Απόψεις...

«Ο θρίαμβος του Τραμπ δεν είναι ένα απλό γεγονός. Είναι το τέλος μιας εποχής και το ξημέρωμα μιας άλλης.Τι θα αλλάξει; Στην παγκόσμια σκακιέρα θα ισχύει απροκάλυπτα ότι «όποιος έχει την ισχύ έχει και δίκιο». Θα το νιώσει ο Ζελένσκι στο πετσί του, καθώς θα κληθεί να αποδεχθεί αναγκαστικά τον ακρωτηριασμό της χώρας του. Οι ηγέτες που υποτίθεται ότι ήταν στη «λάθος πλευρά της Ιστορίας» θα βγάλουν το συμπέρασμα ότι μάλλον ήταν στη σωστή. Με ό,τι αυτό σημαίνει και για τον Ερντογάν και για τον Νετανιάχου στη γειτονιά μας. 

Οι κανόνες και οι θεσμοί του μεταπολεμικού κόσμου θα τρίζουν ακατάπαυστα, και με κρότο, και πολλοί θα καταρρεύσουν· ΝΑΤΟ, παγκόσμιες εμπορικές συμφωνίες, όλα. Αυτό θα το νιώσει και η αδύναμη, παραπαίουσα, κακομαθημένη Ευρώπη. Οι αθεράπευτα ρομαντικοί πιστεύουν ότι θα ξυπνήσει. Μακάρι να επαληθευθεί η μεταφυσική τους αισιοδοξία, αν και φοβάμαι ότι βλέπουν απλώς στον ύπνο τους ισχυρούς Ευρωπαίους ηγέτες με πυγμή και όραμα. 

Η αυτάρεσκη γραφειοκρατία των Βρυξελλών δεν έχει τίποτα να δώσει σε μια τέτοια στιγμή, ενώ Γαλλία και Γερμανία στερούνται στιβαρής ηγεσίας – όχι μόνο στην πολιτική. Ελάχιστοι είναι οι Ευρωπαίοι διανοούμενοι ή επιχειρηματίες που ξαφνιάζουν και εμπνέουν.  Ζητάμε από την Ευρώπη να ξυπνήσει.

Ως Ελληνας που σκέπτεται τον τόπο του, βλέπω ένα παράθυρο ευκαιρίας να κλείνει μέσα σε έναν κόσμο που θα γίνεται πιο απρόβλεπτος και βίαιος. Ζητάμε από την Ευρώπη να ξυπνήσει. Ισως ξεχνάμε ότι εμείς εδώ, στον τόπο μας, πρέπει να ξυπνήσουμε πρώτα και να καταλάβουμε ότι κανένας δεν θα μας προστατεύσει στο νέο άγριο περιβάλλον που διαμορφώνεται. Ούτε ο «πατερούλης» που λεγόταν Αμερική ούτε μια Ευρώπη που υπνοβατεί. Η ισχύς της χώρας θα μετράει».

                                                              (Αλ.Παπαχελάς- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Τον Φεβρουάριο του 2022, όταν η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία, πολλοί πίστεψαν, ανάμεσά τους κι εγώ, πως το χτύπημα θα ξυπνούσε τα αντανακλαστικά της Ευρωπαϊκής Eνωσης. Σε χειμερία νάρκη μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και την κατάρρευση της Σοβιετικής Αυτοκρατορίας, η Γηραιά Ηπειρος αισθανόταν ότι τίποτε δεν μπορεί να απειλήσει την ειρήνη και τη δημοκρατία της. 

Η Ρωσία του Πούτιν, με τη νοσταλγία της χαμένης αυτοκρατορίας, θύμισε για μία ακόμη φορά στην Ευρώπη ότι η Ιστορία της δεν τελείωσε ακόμη. Μια χώρα, η Ουκρανία, υπέστη εισβολή επειδή ήθελε να ολοκληρώσει την ευρωπαϊκή της ταυτότητα. Η Ευρώπη όφειλε να αντιδράσει. Σήμερα, όλοι συμφωνούν ότι η Ουκρανία συνεχίζει να αντιστέκεται απέναντι στη ρωσική εισβολή χάρη στη βοήθεια της Αμερικής. Και η Ευρώπη εξακολουθεί να αναζητεί τον εαυτό της. Κοινή άμυνα, κοινή εξωτερική πολιτική. Κάτι κοινό, εν πάση περιπτώσει, πιο σοβαρό από τις προδιαγραφές των αντιβιοτικών, του νερού που καταναλίσκουν τα καζανάκια ή την επιβολή της έμφυλης ταυτότητας. 

Σχεδόν τρία χρόνια μετά, η Ευρώπη δεν έχει κοινή πολιτική άμυνας. Ούτε καν κοινή εξωτερική πολιτική. Και θέλει να σταθεί απέναντι στην Κίνα ή στις ΗΠΑ. Ας μη γελιόμαστε. Η Ευρώπη, όπως την ξέραμε έως σήμερα, στηριζόταν στον γαλλογερμανικό άξονα. Και όταν αυτός αποδεικνύεται αδύναμος, όπως είναι σήμερα, η Ευρώπη έχει πρόβλημα πολιτικής ηγεσίας.Το ηθικό της είναι χαμηλό. Μοιάζει να μη διεκδικεί τίποτε άλλο από τον σύγχρονο κόσμο, εκτός από την επιβίωσή της.. Ναι, η εκλογή Τραμπ ζητάει από την Ευρώπη να αφυπνισθεί. Το ερώτημα, όμως, είναι ποιος θα την αφυπνίσει».

                                                             (Τ.Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)