Ξέρεις κάτι;

«Σε παρακολούθησα στο διάγγελμά σου. Τόση γαλήνη, τόση εγκληματική ηρεμία, τόσο αλλού γι' αλλού. Και πώς να μην είσαι; Μια βόλτα μόνο θα αρκούσε. Σε ποιες «Βερσαλλίες» ζεις;

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που στέκονταν στην ουρά για χρήματα. Όλη η ανασφάλεια που μύριζε στην ατμόσφαιρα. Και αυτή η άτιμη στωικότητα που πονάει. Για έναν λαό που μόνο στωικός δεν είναι. Δεν σου έκανε ούτε τόσο δα εντύπωση; Τόσο αφελής; Τόσο ασφαλής ότι τα σκάγια του θυμού που συσσωρεύεται δεν θα σε συμπεριλάβουν; 

Ξέρεις κάτι; Όσους γνωρίζω, γνωστούς και φίλους, την τελευταία εβδομάδα του μήνα περνάνε με τις «αναθυμιάσεις». Στεγνοί! Περιμένοντας αν θα μπει ο μισθός. Αν θα μπει ένα ενοίκιο. Αν θα πληρωθεί η επιταγή. Αν θα δοθούν πίσω τα δανεικά. Αν θα φιλοτιμηθεί κάποιος. Αν, αν, αν. Φτάσανε να θεωρούνται τυχεροί όσοι έχουν να περιμένουν κάτι. Έτσι είχε χωριστεί η κοινωνία. Σ' αυτούς που είχαν να περιμένουν κάτι και στους άλλους που δεν είχαν να περιμένουν τίποτα.

Εντύπωση μου έκανε ότι δεν ένιωσες την ανάγκη, ούτε τόσο δα να ξεκινήσεις το διάγγελμά σου με ένα «Συγγνώμη. Λυπάμαι γι' αυτό που συμβαίνει». Ούτε τόσο δα δεν θα σερβιριστείς από ευθύνη; Για τίποτα απ΄ όσα συμβαίνουν δεν νιώθεις ότι έβαλες το δικό σου χεράκι; Τόσο αλλού γι΄ αλλού; 

Εις αεί πληρωμένος από κράτος. Ένας μισθός να καταφθάνει από «τον ουρανό». Ακοπίαστα! Μια βολτίτσα από το κόμμα, άντε και μια βολτίτσα από Βουλή, άντε και λίγο αμπελοφιλοσοφία, άντε και λίγο τζάμπα μαγκιά… Βγήκε ο μηνιαίος επιούσιος. Τι να σε ενώνει μ΄ αυτόν που στέκεται στο ATM και περιμένει; «Ψυχραιμία» του λες. Το περισσότερο που του λες. Και μετά τον σπιρουνιάζεις ακόμα μια φορά σαν να ‘ναι άλογο σε ιππόδρομο. Να βγάλει τη δική σου δουλειά σε πέρας. Να τσαμπουκαλευτεί. Εδώ που τα λέμε και τι άλλο να του πεις. Μήπως ξέρεις και τίποτα άλλο να του πεις; Αυτά δεν είναι τα «βιώματά» σου;

Σε παρακολούθησα στο διάγγελμά σου. Μας παρακολούθησα να σε παρακολουθούμε. Όμηροι στα χέρια σου. Τι απόλυτα κρίμα!»

                                   (Άρθρο των "πρωταγωνιστών" από τη Ρέα Βιτάλη)