«Κάποτε το Συμβούλιο της Επικρατείας ήταν μια όαση ορθολογισμού στη χώρα. Οι αποφάσεις του –είτε συμφωνούσε κάποιος είτε διαφωνούσε– είχαν εσωτερική συνοχή. Δεν ήταν αερολογίες σαν εκείνες που εκστόμιζαν οι πολιτικοί. Αποτελούσαν σοβαρά νομικά κείμενα, με αρχή, μέση και συμπέρασμα. Εξ ου και ο σεβασμός στο δικαστήριο που δημιούργησε ο Ελευθέριος Βενιζέλος το 1929. Αυτόν τον σεβασμό οι δικαστές τον είχαν κερδίσει με το σπαθί τους.
Σε μια χώρα όμως όπου κατέρρευσε ο ορθός λόγος, δεν θα έπρεπε να περιμένει κανείς ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας θα έμενε αμόλυντο. Το πρόβλημα με την τελευταία απόφαση της ολομέλειας, που θεωρεί αντισυνταγματικές τις περικοπές συντάξεων (μόνο όσες είναι άνω των 1.000 ευρώ), δεν είναι ότι ανακάλυψε το «λεφτόδενδρο» από το οποίο οι δικαστές φίλεψαν πρώτα τον εαυτό τους και μετά όσους επισκέπτονταν το ΣτΕ. Είναι ότι η απόφασή τους δεν έχει καμιά λογική συνοχή.
Κατ’ αρχάς, οι ανώτατοι δικαστές σημειώνουν ότι «η περικοπή των συντάξεων δεν μπορεί να παραβιάζει αυτό που αποτελεί τον συνταγματικό πυρήνα του κοινωνικοασφαλιστικού δικαιώματος, δηλαδή τη χορήγηση στον συνταξιούχο παροχών τέτοιων που να του επιτρέπουν να διαβιώνει, με αξιοπρέπεια, εξασφαλίζοντας τους όρους όχι μόνο της φυσικής του υποστάσεως (διατροφή, ένδυση, στέγαση, βασικά οικιακά αγαθά, θέρμανση, υγιεινή και ιατρική περίθαλψη όλων των βαθμίδων) αλλά και της συμμετοχής του στην κοινωνική ζωή με τρόπο που δεν αφίσταται, πάντως, ουσιωδώς από τις αντίστοιχες συνθήκες του εργασιακού βίου»[...]
(Απόσπασμα άρθρου του Π.Μανδραβέλη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου