Ταλάντωση στο κενό...

«Όποιος είδε τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, που είναι και πρόεδρος της Βουλής, στον Σκάι κατάλαβε από τι κινδυνεύουμε, πριν από το ναι ή το όχι. Την αρρώστια που κουβαλά τη λένε διχασμό. Αν κάτι πρέπει να απομονωθεί από το τι έγινε ή πρόκειται να γίνει, από εδώ ή από εκεί, είναι αυτό. Το κακό είναι πως δεν είναι καινούργιο. Η Κωνσταντοπούλου δεν είναι μόνη, δεν είναι η πρώτη.

Σε κάθε παγκόσμια αστάθεια η Ελλάδα κάνει διχασμό. Με πόλεμο, εμφύλιο ή επεκτατικό. Σαν έθνος, είμαστε σε κάθε κρίση οι χρήσιμοι ηλίθιοι της Ιστορίας. Η χρησιμότητά μας έγκειται στο να γινόμαστε το ακραίο, προς αποφυγή, παράδειγμα για τους άλλους, να επιβεβαιωνόμαστε ως τα συμπαθητικά, καημένα μαύρα πρόβατα της Ιστορίας. Το 1897 και το 1922 αυτοπροσφερθήκαμε ως εξιλαστήρια θύματα, να πληρώσουμε με καταστροφές την προηγούμενη παγκοσμιοποίηση που απέτυχε. Το 1945-50 προσφερθήκαμε πάλι να πληρώσουμε με εμφύλιο τον ψυχρό πόλεμο που αναδυόταν. Τώρα, βγαίνουμε από την Ε.Ε. στη νέα κρίση της παγκοσμιοποίησης.

Οι ευθύνες κάθε φορά δεν είναι ίδιες και δεν διαχέονται. Όπως λένε στο πρώτο έτος της Νομικής άλλο τα αίτια της ανθρωποκτονίας κι άλλο ο δράστης, ο δολοφόνος. Ο Θ. Δηλιγιάννης έκανε τον πόλεμο-κοροϊδία του 1897 κι ας φταίνε και οι «Μεγάλες Δυνάμεις» κι ο Τρικούπης κι ο Δ. Ράλλης. Ο Βασιλιάς έκανε το 1922 κι ας φταίει κι ο διχασμός κι ο Ε. Βενιζέλος. Η Αριστερά έκανε τον εμφύλιο κι ας φταίνε κι οι Άγγλοι κι η Γιάλτα και τα τάγματα και οι αστοί πολιτικοί. Ο Τσίπρας κάνει το δημοψήφισμα κι ας φταίει κι η σαπίλα του κομματικού συστήματος κι η Ευρώπη μικρών ηγετών και μεγάλων ανισοτήτων.

Είναι παρανοϊκό, κάθε φορά στην Ιστορία, οι Έλληνες σε περιόδους κρίσης, να καταγγέλλουν την κρίση και γι' αυτό να σφάζονται, ουσιαστικά αυτοκτονώντας. Εκεί δηλαδή, στην κρίση, όταν η συνεργασία είναι η καλύτερη μεσοπρόθεσμη λύση, οι Έλληνες τυφλώνονται από τις ανωμαλίες της συγκυρίας και αποφασίζουν στη στιγμή «ο θάνατος σου η ζωή μου», παίγνιο μηδενικού αθροίσματος. Πολλοί θα πουν τι μας νοιάζουν όλα αυτά. Δεν είναι ώρα για αναλύσεις και κουβέντες. Δημοψήφισμα ίσον δίλημμα. Ναι ή όχι. Είναι ώρα δράσης. Το αποτέλεσμα μετρά. Έχουν δίκιο από την πλευρά που το βλέπουν. Αλλά η δράση δεν εμποδίζει τον κριτικό λόγο, την ουσία αυτού που συγκροτεί την ηθική στάση. Εξηγούμαι:

Πολλοί θα ψηφίσουν ναι και θα αγωνιστούν για το ναι, δηλαδή εναντίον του όχι. Χωρίς να είναι αναγκαίο να ταυτιστούν σε τίποτα με τον κάθε εκπρόσωπο ενός κομματικού συστήματος που σάπισε μεγαλόπρεπα. Ας μην τους δώσουν τη χαρά να επανακάμψουν. Να συνεχίσουν να τους αντιπαλεύουν ακόμη κι αύριο στο συλλαλητήριο όπου θα είναι μαζί. Όσο γίνεται. Και γνωρίζοντας χωρίς αυταπάτες πως μέσα στην πόλωση δεν γίνεται πολύ.

Το δημοψήφισμα είναι καταστροφή και ο ΣΥΡΙΖΑ βασικός υπεύθυνος. Έχει όμως δίκιο ο ΣΥΡΙΖΑ όταν μιλά για τα αδιέξοδα της λιτότητας και τις ευθύνες του κομματικού συστήματος αλλά και της Ευρώπης. Από την άλλη, οι λύσεις που προτείνει είναι καταστροφικές. Ακόμη περισσότερο η ευκολία που καταπατούν το Σύνταγμα -σε 5 μέρες δημοψήφισμα- αυτό το αίσχος του ερωτήματος με τα αγγλικά που διατυπώνουν, τους κάνουν καθεστώς επικίνδυνο, πέρα από τα όρια της νομιμότητας. Πρόκειται για παρωδία θεσμών και κοροϊδία πολιτών.

Γνωρίζουμε πως αυτή η ταλάντωση στο κενό θα αντιστραφεί. Όταν ο παραλογισμός, από τους ίδιους που σήμερα θέλουν δραχμή και δαγκωτό όχι, θα ζητά «την κεφαλή του Τσίπρα», πρέπει να θυμόμαστε τον τρόμο της Κωνσταντοπούλου. Ώστε τον Ιαβέρη της άλλης πλευράς να τον πολεμήσουμε εξίσου. Να μην δεχθούμε ποτέ πως για τους Έλληνες η Ιστορία τελειώνει πάντα με μια θυσία κι ένα εξιλαστήριο θύμα ώστε εύκολα να ξαναρχίσουν να ψάχνουν την επανάληψη στην άλλη άκρη με τους ίδιους τρόπους, χωρίς να λύνουν ποτέ τίποτε».

                                   (Άρθρο του Γ.Αναστασάκου από το protagon.gr)