Αδιαφορία... από συνήθεια

Παροιμιακή τείνει να γίνει η αδιαφορία που επιδεικνύει η Δημοτική Αρχή μέσω των υπαλλήλων της για τη δημόσια περιουσία. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα που αναφέρουμε παρακάτω.

Η συγκεκριμένη ταμπέλα ήταν στη θέση της -εκεί πάνω από την Κενάν Μεσαρέ. Εμείς δίναμε έμφαση στο πρόβλημα των σκουπιδιών που κείτονταν στο οδόστρωμα, αλλά κάποια στιγμή είδαμε την ταμπέλα ανάποδα και της «χαρίσαμε» μια ανάρτηση, ζητώντας κάποιος δημοτικός υπάλληλος να τη βιδώσει και πάλι στη θέση της. Δεν έγινε φυσικά τίποτε.

Μετά από κάποιο διάστημα είδαμε την ταμπέλα να ακουμπάει στον στύλο στο επίπεδο του δρόμου. Και πάλι ενημερώσαμε (καθότι τις αναρτήσεις μας που αφορούν θέματα της πόλης τις αποστέλλουμε στους αρμόδιους φορείς). Και πάλι δεν έγινε τίποτε.

Ώσπου μια μέρα -τώρα τελευταία- δεν υπήρχε εκεί καν ταμπέλα. Ίσως να κοσμεί τώρα το αγροτικό κάποιου πλανόδιου και να πουληθεί για παλιοσίδερα. Ποιος θα χρεωθεί τώρα μια νέα ταμπέλα, που αφορά ειδικά τους πεζούς και τα παιδιά- με τίνος χρήματα θα αντικατασταθεί; Ή μάλλον δεν θα αντικατασταθεί καθόλου και θα μείνει ο στύλος να θυμίζει ότι κάποτε εκεί υπήρχε μια πινακίδα οδικής σήμανσης.  

Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πώς αντιλαμβάνονται κάποιοι τη δημόσια περιουσία και πως αφήνουν τα πράγματα στη μοίρα τους ενώ θα μπορούσαν με μια απλή κίνηση να τα διορθώσουν. Το ίδιο, για παράδειγμα, συμβαίνει και με τις πλάκες στον παραλίμνιο πεζόδρομο που έχουν αποξηλωθεί. Και δεν εννοούμε τώρα με τα ακραία καιρικά φαινόμενα. Εκεί κείτονταν χρόνια τώρα χειμώνα καλοκαίρι όταν παρακαλούσαμε -ή προκαλούσαμε αν θέλετε- για λίγο τσιμέντο  ώστε να «επανακολληθούν».

Τι κι είναι το συγκεκριμένο σημείο τουριστικός προοροσμός, τι κι   αν τη συγκεκριμένη περιοχή την επισκέπτονται όλοι οι «απ' αλλού φερμένοι»; Η αδιαφορία πάνω απ' όλα. Μια αδιαφορία που αρχίζει από τα μικρά και πάει και στα μεγάλα (δρόμοι, γεφύρια, παιδικές χαρές, πάρκα κτλ.)

Ως πότε;