Παραπολιτική και... αντιπολιτική

«Συζητάμε αν θα αντέξει η κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 155 εδρών ή θα χρειαστεί ανασύνθεση της κυβέρνησης τους επόμενους μήνες. 

Παρακολουθούμε τις εσωκομματικές διεργασίες στις τάξεις της αντιπολίτευσης με έμφαση στις προσωπικές στρατηγικές και τους σχεδιασμούς των ομάδων. Αναρωτιόμαστε αν η διαπραγμάτευση με τους πιστωτές θα εξελιχθεί ομαλά ή αν θα δημιουργηθεί πάλι σκηνικό εμπλοκής και ρήξης. 

Διαπιστώνουμε εξάντληση της φοροδοτικής ικανότητας της πλειοψηφίας και αμφιβάλλουμε για την αποδοτικότητα του προγράμματος, ακόμη και αν εφαρμοστεί. Διαφωνούμε αν πρόκειται για πραγματική φοροκαταιγίδα ή για προπαγανδιστική κινδυνολογία και για το αν με το νέο νόμο για τα ΜΜΕ θα τελειώσει η διαπλοκή, αν η παλιά θα αντικατασταθεί με μια νέα ή αν θα πρόκειται για τρύπα στο νερό. Ακόμη και η επίσκεψη του Γάλλου προέδρου στην Αθήνα καταναλώθηκε κυρίως ως λαϊκό θέαμα, με τη σημειωτική να υπερτερεί του περιεχομένου. Γιατί, άραγε, σφυρίδα και όχι ιμάμ μπαϊλντί που έλεγε και ο συνάδελφος στα ερτζιανά;

Παραπολιτική και αντιπολιτική κυριαρχούν στη δημόσια σφαίρα, τόσο που πια δεν μπορεί να ορίσει κανείς με ευκολία τι ακριβώς είναι πολιτική σε μια χώρα σαν τη δική μας.

Από τη στιγμή που το μνημόνιο είναι η μοναδική ιδέα για τη διακυβέρνηση, η πολιτική υποχωρεί και τελικά συντρίβεται. Ψάχνουν και δεν βρίσκουν ισοδύναμα, αδυνατούν να προτείνουν ο,τιδήποτε πέρα από φόρους για τη δημοσιονομική εξυγίανση, δεν υπάρχει κανένα αναπτυξιακό σχέδιο, ακόμη και αν έπεφταν ευρώ από τον ουρανό δεν θα γινόταν κάποια σοβαρή δημόσια επένδυση γιατί δεν έχει προηγηθεί καμία τέτοια επεξεργασία. Η πολιτική αντιπαράθεση δεν γίνεται στη βάση αρχών/προτάσεων/σκέψης αλλά με συνθήματα, με σκελετούς που βγαίνουν από το ντουλάπι και αποκαλύψεις για τα ψέματα του άλλου.

Ο ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση είναι ο μοναδικός μας προβληματισμός για θέματα παιδείας και ένας ακόμη διχασμός, που κατασκευάζεται για να κοιταζόμαστε μεταξύ μας και να μην κοιταχτούμε όλοι μαζί στον καθρέφτη: Ποια σχολεία/πανεπιστήμια έχουμε και ποια σχολεία/πανεπιστήμια θέλουμε, τι μαθαίνουν τα παιδιά, πώς εξειδικεύονται, πώς προσανατολίζονται για την αγορά εργασίας, τι είδους πολίτες προετοιμάζει το εκπαιδευτικό σύστημα – αυτούς που θα αλλάξουν τη χώρα ή εκείνους που θα τη διατηρήσουν ίδια μέχρι να σκιστούν και τα τελευταία της κουρέλια. 

Παρακολουθώντας, όπως κάθε χρόνο, τις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου, με όλο τον γύρω σχολιασμό για τις πιο hot εμφανίσεις των μαθητριών/καθηγητριών, για τους πιο εντυπωσιακούς ακτιβισμούς, τις πιο εθνικοπατριωτικές κορώνες, θα βρούμε εύκολα την απάντηση».

                                     (Άρθρο της Αγγ.Σπανού από τον Ελ.Τύπο) 

                                                              (του Α.Πετρουλάκη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)