"Έχω μια ιδέα!
-
Τι σκέφτηκες πάλι;
-
Θα φτιάξω ένα εστιατόριο που θα κρέμεται από γερανό στον αέρα. 50 μέτρα ψηλά!
-
Δεν πας καλά! Πού θα βρεθεί γερανός να σηκώσει ολόκληρο μαγαζί;
-
Δεν θα είναι μαγαζί. Ένα τραπέζι μόνο. Και όσοι τρώνε θα είναι δεμένοι στις
θέσεις τους.
-
Είσαι τρελός; Και ποιος θα ευχαριστηθεί φαγητό και να τρέμει το κακαρδάκι του;
-
Γιατί να τρέμει; Θα το φτιάξω ασφαλές. Ε, δεν θα είναι για υψοφοβικούς...
-
Κάνε μια γυάλινη κλούβα!
-
Όχι. Όλα εκτεθειμένα. Να αισθάνεσαι ότι πετάς.
-
Άντε καλά! Κι άμα φυσάει; Κι άμα κάνει κρύο; Κι άμα βρέχει; Κι άμα θέλει
κάποιος να πάει στην τουαλέτα; Και πόσο θα το πληρώνουν το φαγητό για να βγει
το κόστος; Και ποιοι θα τους σερβίρουν; Και τι άδειες θα χρειαστείς αφού δεν το
έχει κάνει κανένας μέχρι τώρα;
-
Θα το κάνω εγώ. Και θα πετύχει, θα δεις.
Πάνω κάτω, αυτή θα ήταν η συζήτηση του τύπου που εμπνεύστηκε το dinner in the sky με την γυναίκα του ή τον κολλητό του. Μπορεί να είχε και άλλες ιδέες στο παρελθόν. Μπορεί να απέτυχε ή να πέτυχε, δεν ξέρω. Ξέρω ότι ένας τρελός έτρεξε σε μηχανολόγους, σε κατασκευαστές, βρήκε γερανούς, πήρε άδειες, έλυσε όλα τα πρακτικά θέματα, έριξε σε όλο αυτό έναν σκασμό λεφτά, έφτιαξε ένα site που μπαίνεις και κλείνεις θέση, και περίμενε τον πρώτο πελάτη. Θα μπορούσαν να τον πάρουν στο ψιλό και να έμενε αμανάτι με τους γερανούς και τα ιπτάμενα τραπέζια. Δεν τον πήραν.
Δεν ξέρω αν η ανταπόκριση ήταν από την αρχή ενθουσιώδης ή μουδιασμένη. Ξέρω πως αυτή τη στιγμή, αυτή η παραξενιά κάνει θραύση σε 45 χώρες. Γιατί οι άνθρωποι ζητούν το περίεργο, το πρωτότυπο, την εμπειρία. Και είναι πρόθυμοι να πληρώσουν γι’ αυτή. 120 ευρώ το άτομο κάνει το αιωρούμενο δείπνο και κρατάει 2 ώρες. Προφανώς, για να επεκτείνεται η ιδέα, αφήνει κέρδος. Λογικό είναι ο τρελός επιχειρηματίας να βγάλει λεφτά. Μπορεί να έχει βγάλει και πολλά λεφτά, να είναι προνομιούχος πια, πλούσιος, έχων και κατέχων, όπως λέμε εδώ στη σοβιετική Ελλάδα. Εκπρόσωπος του κεφαλαίου, εκμεταλλευτής της εργατικής δύναμης.
Μπορεί, λοιπόν, κάποιος
μαρξιστής οικονομολόγος να μας πει πώς επιμερίζονται τα 120 ευρώ σε συντελεστές
κόστους; Ποιος εκμεταλλεύεται την υπεραξία ποιου; Είναι ο επιχειρηματίας που
εκμεταλλεύεται τη δουλειά του μάγειρα, του σερβιτόρου, του χειριστή του
γερανού, ή είναι όλοι αυτοί που βρήκαν δουλειά επειδή κάποιος δεν άκουσε το
«είσαι τρελός;» και είπε «θα το κάνω και θα πετύχω!» Πόσο, σύμφωνα με τον Μαρξ,
πρέπει να αμειφθεί το ρίσκο, η ιδέα, η καινοτομία, η πιθανότητα να χάσεις όλη
σου την επένδυση και να καταστραφείς;
Προσπαθούμε ακόμα, σ΄ αυτή τη χώρα, να κατανοήσουμε την οικονομία του 21ου αιώνα χρησιμοποιώντας θεωρητικά εργαλεία του 19ου, που ήταν ήδη ξεπερασμένα και για την εποχή τους. "
(Aπόσπασμα άρθρου του Θ.Τζήμερου της Δ.Ξανά)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου