'Eνα ενδιαφέρον άρθρο του Πρέσβη ε.τ. Χρήστου Μπότζιου φιλοξένησε πριν λίγο καιρό ο "Πρωινός Λόγος".
Ο συντάκτης του αναφέρει ότι "σκέφτηκε πως ο ισόγειος χώρος του Σουφαρί Σεράι, αποτελούμενος από τρεις καμάρες με πλάτος και βάθος αρκετών μέτρων θα ήταν ιδανικός να στεγάσει –κάθε καμάρα χωριστά– ένα τρίπτυχο Μουσείο που θα αναδείκνυε την ιστορική και πολιτιστική παράδοση της πόλης και γενικότερα της Ηπείρου όπως: α) τους Ηπειρώτες Εθνικούς ευεργέτες, β) τους Ηπειρώτες Δασκάλους του Γένους και του Ελληνικού Διαφωτισμού και γ) τους Ηπειρώτες Πολέμαρχους και αγωνιστές. Το υλικό θα μαζευόταν σιγά – σιγά κάνοντας έκκληση για δωρεές. Η ιδέα δεν ήρθε τυχαία. Από ετών σε συζητήσεις μου με τον συνάδελφο Πρέσβη Τιμολέοντα Νότη Μπότσαρη –τελευταίο απόγονο της ηρωικής Σουλιωτικής οικογένειας από την πλευρά του Νότη, αδελφού του Μάρκου– είχα διαπιστώσει ότι τον προβλημάτιζε η τύχη των οικογενειακών κειμηλίων τα οποία είχε στην κατοχή του και συνδεόταν με τους προγόνους του και ασφαλώς την Ήπειρο. Δεν ήθελε να καταλήξουν σε κάποιο σκοτεινό υπόγειο, όπως χαρακτηριστικά έλεγε, του Ιστορικού Αρχείου Αθηνών όπως τόσα άλλα. Είχα αντιληφθεί ότι άρχιζε να ελκύεται από την ιδέα μου, τα οικογενειακά κειμήλια, πολλά και σημαντικά, να δωριζόταν στα Γιάννενα αν υπήρχε κάποιος κατάλληλος Μουσειακός χώρος. Ο Πρέσβης Νότης Μπότσαρης ήταν ένας πραγματικός ευπατρίδης, ευρύτατης παιδείας και μάθησης, έτρεφε πηγαία αγάπη για την Ήπειρο από την οποία όπως έλεγε η οικογένειά του συναισθηματικά δεν απομακρύνθηκε ποτέ."
Τις σκέψεις του ο κ. Μπότζιος τις έθεσε υπόψη της Διευθύντριας του Σουφαρί αλλά και του Προέδρου της Δημοκρατίας. Όμως..
"Αρκετές μέρες μετά, σε συνάντησή μας μου εκμυστηρευόταν ότι επέστρεψε από τα Γιάννενα απογοητευμένος. Από τις εκεί επαφές του δεν είχε καθόλου πεισθεί ότι η δυνατότητα χρησιμοποίησης του ισογείου χώρου του «Σουφαρί Σαράι» για Μουσείο αντιμετωπιζόταν σοβαρά και ότι υπήρχε πραγματική βούληση για την πραγμάτωσή του. Ήταν, επίσης, πολύ ενοχλημένος επειδή ο ίδιος και ο Μάρκος Μπότσαρης –κατ’ ευθείαν απόγονος του Μάρκου– είχαν αγνοηθεί κατά τις εορταστικές εκδηλώσεις και ότι τελείως συμπτωματικά και την τελευταία στιγμή, είχαν κληθεί στην καθιερωμένη δεξίωση του Δημάρχου προς τιμήν του Προέδρου της Δημοκρατίας. Γνωρίζοντας τη σεμνότητα του Νότη Μπότσαρη ήμουνα πεπεισμένος ότι δεν υπερέβαλλε. Παρά την απογοήτευσή του πίστευα ότι μετά και νηφαλιώτερες συζητήσεις και με επικυρωμένο ενδιαφέρον του Προέδρου της Δημοκρατίας, τα πράγματα θα εξελίσσονταν θετικά. Χρειαζόταν χρόνος και αυτός, δυστυχώς, δε βρέθηκε. Ο ευπατρίδης τελευταίος απόγονος των Μποτσαραίων από την πλευρά του Νότη πέθανε αιφνιδίως και ετάφη στον οικογενειακό τάφο στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών. Δεν μου είναι γνωστή η τύχη των κειμηλίων και του άλλου ιστορικού υλικού που με λίγο καλλίτερους χειρισμούς θα μπορούσαν να επιστρέψουν στον τόπο καταγωγής, στην Ήπειρο. Δυστυχώς, μια ευκαιρία χάθηκε [..]"
Ολόκληρη η επιστολή του κ. Μπότζιου στο http://www.proinoslogos.gr/component/content/article/35/21076.
Τι συμβαίνει αλήθεια μ' αυτή την υπόθεση; Ποιοι να μη θέλουν και γιατί τη δημιουργία εκεί ενός Μουσείου που θα είχε μεγάλη επισκεψιμότητα καθώς ο χώρος είναι δίπλα στην παραλίμνια οδό την οποία όλοι σχεδόν οι επισκέπτες της πόλης περπατούν; Γιατί τόση απαξίωση για την πρόσφατη ιστορία του τόπου; Ποια είναι σήμερα η επισκεψιμότητα των Γενικών αρχείων του κράτους που φιλοξενούνται εκεί ; Μήπως τείνει να εξελιχτεί σε ένα κλειστό "μουσειακό" συγκρότημα καθώς ελάχιστοι γνωρίζουν τι υπάρχει εκεί μέσα και ακόμη πιο λίγοι περνούν τις πύλες του;
Θαυμάστε και το δρόμο που οδηγεί στο Δημοτικό Μουσείο
περνώντας μπροστά από το Σουφαρί Σαράι.
