Υπάρχει σχέδιο;

Η κυβέρνηση που ψηφίστηκε δεν έχει σχέδιο. Ένας σοφός φίλος μου, που πέρασε πολλά χρόνια στην αριστερά, μου εξήγησε ότι μετά την πτώση του «υπαρκτού» κανένα μαρξιστικής καταγωγής κόμμα δεν έχει σχέδιο, γιατί δεν μπορεί να υπάρχει σχέδιο. Θα μου πείτε, είχαν οι προηγούμενοι; Όχι ασφαλώς. Όπως έγραψα προ ημερών η καφενειακή ελληνική πολιτική κουλτούρα, από τότε που την πρωτογνώρισα στα τέλη της δεκαετίας του ’80, εξαντλούσε την υπολογιστική και σχεδιαστική της ικανότητα για τα οικονομικά της χώρας στο χώρο που ήταν διαθέσιμος στο πίσω μέρος ενός πακέτου Άσος Φίλτρο Κασετίνα (ήταν σκληρή και βοηθούσε). Όμως οι προηγούμενοι ακολουθούντο και από κάποιους επαγγελματίες τεχνοκράτες που κρατούσαν κάπως τα μπόσικα και το χαρμάνι που «απολαμβάναμε» ήταν ένα μείγμα Βαλκάνιων φυλάρχων (το πελατειακό μέρος) και καλοσπουδαγμένων στο εξωτερικό (ενίοτε και στο ίδιο πρόσωπο). Αυτό μπέρδευε τόσο τους Ευρωπαίους, οι οποίοι μας δάνειζαν αφειδώς και απρόσεκτα, αφού τους δείχναμε συστηματικά τη μία μόνο όψη.

Εξαγγέλλει η κυβέρνηση εξόντωση φορολογική και όλων όσοι έχουν κάνει αποταμίευση και δεν ήταν μεγαλοαπατεώνες (οι μεγαλοαπατεώνες τα έχουν σε off shore και σε μέρη που κανείς δεν μπορεί να τα βρει και κάθονται και γελάνε με τις κυβερνητικές εξαγγελίες), ούτε τα έφαγαν στα μπουζούκια, στα πούρα και στις καγιέν. Μα αν φορολογήσετε εξοντωτικά τους συνετούς αποταμιευτές (τόσο που ο ΕΝΦΙΑ να μοιάζει με πουπουλένιο χάδι), τότε ποιος θα επενδύσει στην Ελλάδα; Και χωρίς επενδύσεις πώς θα βρουν δουλειά οι άνεργοι που είναι ο βασικός αναξιοποίητος πλουτοπαραγωγικός πόρος που έχει η χώρα; Πώς θα σηκωθεί η αγορά που τρώει τις σάρκες της; Επειδή το κράτος θα μαζέψει προσωρινά λίγα παραπάνω χρήματα σε μια φτωχότερη χώρα; Το πρόβλημα της χώρας είναι να δημιουργήσει και πάλι πλούτο. Πώς θα το κάνει αν το κράτος ξοδεύει σε προσλήψεις και συντάξεις υγιέστατων σε ηλικία εργασίας (800 χιλ. συνταξιούχοι κάτω των 65 που θα γίνουν ένα εκατομμύριο), τα χρήματα που θα έπρεπε να πάνε για επενδύσεις;  σκυλακακης

Οι αλλαγές που ανακοινώνονται καθημερινά στον χώρο της Παιδείας προκαλούν ανησυχία και θλίψη. Δεν έχουν καμία σχέση με τις προτάσεις του ΟΟΣΑ, με το τι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο και με το τι χρειάζεται για να γίνουμε μια ανταγωνιστική χώρα. Θα ξαναγυρίσουμε, αν υλοποιηθούν όλα αυτά, στο τέλμα και στην παρακμή της δεκαετίας του 1980. Ο αρμόδιος υπουργός είναι άνθρωπος σοβαρός και με ήθος. Δεν πρέπει όμως να αφήσει τις δικές του ιδεολογικές εμμονές να οδηγήσουν τα ελληνικά σχολεία και πανεπιστήμια στην αγκαλιά μετριοτήτων, φοιτητοπατέρων και συνδικαλιστών.

Στην Ελλάδα δεν έχουμε μόνο πολύ μεγάλο κράτος – γραφειοκρατία ούτε μόνο ένα εκατομμύριο πρόωρα συνταξιοδοτημένους, έχουμε σε όλες τις δομές της μια κακώς αστικοποιημένη κοινωνία. Έχουμε πολύ περισσότερους από τους αναγκαίους δικηγόρους, γιατρούς, μηχανικούς, ελεύθερους επαγγελματίες, εμπόρους κ.λπ., παράλληλα, υποτυπώδη βιομηχανική παραγωγή, καταφέραμε ακόμα και το ελληνικό τουριστικό προϊόν, παρόλο το τεράστιο φυσικό πλεονέκτημα των νησιών Αιγαίου και Ιονίου, σε σύγκριση με το προσφερόμενο από ανταγωνίστριες χώρες να υστερεί κατά πολύ.

Ζήσαμε για τριάντα χρόνια σε κενό πραγματικότητας. Σε μια απατηλή μεγέθυνση: τα κονδύλια της Ευρώπης που μετατρέπαμε καταχρηστικά σε κατανάλωση (δηλαδή σε μαύρο πολιτικό χρήμα, τουτέστιν διαπλοκή, πελατειοκρατία, ποικίλες παροχές), μαζί με την εύκολη πρόσβαση στις αγορές μάς επέτρεπαν να ξοδεύουμε πολύ περισσότερα απ’ όσα παρήγαμε, αλλά το χειρότερο, γιατί όλο αυτό κράτησε τρεις ολόκληρες δεκαετίες, στο τέλος να το θεωρούμε και κεκτημένο και παραμόνιμο, να μην μπορούμε να αποδεχτούμε πως αναπόφευκτα κι όπως όλα τα ψέματα σ’ αυτή τη ζωή κάποτε θα τελείωνε και αυτό[...]

(Aπόσπασμα άρθρου του Α.Νικολή από την "Athens Voice")