Να γελάς και να κλαις...

 

Πρώτα την άφησαν να ρημάξει με σπασμένα πλακάκια, τζαμαρίες, γκραφιτο-μουντζούρες, σκουπιδαριό, συντριβάνια διαλυμένα- κι όλο αυτό για χρόνια. 

Μετά, είπαν να την «αναπλάσουν». Το ένα εκατομμύριο και κάτι ξεπέρασε τα πέντε εκατομμύρια εν μία νυκτί και μετά έπεσε στα τρία κόμμα έξι. «Λεφτά υπάρχουν», άλλωστε. 

Ύστερα εκρίζωσαν όλα τα δέντρα (όπως το συνηθίζουν στις «αναπλάσεις») και την τύλιξαν με λαμαρίνες. Επί σχεδόν δύο χρόνια βρίσκεται σ’ αυτή την κατάσταση. Για την κεντρική πλατεία των Ιωαννίνων μιλάμε. Μια πλατεία που δεν είναι δικιά τους είναι και δικιά μας, των δημοτών δηλαδή. Και δεν ντρέπεται κανείς γι’ αυτόν τον ευτελισμό. Η μία δικαιολογία φέρνει την άλλη,  η μία παράταση την επόμενη και όλες μαζί σε κάνουν να γελάς. 

Η σύμβαση της ανάπλασης υπεγράφη με τον ανάδοχο τον Δεκέμβριο του 2022 με χρόνο παράδοσης τις 540 ημέρες, δηλαδή πριν το καλοκαίρι του 2024. Μετά –και αφού μέχρι τότε δεν είχε γίνει σχεδόν τίποτε- το έργο πήρε παράταση μέχρι τον Ιανουάριο του 2025. Τώρα, σύμφωνα με τον  αντιδήμαρχο κ. Γκόγκο ο χρόνος παράδοσης είναι: «όχι νωρίτερα από το φθινόπωρο του 2025, αργότερα από το φθινόπωρο». Δηλαδή, μπορεί και στις αρχές του 2026, γιατί όχι; Τουλάχιστον αυτό διδάσκει η πείρα από τα μέχρι τώρα πεπραγμένα αφού δεν υπήρξε ποτέ ακριβές χρονοδιάγραμμα. Περάσαμε στις προβλέψεις δηλαδή... 

Το παράδοξο όμως είναι πως δεν γίνεται καμία κουβέντα ούτε για ευθύνες του αναδόχου ούτε για ποινικές ρήτρες λόγω των προθεσμιών κατασκευής του έργου που έχουν παραβιαστεί. Και ως γνωστόν οι συμβάσεις για τα δημόσια έργα διέπονται από ρυθμίσεις και διατάξεις -γι’ αυτό υπάρχουν άλλωστε και τα χρονοδιαγράμματα. Και όταν  οι καθυστερήσεις υπερβούν τις συνολικές προθεσμίες του έργου προβλέπονται αποζημιώσεις ή μήπως όχι; Δεν προέβλεπε αποζημιώσεις η σύμβαση του Δήμου με τον ανάδοχο;     

Αυτό που βλέπουμε όμως να συμβαίνει είναι η Δημοτική αρχή να δίνει παρατάσεις κατά το δοκούν, κοροϊδεύοντας στην ουσία τους δημότες της -ως φέρουσα την κύρια ευθύνη- χωρίς να κάνει καν κουβέντα για τα παραπάνω. 

Και το χειρότερο; Το αποτέλεσμα της ανάπλασης το γνωρίζουμε από τώρα, κρίνοντας από τις μακέτες. Το αστείο είναι ότι εκεί όπου υπήρχαν οι μουριές και τις έκοψαν, προβλέπουν... φύτευση δέντρων. Ωραίο, ε;  

Εν ολίγοις, μια πλατεία που χρειαζόταν απλώς μια καλή αναμόρφωση έπεσε θύμα μιας διάλυσης των πάντων ώστε να δοθεί η ευκαιρία να... τα ξαναφτιάξουν. Το έχουμε δει άλλωστε το έργο. Τι να πει κανείς; Κλαυσίγελως...

Υ.Γ. Να μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε ότι την προηγούμενη εβδομάδα φυτεύτηκαν στην πόλη τρία (!) νέα δέντρα και γι' αυτό βγήκε μέχρι και δελτίο τύπου. Γι' αυτό άλλωστε ανήκουμε και στις 100 κλιματικά ουδέτερες πόλεις της Ε.Ε. Τι, όχι;    

Τα δέντρα (μουριές) που εκριζώθηκαν...

