Ανταγωνιστικότητα...

«Εάν είσαι φτωχός και θέλεις να βγεις από τη φτώχια σου, ίσως κάποια μέρα να τα καταφέρεις. Εάν όμως δεν το επιθυμείς καν, τότε η μοίρα σου είναι δεδομένη.Για να αλλάξεις, πρέπει να το θέλεις κιόλας… Κάτι που μάλλον δεν έχουμε μάθει ακόμη.Όχι μόνον είμαστε φτωχοί -σύμφωνα και με την ετήσια έκθεση για τον Παγκόσμιο Πλούτο της ασφαλιστικής εταιρίας Allianz- αλλά ούτε και προβλέπεται να βγούμε από τη φτώχια μας, καθώς ακόμη και χώρες όπως το Τατζικιστάν, η Γουατεμάλα, η Μποτσουάνα και το θεοκρατικό Ιράν… είναι περισσότερο ανταγωνιστικές από εμάς.Και καλά στο Ιράν, που έχουν και πετρέλαιο… Εδώ;

Η ταυτόχρονη δημοσιοποίηση δύο παγκόσμιων ερευνών, χθες, η πρώτη με αντικείμενο την κατάταξη ανταγωνιστικότητας, που εκπονεί το World Economic Forum, και η δεύτερη τον παγκόσμιο πλούτο (κινητά περιουσιακά στοιχεία, χρεόγραφα, καταθέσεις, ασφαλιστικά συμβόλαια κ.λπ.), από την Allianz, αποτυπώνει με τον πλέον σαφή τρόπο το κόστος της απουσίας προώθησης μεταρρυθμίσεων στη λειτουργία της ελληνικής οικονομίας.

Το κόστος της άρνησής μας -τόσο των κυβερνήσεων των τελευταίων ετών, όσο και των τμημάτων της κοινωνίας που τις στήριξαν- να υλοποιήσουν έστω και τις στοιχειωδέστερες των μεταρρυθμίσεων, συμπεριλαμβανομένων βεβαίως και εκείνων που προέβλεπαν τα δύο πρώτα μνημόνια.Δείχνουν, δηλαδή, τόσο ορισμένους από τους λόγους για τους οποίους η χώρα μας παραμένει κατά τρόπο εμμονικό σε κατάσταση ύφεσης, αδυνατώντας να προσελκύσει επενδύσεις ώστε να ανακάμψει από την πολύχρονη οικονομική και κοινωνική ταλαιπωρία της, όσο και το αποτέλεσμα αυτής της εμμονής, που συνοψίζεται στην ένδεια με την οποία βρίσκονται αντιμέτωπα εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά στην πατρίδα μας[...]

Ως αποτέλεσμα… βρισκόμαστε εδώ που βρισκόμαστε και θα βρεθούμε ακόμη χαμηλότερα, εάν και αυτή τη φορά αρνηθούμε τις αναγκαίες αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας της οικονομίας μας.Πρόκειται για μια άρνηση η οποία δεν αντικατοπτρίζεται μόνο στα άμεσα οικονομικά της αποτελέσματα, αλλά -ίσως κυριότερα- και στο επίπεδο αξιοπιστίας που «χαίρει» η χώρα μας διεθνώς.

Πώς είναι δυνατόν να ξαναβγούμε στις αγορές -με αξιώσεις χαμηλών και άρα βιώσιμων επιτοκίων-, όπως υποστήριξε χθες μια άλλη ψυχή από τις στήλες της WSJ, μόνον υπό την προϋπόθεση μιας νέας διευθέτησης του δημόσιου χρέους μας;

Δυστυχώς, όσο καίριας σημασίας κι αν είναι μια νέα διευθέτηση του χρέους για την περαιτέρω πορεία της ελληνικής οικονομίας, άλλο τόσο είναι και η εξασφάλιση της ανταγωνιστικότητάς της.

Εάν μετά από πέντε χρόνια και πλέον σε καθεστώς μνημονίου δεν το έχουμε μάθει αυτό, τότε τι μάθαμε;»

                           (Απόσπασμα άρθρου του Ν.Δρόσου από το Εuro2day)