Τραμπ και woke κουλτούρα...

 

«Το μεγαλύτερο λάθος των τελευταίων ετών είναι ότι επιτρέπουμε τις ιδέες της woke κουλτούρας να τις αντιμάχονται άνθρωποι σαν τον Τραμπ. Αφήνουμε τους ένθερμους υποστηρικτές της πολιτικής ορθότητας να έχουν, αφού τόσο το θέλουν, ηγεμονία στην πολιτισμική κουλτούρα των θεσμών – σχολεία, πανεπιστήμια, μουσεία, τέχνες γενικότερα. Τους αφήνουμε να κυριαρχούν στο υπερεκτιμημένο –γιατί είναι ήδη χαμένο– και έτσι, η μάχη για τον Τράμπ –και τους ομοίους του– προσφέρει μια εύκολη ανέξοδη νίκη.

Στην ουσία, δυστυχώς, ουδείς ενδιαφέρεται ποιοι τίτλοι βιβλίων θα διδάσκονται ή αποσύρονται από τις σχολικές βιβλιοθήκες, διότι δυστυχέστατα, ναι, υπάρχει έλλειμμα νεαρών αναγνωστών. Γιατί οι εκδοτικοί οίκοι μπορεί να δαπανούν χρήματα στην εξαγνισμό παλιότερων κειμένων και χρόνο και σκέψη στην εύρεση καθωσπρέπει νέων συγγραφέων, με κομψό λεξιλόγιο και επιτηρημένη σκέψη, αλλά τους διαφεύγει το σημαντικό. Για όλα τα παραπάνω πρέπει πρώτα να εγγυηθούν ότι υπάρχει αναγνωστικό κοινό, το οποίο να αποζητάει ευσεβή λογοτεχνία για να μη θιχτεί. Δυσεύρετα και τα δύο.

Γιατί μπορεί ο κάθε επιμελητής τέχνης να συντάσσει με τις ώρες τις καρτέλες που θα αναρτηθούν δίπλα από το κάθε μουσειακό έκθεμα για να προαναγγέλλουν «επιφυλάξεις» για τον τάδε πίνακα, μια και ο τάδε ζωγράφος ενδέχεται να έχει εμπλακεί (τρεις αιώνες πριν) στις φρικαλεότητες της αποικιοκρατίας, αλλά θα πρέπει ο επισκέπτης να ενδιαφέρεται. Ενδιαφέρεται κάποιος; 

Επειτα από δέκα χρόνια ακυρώσεων, εξωραϊσμού, σεμνοτυφίας, ανόητης περιφρούρησης, βλακώδους αστυνόμευσης της σκέψης, της γλώσσας και των αστείων, απλώς πια δεν έχει πλάκα. Γιατί τα τμήματα ανθρωπιστικών σπουδών κλείνουν, δεν ανθούν και ως εκ τούτου αν προκρίνεται ο Σαίξπηρ και αν ενδείκνυται για διδασκαλία δεν είναι ένας δόκιμος προβληματισμός, το μόνο που καταφέρνει είναι να επιταχύνει, μια ώρα αρχύτερα, την απομάκρυνση των φοιτητών. Και όλα τα παραπάνω υπογραμμίζουν το οξύμωρο. Την αντίθεση με ό,τι πρεσβεύει η woke κουλτούρα. 

Το να είσαι woke σημαίνει ότι είσαι συνειδητοποιημένος. Οτι βρίσκεσαι στις επάλξεις. Οτι διακατέχεσαι από πνεύμα περιέργειας για ό,τι διαδραματίζεται στον κόσμο και έτσι έχεις την ευκαιρία να τσεκάρεις, τακτικά, να αξιολογείς αν οι ιδέες σου είναι στέρεες ή απορριπτέες.

Το λάθος των τελευταίων ετών είναι ότι επιτρέπουμε τις ιδέες της woke κουλτούρας να τις αντιμάχονται άνθρωποι σαν τον Τραμπ χωρίς να υπάρχει αντίβαρο. Γιατί οι ψύχραιμοι παρατηρητές, αποστασιοποιημένα και (πολύ) κυνικά, βάζω και τον εαυτό μου μέσα, απλώς μουρμουρίζουμε «θα περάσει η υπερβολή», «θα ξεφουσκώσει το παραλήρημα», γίνεται μια «υπερδιόρθωση» αυτή τη στιγμή και όλα θα εξομαλυνθούν μελλοντικά. Αλλά ο οπτιμισμός, όπως έχει πει αυτός που ξεχνώ, είναι καλός για πρωινό αλλά δύσπεπτος στο τέλος της ημέρας.

Και στο τέλος, έπειτα από δέκα χρόνια ακυρώσεων, εξωραϊσμού, σεμνοτυφίας, ανόητης περιφρούρησης, βλακώδους αστυνόμευσης της σκέψης, της γλώσσας και των αστείων, απλώς πια δεν έχει πλάκα. Η πλειοψηφία το βρίσκει καταπιεστικό, κοινότοπο και, κυρίως, πληκτικό. Τόσο απλά: είναι βαρετό. 

Και οι ψηφοφόροι, ανάμεσα σε αυτούς πολλοί νέοι άνδρες, θέλουν διασκέδαση, σάτιρα, άσεμνα αστεία. Και αυτά υπάρχουν. Τα βρίσκουν εκεί όπου δεν νιώθουν το φορτίο της μόνιμης κριτικής και της ενοχής, στη ζώνη ελεύθερης σκέψης όπως την αποκαλούν, δηλαδή στο Διαδίκτυο. Εκεί όπου όλα επιτρέπονται, αρκεί να στραφούν στους podcasters, στους youtubers, στους streamers και στους influencers. Εκεί νιώθουν συσπειρωμένοι».

                     (Απόσπασμα άρθρου της Ελ. Βλαστού από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)