Με τη φραπεδιά παρά ... πόδα

«Ο​​ι γενιές που οργάνωσαν τον εμφύλιο πόλεμο είχαν πολεμήσει στην Αλβανία, είχαν επιζήσει από την Κατοχή, πολλοί είχαν ζήσει τη Μικρασιατική εκστρατεία, ακόμη και τους Βαλκανικούς. Μεγάλωσαν με το όπλο παρά πόδα. 

Οι ιστορικές αναφορές τους ήταν ο ισπανικός εμφύλιος, η κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων, ο καθοριστικός ρόλος που έπαιξε ο Κόκκινος Στρατός στην ήττα του ναζισμού. Τα γκουλάγκ τα αγνοούσαν, τις δίκες της Μόσχας τις καταχώριζαν στα κατάστιχα της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας και οι κομμουνιστές, ακόμη και στις δυτικές χώρες, πίστευαν πως ο Οργουελ ήταν πράκτωρ των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών οι οποίες και του παρήγγειλαν τη «Φάρμα των ζώων». Ο Στάλιν μπορεί να ήταν αυταρχικός, όμως για τους αγράμματους Σιάντους και τους Βλαντάδες του κόσμου τούτου ο αυταρχισμός ήταν αναγκαίος αρκεί να ήταν με το μέρος του δικαίου.

Η επίκληση του κομμουνιστικού παρελθόντος από τους σημερινούς αριστερούς, όταν δεν γίνεται από αγραμματοσύνη ή καθαρή βλακεία, είναι ανήθικος καιροσκοπισμός. Οχι μόνον επειδή προσπαθεί να αναστήσει ένα ιστορικό πτώμα. Αυτό θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί και ευγενές, ουτοπικόν, δονκιχωτικόν. Το ανήθικον της επικλήσεως έγκειται στην ιστορική αναλογία. 

Αν οι γενιές της ιστορικής αριστεράς μεγάλωσαν με το όπλο παρά πόδα, οι γενιές της νυν αριστεράς μεγάλωσαν με τη φραπεδιά παρά πόδα. Αν οι γενιές της ιστορικής αριστεράς έδιναν στο ιστορικό τους έργο μεγαλύτερη αξία από όση έδιναν στη ζωή τους, οι γενιές της νυν αριστεράς έχουν γαλουχηθεί στην ιδέα μιας ανέξοδης πολιτικής, μιας εξουσίας που τους δόθηκε χωρίς να θυσιάσουν ούτε σταγόνα όχι αίματος, αλλά ούτε φαιάς ουσίας.

Καριερίστες της ετοιμοπαράδοτης σκέψης, των «τσιτάτων» και μιας αντίληψης περί κοινωνίας που βγαίνει από σενάριο του Φώσκολου –«καλοί φτωχοί», «κακοί πλούσιοι»– επωφελήθηκαν και πλούτισαν από τη δημοκρατία με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, χωρίς να αναλάβουν την ευθύνη της δημοκρατίας. Προσπάθησαν, και τα κατάφεραν, να μονοπωλήσουν την κοινωνική ευαισθησία απέναντι σε μια ανιστόρητη και αδιάβαστη δεξιά, η οποία ακύρωσε τις κοινωνικές της δυνάμεις διορίζοντας τους «δικούς» της στο Δημόσιο για να βαρούν σφραγίδες. Και επειδή δεν είχαν αναλάβει την ευθύνη της δημοκρατίας, αλλά ευεργετήθηκαν απ’ τη δημοκρατία, της φέρονται σήμερα με την πρέπουσα αγνωμοσύνη.

Το συνονθύλευμα από ομάδες, γκρουπούσκουλα και ορφανά του κόσμου μας που κυβερνά τη χώρα έχει ως συνδετικό κρίκο τον εθνικολαϊκισμό. Με πρωθυπουργό τον Κούρκουλο να φωνάζει «όχι άλλο κάρβουνο». Οι σοφότεροι ανάμεσά τους γνωρίζουν πως η κοινοβουλευτική δημοκρατία στον τόπο όπου ο αυταρχισμός είναι εξίσου διαδεδομένος με τα γαϊδουράγκαθα στη φύση, εδραιώθηκε χάρη στο στενό κοστούμι που μας φόρεσε η ευρωπαϊκή μας ένταξη. Το αντιευρωπαϊκό ρήγμα που ήδη έχουν δημιουργήσει στην ελληνική κοινωνία –φρόντισαν κι οι προηγούμενοι γι’ αυτό– είναι ο βασικός μοχλός του αυταρχισμού τους, του μόνου στοιχείου που τους δίνει κάποιο ιδεολογικό στίγμα. Το μόνο που τους συνδέει με τις ιστορικές τους καταβολές είναι η πίστη στον ολοκληρωτισμό.

Εμφυλιοπολεμικό κλίμα; Ελάτε τώρα, με τη φραπεδιά παρά πόδα, και τον Φώσκολο στο κεφάλι σου, μάλλον μπάχαλο και εμπρησμούς μυρίζει η ατμόσφαιρα».

.

                       (Άρθρο του Τ. Θεοδωρόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)