 

όπως έγινε και στα «Λακκώματα»...

 

                               ...τα "καινούρια" που προβλέπονται

     Η Πλατεία όπως ήταν... πριν την «ανάπλαση»

... και όπως θα μπορούσε να γίνει με μικρές παρεμβάσεις

Εάν θέλετε να γελάσει λίγο το χειλάκι σας δείτε τα παρακάτω βίντεο 

για τις «περιπέτειες μιας Πλατείας»...

Ποδηλατόδρομοι... χωρίς ποδηλάτες

 

Πληθαίνουν οι ποδηλατόδρομοι στην πόλη μας -και καλώς θα λέγαμε- το πρόβλημα όμως είναι ότι δεν υπάρχουν …ποδηλάτες. Αν εξαιρέσει κανείς την παραλίμνια περιοχή όπου όλο και κάποιος τουρίστας θα νοικιάσει ποδήλατο από τα καινούρια ηλεκτρικά, στη Νιάρχου και στα τόσα χιλιόμετρα καινούριου ποδηλατόδρομου είναι ζήτημα αν δει κανείς ποδηλάτη. Οι πεζοί είναι εκείνοι που βαδίζουν πάνω στον ποδηλατόδρομο. 

Αναρωτήθηκε κανείς άραγε από τους ιθύνοντες για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό και πώς θα μπορούσε να αλλάξει; Δεν είδαμε κανέναν προβληματισμό επ’ αυτού. Από την άλλη βέβαια, πώς να μετακινηθείς με ποδήλατο σ' έναν ποδηλατόδρομο όπου αγέλες αδέσποτων καραδοκούν και κινδυνεύεις ανά πάσα στιγμή να βρεθείς σε κάποιο νοσοκομείο με απρόβλεπτες συνέπειες; 

Το παράδοξο είναι ότι οι ιθύνοντες θέλουν να κατασκευάσουν ποδηλατόδρομο και περιμετρικά της λίμνης! Για ποιους άραγε; Και άντε να περάσεις από το γνωστό σημείο στην Ντραμπάτοβα όπου τα σκυλιά καραδοκούν...   

Μην ξεχνάμε επίσης ότι έχει ήδη ξεκινήσει η κατασκευή ποδηλατόδρομου που θα συνδέει την Αμμουδιά με την Πρέβεζα (χρηματοδότηση κοντά στα 4 εκατομμύρια ευρώ και συνολικό μήκος 58 χιλιόμετρα!) Έχει μάλιστα τοποθετηθεί και μια τεράστια μεταλλική πεζογέφυρα (κόστους πάνω από 700.000 ευρώ) στον ποταμό Αχέροντα που ενώνει την Αμμουδιά με τη Βαλανιδόραχη! Η κανονική Εθνική Οδός παραμένει βέβαια στη ...γνωστή κατάσταση με τα πολλά προβλήματα. 

Για να γίνουμε Τρίκαλα, Καρδίτσα, Μεσολόγγι, Λάρισα ή έστω Καλαμάτα έχουμε πολύ δρόμο ακόμη και δεν είναι σίγουρο ότι θα γίνουμε ποτέ εφόσον το ποδήλατο εδώ υπάρχει απλώς για αναψυχή και όχι για καθημερινή χρήση και διευκόλυνση.

Στα Τρίκαλα κυκλοφορούν πάνω από 30.000 ποδήλατα (δηλαδή 1 ποδήλατο ανά 2,5 κατοίκους), στην Καρδίτσα περί τις 20.000 ενώ στο Μεσολόγγι από τους 17.000 κατοίκους οι 4.000 κάνουν καθημερινή χρήση του ποδηλάτου τους. Οποιαδήποτε σύγκριση με τα δικά μας είναι χωρίς κανένα νόημα. 

Τα σχόλια δικά σας…

Μπορούν και καλύτερα...

Παρότι έχουν γίνει βήματα προόδου σ’ έναν προορισμό που ελκύει όλο και περισσότερους επισκέπτες όπως το Μονοδέντρι, υπάρχουν πράγματα που χρήζουν περαιτέρω βελτίωσης. 

Μικρό παράδειγμα τα καλντερίμια που αφέθηκαν όπως ήταν στη δεκαετία του '70 ενώ κάποια έχουν αποκατασταθεί και εκεί πια η διαφορά στο βάδισμα είναι εμφανής. 

Επίσης, οι βανδαλισμοί σε οδικές πινακίδες ή στις αγιογραφίες του ναού του Αγ. Μηνά που βρίσκεται στο κέντρο του χωριού πρέπει να αποκατασταθούν γιατί δίνουν εικόνα εγκατάλειψης. 

