Τι συνέβη ξαφνικά;

«Τέσσερις μήνες τώρα δεν άκουσα και δεν είδα να γράφεται τίποτε ούτε για τους αυτόχειρες της κρίσης, ούτε για τις λιποθυμίες από πείνα στα σχολεία. 

Δεν ξέρω αν η συγκυβέρνηση των αντιμνημονιακών δυνάμεων του τόπου λειτούργησαν ως ισχυρό αντικαταθλιπτικό, ή αποτελεσματικό συμπλήρωμα διατροφής. Δεν ξέρω αν η απουσία ειδήσεων από το μέτωπο της απελπισίας και της πείνας σημαίνει ότι εξαλείφθηκαν και τα φαινόμενα, ή αν απλώς σημαίνει ότι εξέλιπαν οι λόγοι προβολής τους και αναπαραγωγής τους.

Ευτυχώς πάντως γιατί ούτως ή άλλως η πολιτική αξιοποίηση της αυτοκτονίας ήταν μια από τις ποταπότερες εκδηλώσεις της κοινής μας ζωής. Το κακόγουστο σκετς της Προέδρου της Βουλής που κατέθεσε στεφάνι εκεί που αυτοκτόνησε ο φαρμακοποιός στο Σύνταγμα, μπορεί να καταχωρίζεται στην επικράτεια του ακαταλόγιστου όμως δεν μπορεί να κρύψει το ουσιαστικό κίνητρο, τον βαθύ και αμετανόητο κυνισμό.

Διαβάζω και ακούω πολλά αντιθέτως που υποστηρίζουν ότι η παρατεταμένη αβεβαιότητα της «δημιουργικής ασάφειας», η αδράνεια, οι παλινωδίες και οι αντιφάσεις βλάπτουν σοβαρά την ψυχική υγεία του πληθυσμού. Εχω αρχίσει να υποψιάζομαι ότι συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Εχω αρχίσει να πιστεύω ότι η ελληνική κοινωνία έχει εθιστεί στις συνθήκες της παρατεταμένης κρίσης, έχει πάθει ένα είδος ιδρυματισμού και απλώς διεκδικεί τις καλύτερες δυνατές συνθήκες που μπορεί να της διασφαλίσει η ζωή στο Ιδρυμα. Οπου ως Ιδρυμα αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία την Ευρωπαϊκή Ενωση, το ευρώ, και τα παρελκόμενα.
Οι κοινωνίες μπορεί να μην αυτοκτονούν, η δημοκρατία μπορεί να μην έχει αδιέξοδα, όμως ενίοτε μπερδεύουν το σούρσιμο του ερπετού με τη ζωή του homo erectus».

                       (Άρθρο του Τ.Θεοδωρόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")