Γυναίκες στον αραβικό κόσμο...

 

«Εννοείται πως οι γυναίκες δεν μπορούν να φορέσουν ό,τι χρώμα ρούχα θέλουν. Στο Ιράν, για παράδειγμα, δεν επιτρέπονται τα έντονα χρώματα ή τα εφαρμοστά ρούχα, καθώς θεωρείται ότι προσελκύουν ανεπιθύμητη προσοχή και «προκαλούν». Η αυτοέκφραση, με λίγα λόγια, και η ελευθερία επιλογής τού «τι θα φορέσω σήμερα» είναι ένα πολυτελές προνόμιο των δυτικών. Είναι ευρέως γνωστό ότι οι γυναίκες δεν έχουν ίση πρόσβαση στην εκπαίδευση με τους άντρες –έως και καθόλου–, πράγμα που οδήγησε πολλές στο να εξεγερθούν. 

Στις χώρες όπου επιτρέπεται η εκπαίδευση στις γυναίκες, όπως στο Ιράν, συχνά υπάρχουν αυστηροί κανόνες διαχωρισμού των φύλων σε εκπαιδευτικούς χώρους, όπως αίθουσες διδασκαλίας, βιβλιοθήκες και αθλητικές δραστηριότητες.

Σε χώρες όπως η Σαουδική Αραβία (μέχρι την πρόσφατη μερική χαλάρωση ορισμένων κανόνων) και το Αφγανιστάν, οι γυναίκες υποχρεούνται να συνοδεύονται από έναν άνδρα συγγενή (Μαχράμ) για να κυκλοφορούν εκτός σπιτιού. Χωρίς τη συνοδεία του, κινδυνεύουν να συλληφθούν ή να τους επιβληθούν ποινές από την ηθική αστυνομία. Με λίγα λόγια, η έκφραση «ατομικές ελευθερίες», την οποία αρκετοί δυτικοί χρησιμοποιούμε με απεριόριστη ευκολία, στις ισλαμικές χώρες είναι ανύπαρκτη. 

Μέχρι το 2018, οι γυναίκες στη Σαουδική Αραβία δεν είχαν το δικαίωμα να οδηγούν. Παρότι ο νόμος αυτός καταργήθηκε, εξακολουθούν να υπάρχουν κοινωνικές πιέσεις και περιορισμοί στις γυναίκες που θέλουν να οδηγούν. Επίσης απαγορεύεται η φωνή τους να ακούγεται δημόσια. Σε ορισμένες περιοχές, όπως σε κοινότητες του Αφγανιστάν, η φωνή των γυναικών θεωρείται «αποκλειστικά ιδιωτική» και δεν πρέπει να ακούγεται δημόσια, καθώς αυτό θεωρείται «προκλητικό» ή «ασέβεια». Η σιωπή και η ελεγχόμενη συμπεριφορά εκτιμάται ως δείγμα σεμνότητας και σεβασμού. 

Σε περίπτωση σωματικής κακοποίησης από τον σύζυγο ή διαζυγίου, οι γυναίκες έχουν περιορισμένα έως μηδενικά δικαιώματα. Οι γυναίκες δεν επιτρέπεται να αλληλεπιδρούν ελεύθερα με άνδρες εκτός της οικογένειάς τους. Η τυχόν παραβίαση αυτού του κανόνα μπορεί να οδηγήσει σε κατηγορίες για ανήθικη συμπεριφορά, με συνέπειες όπως φυλάκιση ή ακόμα και σωματική τιμωρία όπως το μαστίγωμα και ο λιθοβολισμός. Σε περίπτωση σωματικής κακοποίησης από τον σύζυγο ή διαζυγίου, οι γυναίκες έχουν περιορισμένα έως μηδενικά δικαιώματα και είναι σχεδόν απροστάτευτες από τον νόμο σε σχέση με τους άνδρες.

Αυτά τα προβλήματα δεν τα έχουν οι «ψαγμένοι» του διαδικτύου – ευτυχώς. Η λέξη αλληλεγγύη αρέσει πολύ σε εμάς τους Έλληνες – κυρίως στους αριστερούς. Είναι η κορωνίδα του αριστερού βερμπαλισμού. Έχουν πάρει την πατέντα! Σκέπτεται κάνεις, πώς είναι δυνατόν να υποστηρίζεις ιδεολογικά αυταρχικά καθεστώτα τα οποία δολοφονούν ομοφυλόφιλους, μαστιγώνουν και πετροβολούν γυναίκες; Φαίνεται όμως ότι παρόμοια ερωτήματα είναι αυτά που αναφέρουμε ως «του ενός εκατομμυρίου».

Έτσι παρατηρείται το παράδοξο, τα ίδια posts που εκφράζουν αλληλεγγύη στις γυναίκες του Ιράν και σε κάθε γυναίκα της οποίας καταπατούνται τα δικαιώματά της, δηλώνουν και την αλληλεγγύη τους στους «μαχητές» που βιάζουν, πετσοκόβουν, διαμελίζουν και βεβηλώνουν δημόσια τις σορούς γυναικών, κοριτσιών, ακόμη και παιδιών δημόσια. Περίεργη αλληλεγγύη, μα την αλήθεια. Διστάζουμε να προβούμε στην πιο απλή και ξεκάθαρη παραδοχή ότι Ισλάμ και δικαιώματα δεν πάνε μαζί. 

Είναι αυτάρεσκο και υποκριτικό να δηλώνεις αλληλέγγυος με τις γυναίκες που χάνουν τη ζωή τους, βασανίζονται ή καταδικάζονται σε μια καθημερινότητα υπακοής και καταπίεσης, ενώ ταυτόχρονα υποστηρίζεις ισλαμικές τρομοκρατικές οργανώσεις. Ανήκουμε στη Δύση και σκεφτόμαστε σαν δυτικοί, δεν μοιράζονται και από την απέναντι πλευρά τις ίδιες αξίες για δημοκρατία, ισότητα, ελευθερία.

Όσο αλληλέγγυοι κι αν είμαστε λοιπόν με τις Ahoo Daryaei, Νασρίν Σοτουντέ, Ναργκίς Μοχαμαντί, Μαχσά Αμινί, Γιανάρ Μοχάμεντ, Ζαρίφα Γκαφάρι, Μαλάλα Γιουσαφζάι και όλες τις άλλες, δεν έχει καμία σημασία αν δεν συνοδεύεται από την απερίφραστη καταδίκη των ολοκληρωτικών ισλαμικών κοινωνιών που τις έχουν καταδικάσει στην ανυπαρξία».

                  (Απόσπασμα άρθρου της Αλ.Μπρουντζάκη από την ATHensvoice)