Ο συντάκτης του αναφέρει ότι "σκέφτηκε πως ο ισόγειος χώρος του Σουφαρί Σεράι, αποτελούμενος από τρεις καμάρες με πλάτος και βάθος αρκετών μέτρων θα ήταν ιδανικός να στεγάσει –κάθε καμάρα χωριστά– ένα τρίπτυχο Μουσείο που θα αναδείκνυε την ιστορική και πολιτιστική παράδοση της πόλης και γενικότερα της Ηπείρου όπως: α) τους Ηπειρώτες Εθνικούς ευεργέτες, β) τους Ηπειρώτες Δασκάλους του Γένους και του Ελληνικού Διαφωτισμού και γ) τους Ηπειρώτες Πολέμαρχους και αγωνιστές. Το υλικό θα μαζευόταν σιγά – σιγά κάνοντας έκκληση για δωρεές. Η ιδέα δεν ήρθε τυχαία. Από ετών σε συζητήσεις μου με τον συνάδελφο Πρέσβη Τιμολέοντα Νότη Μπότσαρη –τελευταίο απόγονο της ηρωικής Σουλιωτικής οικογένειας από την πλευρά του Νότη, αδελφού του Μάρκου– είχα διαπιστώσει ότι τον προβλημάτιζε η τύχη των οικογενειακών κειμηλίων τα οποία είχε στην κατοχή του και συνδεόταν με τους προγόνους του και ασφαλώς την Ήπειρο. Δεν ήθελε να καταλήξουν σε κάποιο σκοτεινό υπόγειο, όπως χαρακτηριστικά έλεγε, του Ιστορικού Αρχείου Αθηνών όπως τόσα άλλα. Είχα αντιληφθεί ότι άρχιζε να ελκύεται από την ιδέα μου, τα οικογενειακά κειμήλια, πολλά και σημαντικά, να δωριζόταν στα Γιάννενα αν υπήρχε κάποιος κατάλληλος Μουσειακός χώρος. Ο Πρέσβης Νότης Μπότσαρης ήταν ένας πραγματικός ευπατρίδης, ευρύτατης παιδείας και μάθησης, έτρεφε πηγαία αγάπη για την Ήπειρο από την οποία όπως έλεγε η οικογένειά του συναισθηματικά δεν απομακρύνθηκε ποτέ."
Τις σκέψεις του ο κ. Μπότζιος τις έθεσε υπόψη της Διευθύντριας του Σουφαρί αλλά και του Προέδρου της Δημοκρατίας. Όμως..
"Αρκετές μέρες μετά, σε συνάντησή μας μου εκμυστηρευόταν ότι επέστρεψε από τα Γιάννενα απογοητευμένος. Από τις εκεί επαφές του δεν είχε καθόλου πεισθεί ότι η δυνατότητα χρησιμοποίησης του ισογείου χώρου του «Σουφαρί Σαράι» για Μουσείο αντιμετωπιζόταν σοβαρά και ότι υπήρχε πραγματική βούληση για την πραγμάτωσή του. Ήταν, επίσης, πολύ ενοχλημένος επειδή ο ίδιος και ο Μάρκος Μπότσαρης –κατ’ ευθείαν απόγονος του Μάρκου– είχαν αγνοηθεί κατά τις εορταστικές εκδηλώσεις και ότι τελείως συμπτωματικά και την τελευταία στιγμή, είχαν κληθεί στην καθιερωμένη δεξίωση του Δημάρχου προς τιμήν του Προέδρου της Δημοκρατίας. Γνωρίζοντας τη σεμνότητα του Νότη Μπότσαρη ήμουνα πεπεισμένος ότι δεν υπερέβαλλε. Παρά την απογοήτευσή του πίστευα ότι μετά και νηφαλιώτερες συζητήσεις και με επικυρωμένο ενδιαφέρον του Προέδρου της Δημοκρατίας, τα πράγματα θα εξελίσσονταν θετικά. Χρειαζόταν χρόνος και αυτός, δυστυχώς, δε βρέθηκε. Ο ευπατρίδης τελευταίος απόγονος των Μποτσαραίων από την πλευρά του Νότη πέθανε αιφνιδίως και ετάφη στον οικογενειακό τάφο στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών. Δεν μου είναι γνωστή η τύχη των κειμηλίων και του άλλου ιστορικού υλικού που με λίγο καλλίτερους χειρισμούς θα μπορούσαν να επιστρέψουν στον τόπο καταγωγής, στην Ήπειρο. Δυστυχώς, μια ευκαιρία χάθηκε [..]"
Ολόκληρη η επιστολή του κ. Μπότζιου στο http://www.proinoslogos.gr/component/content/article/35/21076.
Τι συμβαίνει αλήθεια μ' αυτή την υπόθεση; Ποιοι να μη θέλουν και γιατί τη δημιουργία εκεί ενός Μουσείου που θα είχε μεγάλη επισκεψιμότητα καθώς ο χώρος είναι δίπλα στην παραλίμνια οδό την οποία όλοι σχεδόν οι επισκέπτες της πόλης περπατούν; Γιατί τόση απαξίωση για την πρόσφατη ιστορία του τόπου; Ποια είναι σήμερα η επισκεψιμότητα των Γενικών αρχείων του κράτους που φιλοξενούνται εκεί ; Μήπως τείνει να εξελιχτεί σε ένα κλειστό "μουσειακό" συγκρότημα καθώς ελάχιστοι γνωρίζουν τι υπάρχει εκεί μέσα και ακόμη πιο λίγοι περνούν τις πύλες του;
περνώντας μπροστά από το Σουφαρί Σαράι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου