Νοοτροπίες...

«Δεν μας αφήνουν οι αλήτες να δουλέψουμε. Δύο μήνες έχουμε όλους κι όλους για να βγάλουμε τη χρονιά. Κι έχει πλακώσει πάλι το ΣΔΟΕ και μας έχει θερίσει στους ελέγχους». Ο ιδιοκτήτης του εστιατορίου στις Σπέτσες ήταν έξαλλος. Είναι Κυριακή μεσημέρι και έχει πέσει σύρμα στο νησί ότι ήδη από την προηγουμένη έχουν έρθει εφοριακοί από την Αθήνα. Ολοι είναι στην τσίτα. «ΣΥΡΙΖΑ δεν ήθελες;» τον πειράζει ένας που τον ξέρει καλά. «Ναι, αλλά τελικά κι ο ΣΥΡΙΖΑ σαν τους άλλους είναι που μας είχαν ξεσκίσει», λέει ο εστιάτορας και ξαναμπαίνει στην κουζίνα.

Επέλεξα σκοπίμως να μεταφέρω το συγκεκριμένο περιστατικό, γιατί είναι, νομίζω, ενδεικτικό της πλήρους σύγχυσης, που εξακολουθεί να υπάρχει στη χώρα. Ας το «αναλύσουμε» με την ψυχρή λογική. Ο εστιάτορας είναι έξαλλος γιατί έχει μάθει, χρόνια τώρα, να μην κόβει αποδείξεις. Δηλαδή να ζει παρασιτικά, με «μαύρα» χρήματα, χωρίς πιθανώς να τον έχει απασχολήσει ποτέ ότι επί της ουσίας κλέβει τους πελάτες του. Διότι αυτό συμβαίνει όταν δεν αποδίδει στο κράτος έναν φόρο που, κατά τα άλλα, παρακρατεί από εκείνους. Εν τη αφελεία του, μάλιστα, ομολογεί ότι κάποτε μπορούσε να ζήσει δώδεκα μήνες φοροδιαφεύγοντας τους δύο και με την ίδια ακριβώς αφέλεια παραδέχεται ότι αυτό ήταν και το κριτήριο της ψήφου του. Να τον αφήνουν να κλέβει.

Πιθανολογώ ότι έχετε ακούσει και τη δικαιολογία που λένε οι επαγγελματίες του είδους, αν τολμήσεις να τους ρωτήσεις γιατί ακόμη και μετά την κρίση δεν κόβουν αποδείξεις. «Δεν βγαίνει αλλιώς το μαγαζί» λένε και απαριθμούν τα έξοδα: «Τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, τόσο το ΙΚΑ, τόσο οι μισθοί, έλα εσύ να το τρέξεις με τον σταυρό στο χέρι, αν μπορείς».

Ε, λοιπόν, εδώ είναι η ουσία του προβλήματος. Οτι, καλώς ή κακώς, ένα μαγαζί που δεν βγαίνει, απλούστατα πρέπει να κλείσει κι ο ιδιοκτήτης του να βρει μια άλλη δουλειά να κάνει. Είναι, δε, απίστευτο ότι την απλή αυτή αλήθεια, ακόμη και σήμερα, κανένα από τα κοινοβουλευτικά κόμματα δεν αποτολμά να την πει. Και δεν την λέει, διότι αν την ομολογήσει, θα οδηγηθεί κατ’ ανάγκην στην πραγματικά δυσάρεστη συζήτηση που όλοι αποφεύγουμε. Δηλαδή στο μεγάλο «μαγαζί» που δεν βγαίνει.

Διαβάσατε τι είπε το ΔΝΤ αποχωρώντας από τις διαπραγματεύσεις; Η βασική σύνταξη στην Ελλάδα είναι όση της Γερμανίας, αλλά οι Ελληνες εργαζόμενοι συνταξιοδοτούνται έξι χρόνια νωρίτερα από τους Γερμανούς[...]

Κατά τα άλλα, απορούμε γιατί οι εταίροι μας έφτασαν στο σημείο να μας δώσουν τελεσίγραφο 24 ωρών μήπως και καταθέσουμε επιτέλους μια βιώσιμη πρόταση για το χάλι μας, αντί να τους ευχαριστούμε για την υπομονή τους με την παράνοιά μας.

                   (Απόσπασμα άρθρου του Κ.Ζούλα αοό την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)