Αλλά και στο μοναστήρι της Αγ. Παρασκευής υπάρχει ανάγκη για χώρους υγιεινής που να ανταποκρίνονται στο σήμερα αφού οι επισκέπτες γίνονται όλο και περισσότεροι.

Και βέβαια είναι κρίμα που ενώ υπάρχει εκεί το καλύτερα διαμορφωμένο και σε άριστη κατάσταση ανοιχτό θέατρο της περιοχής, δεν κατάφεραν οι ιθύνοντες να το κάνουν πόλο έλξης διοργανώνοντας ας πούμε ένα φεστιβάλ ερασιτεχνικού θεάτρου, μια ετήσια συνάντηση θεατρικών ομάδων δηλαδή, όπως το κάνει η Καρδίτσα δέκα χρόνια τώρα ή το Αγρίνιο, η Ιεράπετρα, η Ορεστιάδα. Κάτι που και κόσμο θα φέρει αλλά και ο χώρος του θεάτρου θα έχει λόγο ύπαρξης.       

                                                          Τα προπολεμικά καλντερίμια...

Τα αποκατεστημένα καλντερίμια

                                          Οι βανδαλισμένες οδικές πινακίδες

                                              Βανδαλισμένες αγιογραφίες...

                                                             Το ανοιχτό θέατρο 

Ρήσεις...

Αντίο, Μιχάλη...

 

Ο Μιχάλης Γκανάς είχε πολλές ιδιότητες αλλά είναι δύσκολο να τις περιγράψει κανείς: δεν ήταν άνθρωπος που δημιουργούσε αφηγήσεις γύρω από τον εαυτό του· μιλούσε λίγο και με φωνή υπόκωφη· το χιούμορ του ήταν ήσυχο. 

Αν και ήταν επιτυχημένος σύζυγος και πατέρας, το κέντρο της ζωής του ήταν η ποίηση· αναζητούσε το βάθος των πραγμάτων. Θα τον θυμάμαι πάντοτε να πλήττει αφόρητα «μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες»: έχουμε ανταλλάξει πολλές φορές βλέμματα αλληλοκατανόησης, βλέμματα προς τον ουρανό. 

Το αγαπημένο του θέμα συζήτησης ήταν η ποίηση, η ποίηση των άλλων: του Έντγκαρ Λη Μάστερς, του Γουίλλιαμ Κάρλος Γουίλλιαμς, του Νίκου Καββαδία —ήταν μεγάλος αναγνώστης· διηγιόταν συχνά πώς όταν είχε πρωτοέρθει στην Αθήνα αγόραζε βιβλία από τα καροτσάκια· ντρεπόταν να μπει στα βιβλιοπωλεία. Ύστερα, όταν έπιασε δουλειά στο βιβλιοπωλείο «Δωδώνη», βρέθηκε στον επίγειο παράδεισό του. 

Καθώς δεν γνωρίζω προσωπικά ποιητές, ούτε συμμετέχω σε λογοτεχνικές παρέες, αναρωτιέμαι αν η πνευματικότητα του Μιχάλη είναι κανόνας ή εξαίρεση: σίγουρα διέψευδε τα στερεότυπα γύρω από τους ποιητές· είχε το κεφάλι του στα σύννεφα αλλά τα πόδια του στη γη. Όσο για τον θάνατο, ένα επαναλαμβανόμενο ζήτημα στην ποίησή του, ίσως οφειλόταν στον τόπο του, τα μοιρολόγια της Ηπείρου, ίσως στην ίδια του την ιδιοσυγκρασία που διαμορφώθηκε από την παιδική του ηλικία στον Τσαμαντά, στην Αλβανία, στην Ουγγαρία. 

Γεννημένος το ’44, ο Μιχάλης έζησε τον εμφύλιο πόλεμο κι όλα του τα απόνερα. Όμως, σήμερα, αφήνει πίσω του μια γεύση αθανασίας. Πόρτα γεμάτη ρόζους / τύψεις της καρυδιάς. / Χαράζεις τ’ αρχικά σου με σουγιά, / πηγαίνεις στο σχολείο αργοπορημένος. Έχεις στο στόμα σου / γεύση αθανασίας.

                                                         (Σώτη Τριανταφύλλου -ΑΤΗensvoice)

Βροχή     ψιχαλιστή ποτιστική δαρτή.

Υετός      ομηρική βροχή.

Όμβρος   αρχαία βροχή καταρρακτώδης.

 

Βροχή και άλλα κατακρημνίσματα.

