Το ύφος της εξουσίας...

«Ο κ. Σαμαράς ηττήθηκε στις εκλογές εξαιτίας της κόπωσης που προκάλεσε στην ελληνική κοινωνία. Κόπωση οικονομική, κόπωση πολιτική. Μπορεί κάποιοι οικονομικοί δείκτες να είχαν βελτιωθεί, η αδυναμία όμως χάραξης μιας πειστικής προοπτικής για το μέλλον ενέτεινε το αίσθημα της ασφυξίας. Η πλήξη των λογαριασμών που δεν τελειώνουν ποτέ, η οικονομική κρεβατομουρμούρα εξαντλεί και τα νεύρα και το ηθικό. 

Στην τελευταία περίοδο της θητείας του, η κόπωση κατέβαλε και τον ίδιον και την ατυχή ανθρωπογεωγραφία της κυβέρνησής του. Σ’ αυτά ας προστεθεί και το ύφος του. Υφος ανθρώπω δαίμων, για να παραφράσω το γνωστό του Ηρακλείτου. Κακός ρήτορας, προσπαθώντας να καλύψει την αδυναμία του μιλούσε καταναλώνοντας σοβαροφάνεια και διδακτισμό. Μας νουθετούσε προσθέτοντας δόσεις πολιτικής ανίας στις ήδη υπάρχουσες.

Ο κ. Τσίπρας εξελέγη σαν ατραξιόν σε βαριετέ. Δεν ξέρω πόσοι τον ψήφισαν επειδή πίστεψαν πως θα πραγματοποιήσει όσα υποσχέθηκε, πως θα μειώσει την ανεργία ή πως θα καταργήσει το μνημόνιο με έναν μόνο νόμο. Ξέρω όμως πως με τη ρητορική του και το ύφος του, ακόμη και με την εμφάνισή του, πρόσφερε πολιτικό θέαμα. Δεν είναι τυχαίο πως ανέβασε στο προσκήνιο τη φαλακρή τραγουδίστρια της οικονομίας, τον περιφερόμενο νάρκισσο, και τον άφησε να διασκεδάζει το ευρωπαϊκό κοινό με σόου που η ελληνική οικονομία επιδοτούσε γενναιόδωρα. Δεν είναι τυχαίο πως επιμένει τόσο στις ενδυματολογικές προδιαγραφές του «δεν βαριέσαι», του «εντάξει, μωρέ, τι έγινε;».

Η φωτογραφία του με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους ηγέτες στη συνάντησή τους για το μεταναστευτικό αποκαλύπτει και τα όρια του ύφους του. Στην άκρη δεξιά, κάτι σαν «εξωφυλαρούχας» που λέγαμε και στην μπάλα, έμοιαζε με άνθρωπο που πέρασε τη νύχτα του πίνοντας μπόμπες και, με δύο ώρες ύπνο το πρωί, σύρθηκε ώς τη δουλειά. Ο ίδιος μπορεί να πιστεύει πως κατ’ αυτόν τον τρόπο πρόσφερε το θέαμα που τόσο διασκέδασε το κοινό του ώστε να τον εκλέξει δις. Θα πρέπει όμως να σκεφθεί πως η επανάληψη είναι μήτηρ μαθήσεως μεν, είναι και μήτηρ πάσης ανίας δε.

Το ύφος της κυβέρνησης έχει αρχίσει να κουράζει. Ακουσα κάποιον κυβερνητικό να λέει πως το μεταναστευτικό είναι ευκαιρία για την Ελλάδα, είναι διαπραγματευτικό όπλο ακόμη και για το χρέος και ότι στο τέλος οι εταίροι θα υποχωρήσουν. Την ίδια στιγμή που ο κ. Σταϊνμάγερ, στην Αθήνα, έλεγε το ακριβώς αντίθετο. Σκέφτηκα πως το ίδιο άκουγα στη διάρκεια των εφτά μηνών που μας οδήγησαν στην πανωλεθρία. Σκέφτηκα ακόμη πως έχω βαρεθεί να ακούω τα ίδια και τα ίδια. Σκέφτηκα, τέλος, πως πολλά ταλέντα παγιδεύθηκαν στο ύφος που τους έφερε επιτυχίες και εξαφανίσθηκαν.

Υπάρχει ένα κρίσιμο σημείο, όπου η ανία την οποία προκαλούν οι πολιτικοί αποδεικνύεται ισχυρότερη της αδυναμίας τους, της ανικανότητάς τους, αλλά και των ενδεχομένων επιτευγμάτων τους. Κάποια στιγμή που το «δεν βαριέσαι» γίνεται «βαρέθηκα να τους βλέπω και να τους ακούω». Γι’ αυτό ας μη βαυκαλίζονται ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ πως δεν έχουν αξιόμαχο αντίπαλο. Εχουν το ύφος τους. Πόσο ακόμη Φλαμπουράρη μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος, όσο κι αν τον διασκεδάζει ο γεραιρός εργολάβος της πολιτικής;»

               (Άρθρο του Τ.Θεοδωρόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)