Η απαξίωση της πολιτικής...

«Ένα από τα μεγαλύτερα αντίκτυπα της κρίσης τα τελευταία 6 χρόνια είναι η μαζική απαξίωση της πολιτικής και γενικότερα της δημοκρατικής διαδικασίας στη χώρα. Δυστυχώς, ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, με βασικό κορμό τους νέους, έχει παραιτηθεί από οποιασδήποτε είδους ενασχόλησης με τα κοινά, έχει πάψει να ενημερώνεται και συνειδητά απέχει από τις εκλογές. 

Μετά από χρόνια απογοήτευσης, οικονομικής εξαθλίωσης και γενικευμένης μιζέριας, πάρα πολλοί από εμάς αισθάνθηκαν αηδιασμένοι και γύρισαν την πλάτη σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, θεωρώντας - απολύτως δικαιολογημένα - ότι, όχι μόνο ευθύνεται για τα δεινά που μας βρήκε, αλλά είναι και ανίκανο να μας βγάλει από το αδιέξοδο. Σε μία αναμενόμενη αντίδραση που κατά βάση στηρίζεται στο συναίσθημα, έγινε ένα ενδεχομένως άδικο τσουβάλιασμα όλων όσων βρέθηκαν να κατέχουν δημόσιο αξίωμα στο παρελθόν, αλλά και όσων σήμερα εκπροσωπούν τις πολιτικές δυνάμεις της Μεταπολίτευσης.

Σε αυτόν τον ισοπεδωτισμό επένδυσε τα τελευταία χρόνια ο Αλέξης Τσίπρας, υποσχόμενος στους πάντες τα πάντα και χαράζοντας τη στρατηγική του εθνικού διχασμού στη βάση των γραμμών που έθεσε ο ίδιος ως διακυβεύματα των πρόσφατων εκλογών: νέο εναντίον παλιού, φρέσκο εναντίον σάπιου, «εμείς» ή «αυτοί». 

Η απάθεια και ο μιθριδατισμός του εκλογικού σώματος σε συμπεριφορές πολιτικής αθλιότητας, η απόλυτη αποστροφή στον πρώην κραταιό δικομματισμό καθώς και η λογικοφανής ελπίδα του συλλογισμού «Πόσο χειρότερος πια να είναι αυτός; Και τα μισά να κάνει από όσα λέει, καλά θα είναι», έδωσαν στο σημερινό Πρωθυπουργό τη δυνατότητα να κερδίσει έδαφος και να καθιερώσει τη δική του κομματική ηγεμονία, δίνοντας την εντύπωση μιας πολύ μεγαλύτερης κοινωνικής αποδοχής από αυτήν που πραγματικά απολαμβάνει. 

Αρκεί μονάχα να αποτρέπει ψηφοφόρους που μπορεί να τον καταψηφίσουν με το να προβάλει ως σημαία την παραλαβή καμένης γης από τους προκατόχους του, μαζί με τον ωχαδερφισμό του «όλοι το ίδιο είναι», και να συσπειρώνει τους δικούς του ψηφοφόρους με το αναμφισβήτητο επικοινωνιακό του χάρισμα. «Θα πληρώσουν οι τραπεζίτες», «θα τα βάλω με τους καναλάρχες» και άλλα παρόμοια συνθήματα που ακούσαμε πρόσφατα μπορεί να μην έχουν καμία απολύτως ουσία ή επαφή με την πραγματικότητα, αλλά ακούγονται πολύ ωραία στα αφτιά του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ. Σε όλους τους άλλους, θα στέλνει κάθε μήνα το λογαριασμό των σκληρών μέτρων που πρόκειται να πάρει, αλλά θα δηλώνει στεναχωρημένος και θα διαιωνίζει το μύθο ότι δεν φταίει αυτός αλλά οι προηγούμενοι διεφθαρμένοι που κυβέρνησαν τη χώρα 40 χρόνια.

Ο κυνισμός αυτός της κυβέρνησης αποτυπώθηκε χαρακτηριστικά σε δύο πρόσφατες περιπτώσεις: στην απάντηση του Αλέξη Τσίπρα για τα προβληματικά πόθεν έσχες των κυρίων Φλαμπουράρη και Σταθάκη, και στην αποστροφή του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρη Σεβαστάκη, για την επιβολή ΦΠΑ 23% στην ιδιωτική εκπαίδευση.

Σαφώς, ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι ο μοναδικός πολιτικός που έχει παραβεί προεκλογικές υποσχέσεις ή έχει πει ψέμματα στον κόσμο. Δε θυμάμαι όμως άλλον που να είναι τόσο απροκάλυπτα ψεύτης για πράγματα που είναι τόσο αυταπόδεικτα διαψεύσιμα. Κάποια στιγμή, ο χάρτινος αυτός πύργος της εικονικής πραγματικότητας και αποδοχής που παρουσιάζει ο Πρωθυπουργός θα καταρρεύσει υπό το βάρος των ανεπαρκειών και των λανθασμένων επιλογών του, στην καλύτερη περίπτωση με μια μακροχρόνια ύφεση και συνεχή μείωση του οικονομικού μας κύκλου εντός ευρώ, στη χειρότερη με έξοδο από το ευρώ και βίαια χρεωκοπία. 

Λόγω της κρισιμότητας των στιγμών, πρέπει να υπάρχει ρεαλιστική και ετοιμοπόλεμη εναλλακτική πρόταση για τους πολίτες. Οι δυσκολίες και οι μάχες που θα έρθουν τους επόμενους μήνες θα είναι τεράστιες, και η Αντιπολίτευση πρέπει να κάνει αυτά που δυστυχώς μέχρι τώρα δεν κατάφερε: 

Να κοντραριστεί σκληρά με την προπαγάνδα του Αλέξη Τσίπρα, να πείσει τον κόσμο που την άφησε πίσω του ότι θα δώσει λύσεις στα προβλήματά του, και να αποδείξει ότι είναι έτοιμη να βάλει μπροστά με πυγμή όλες τις μεταρρυθμίσεις που τόσο χρειάζεται η χώρα, ώστε να παραμείνει αναμφισβήτητη η θέση της στην Ευρώπη και να δοθεί επιτέλους μια διέξοδος από την κρίση. 

Το κίνημα «Μένουμε Ευρώπη» απέδειξε ότι υπάρχει ένα ευρύτατο κοινό πολιτών έτοιμο να ακολουθήσει μια τέτοια προοπτική, αρκεί ο επικεφαλής της να μπορέσει να το εκπροσωπήσει επάξια και μαχητικά, χωρίς να αφήσει ούτε μια μέρα να πάει χαμένη».

                             (Απόσπασμα άρθρου του Δ.Βλάχου από το news247)