Έγινε μια αρχή...

«Οσοι δυσφορούν και αγωνιούν για τις επιλογές της κυβέρνησης, χωρίζονται, χονδρικά, σε δύο ομάδες. 

Η πρώτη πιστεύει πως την ημέρα που θα επέλθει η κατάρρευση, κάθε ουσιαστική λαϊκή στήριξη προς τον κ. Τσίπρα θα μηδενιστεί. Κατά το σκεπτικό τους, την ημέρα που ο μέσος ψηφοφόρος δεν θα μπορεί να τραβήξει λίγα χρήματα για να ταΐσει τα παιδιά του επειδή οι τράπεζες θα είναι επ’ αόριστον κλειστές ή η μικρομεσαία επιχείρηση θα αδυνατεί να πληρώσει τους υπαλλήλους της εξαιτίας ενός πιθανού Capital Controls ή οι τουριστικές επιχειρήσεις θα φυτοζωούν επειδή οι τουρίστες θα μας αποφεύγουν διότι δεν θα μπορούν να κάνουν οικονομικές συναλλαγές στη χώρα μας με τις πιστωτικές τους κάρτες παρά μόνον με χρεωστικές ή με μετρητά, την ημέρα εκείνη το «αφήγημα ΣΥΡΙΖΑ» θα λήξει. Οσο κι αν διάφοροι βουλευτές ή υπουργοί διατείνονται ότι «τους πρώτους έξι μήνες μόνο θα δυσκολευτούμε», ο Ελληνας δεν φημίζεται για την υπομονή του - πόσω μάλλον όταν, έπειτα από θυσίες, οικονομική αιμορραγία και κοινωνικές αδικίες έξι περίπου χρόνων, θα βρεθεί σε μια ακόμα περίοδο αβυσσαλέας αβεβαιότητας και απομόνωσης.

Η δεύτερη ομάδα, πάλι, ισχυρίζεται πως εφόσον συμβεί το απευκταίο δεν θα χάσει ο ΣΥΡΙΖΑ διότι έχει ήδη πείσει τον κόσμο ότι για όλα ευθύνονται οι «στυγνοί δανειστές». Η όλη καταστροφή θα εκληφθεί ως κάτι που επέβαλαν στην ελληνική κυβέρνηση, και άρα στη χώρα, οι «ξένοι». Με άλλα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ΚΑΙ ήρωας.

Δεν ξέρω ποια από τις δύο πλευρές θα έχει δίκιο κι εύχομαι να μη χρειαστεί να το μάθουμε ποτέ. Κι ως προς αυτό συμφωνούσαν απολύτως οι χιλιάδες που συγκεντρώθηκαν προχθές στην πλατεία Συντάγματος. Ούτε κρεμάλες ούτε «εθνοπροδότες» και μούντζες παρά μόνον το αίτημα για την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας.

Ναι, άργησε αδικαιολόγητα να αφυπνιστεί αυτός ο κόσμος, θα έπρεπε να έχει κατεβεί στο Σύνταγμα και άλλες φορές στο παρελθόν, και επί των προηγούμενων κυβερνήσεων που επέβαλαν φόρους αλλά άφηναν τις μεταρρυθμίσεις μισές, και επί πρωθυπουργίας Σαμαρά, κατά την καταστροφική «εθνολαϊκιστική» περίοδο του 2014, οι σύμβουλοι του οποίου συνομιλούσαν κρυφίως με τους νεοναζί και μόνο στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας δεν πίστευαν. Πού ήταν επίσης όλος αυτός ο κόσμος στη λειψή διαδήλωση για την παιδεία επί υπουργίας Μπαλτά; Εστω και τώρα πάντως, ίσως να έγινε μια αρχή.
                                                       (Άρθρο του Η.Μαγκλίνη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)