτή η κυβέρνηση του αντιμνημονιακού αγώνα; Τι πέτυχε; Πέτυχαν να «αξιολογηθούν» θετικά από την τρόικα. Και να πάρουν τη δόση. Δεν χρειάζεται κανένα σχόλιο. Η ίδια η πρόταση αυτή τα λέει όλα.

Όπως κάθε φορά από το 2010, σε τέτοιες «δραματικές» στιγμές, ξεφτιλίστηκαν ακόμα μερικοί ανεκδιήγητοι, προσπαθώντας να διαχειριστούν την αμοράλ συμπεριφορά που πια δεν εκπλήσσει κανέναν. Η αριστερά έχει ήδη εγκαταλείψει κάθε προσχηματική αιδώ προσκυνώντας την Παναγία Σουμελά στο προαύλιο του Υπουργείου Άμυνας. Στην πραγματικότητα γιορτάζουν επειδή θα πάρουν την επόμενη δόση για να χρηματοδοτήσουν το πελατειακό τους κράτος με τα λεφτά των δανειστών.

Θα εγκαταλειφθούν κι αυτοί στην τρυφηλή –μόνο για τους ίδιους– αυταπάτη ότι η οικονομία θα ανορθωθεί με υπερφορολόγηση. Δεν θα συμβεί. Εδώ που έφτασαν τα πράγματα, η συνεχής διολίσθηση στη μιζέρια της στασιμότητας ανακόπτεται μόνο με ισχυρό μεταρρυθμιστικό σοκ. Δεν είναι αυτοί που μπορούν να το επιτύχουν.

Η μικροαστική Ελλάδα, γερασμένη, χωρίς δυναμισμό, δεν μπορεί να βρει τις δυνάμεις που θα την τραβήξουν από το θανάσιμο εναγκαλισμό του παρασιτισμού. Έβδομο χρόνο επαναλαμβάνει τον εαυτό της με αξιολογήσεις, τρόικες, «αντίσταση», «διαπραγμάτευση», καθυστερήσεις, «μέτρα», δόσεις και ξανά από την αρχή. Τρίτη φορά. Αλλάζει ονόματα στα πράγματα και στους πρωταγωνιστές και ξανακάνει τα ίδια λάθη».

                         (Β' μέρος άρθρου του Φ.Γεωργελέ αοό την Athens Voice)