 

Χιών χιόνι κοκορόχιονο χιονόνερο νιφετός.

Χάλαζα χαλάζι χαλαζόκοκκος

(σιούγκραβος στα όρη Τσαμαντά).

Υδατώδη ατμοσφαιρικά κατακρημνίσματα

αναντάμ παπαντάμ.

 

Προσφάτως τεχνητή βροχή

εσχάτως όξινη βροχή

προσεχώς κά-τά-κλύ-σμός.

Κατά ζεύγη τα ζώα

κατά μόνας τα φυτά

κατά κρημνού οι άνθρωποι — αγεληδόν.

Κατά μάνα κατά κύρη.

 

Τρέχουν τα δάκρυα βροχή.

Βροχή μου.

Βροχούλα μουσκεμένη.

 

Μιχάλης Γκανάς- Aπό τη συλλογή Άψινθος (2012)

Εδώ... γελάμε

                                                                                     (Χρ.Παπανίκος-"Ελλάδα 24")

 

Τις τοπικές κοινωνίες τις ρωτήσατε;

 

«Αστραψε και βρόντηξε το εθνικοπατριωτικό Διαδίκτυο και σύσσωμη η αντιπολίτευση ακούγοντας τις εξαγγελίες του υπουργού Αμυνας για το σχέδιο αναδιάρθρωσης του εθνικού μας στρατεύματος. Νέα προδοσία στα σκαριά από την κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Εμ, βέβαια. Οταν έχεις 800 στρατόπεδα στην χώρα, περισσότερα απ’ όσα διατηρούν οι ΗΠΑ που διαθέτουν τον ισχυρότερο στρατό της υφηλίου, αυτό από μόνο του δυσκολεύει δραματικά τον δυνητικό εχθρό που θα σου επιτεθεί. Εύκολο είναι να βομβαρδίσει ή να καταλάβει 800 στρατόπεδα; Θα πρέπει να κάνει 800 κομμάτια τις δικές του Ενοπλες Δυνάμεις. 

Και τι σημασία έχει που η πληρότητα κάποιων στρατοπέδων στον Εβρο είναι μόλις 30% ενώ η αντίστοιχη σε στρατόπεδα της Πελοποννήσου είναι 130%; Δεν είναι δηλαδή η Πελοπόννησος εθνικό έδαφος προς υπεράσπιση; Και τι τον ενοχλεί τον υπουργό η λειτουργία Ναυτοδικείου στα Γιάννενα; Τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα που υπηρετούν στην λίμνη των Ιωαννίνων, δεν υποπίπτουν δηλαδή σε παραπτώματα που πρέπει να τιμωρηθούν πάραυτα; 

Ακου «κλείνουμε άμεσα 130 στρατόπεδα». Ξέρει ο Κερκυραίος τι σημαίνει 130 στρατόπεδα; Σημαίνει 130 διοικητές, και 130 υποδιοικητές, και μερικές χιλιάδες ρουσφέτια μετάθεσης στρατιωτών, και 130 επί δύο (κατ’ ελάχιστον) σουβλατζίδικα, και 130 επί δύο ταβέρνες, και 130 ταξιτζήδες (που πηγαινοφέρνουν φαντάρους), και 130 επί τρία καφετέριες, και 130 ξενοδοχεία ημιδιαμονής και πάει λέγοντας. 

Χαζός είναι νομίζετε ο ναύαρχος Αποστολάκης που αγρίεψε, φωνάζοντας «τις τοπικές κοινωνίες τις ρωτήσατε;». Αμ, ο Κατρίνης του ΠΑΣΟΚ που αποκάλυψε ότι οι λόγοι της αναδιάρθρωσης είναι δημοσιονομικοί, τι σας λέει; Ως εάν το δημοσιονομικό σε τούτη την χώρα να μην μας ενδιαφέρει. «Θα εξοικονομήσουμε 2 δισ. ευρώ», είπε ο Δένδιας. Σιγά τα λεφτά, μπροστά στις ανάγκες των τοπικών κοινωνιών, που από πάππου προς πάππο είχαν μάθει να βιοπορίζονται από το εμφυλιοπολεμικό «κάθε κωμόπολη και στρατόπεδο, μην και την καταλάβουν εκ των έσω οι συμμορίτες». Μόνο που τώρα πια, διαφωνεί με το κλείσιμο τους και το ΚΚΕ. Πώς αλλάζει ο κόσμος λοιπόν… 

Είπε κι άλλα ο Δένδιας. «Θα κλείναμε άλλα 250 στρατόπεδα, αλλά δεν έχουμε λεφτά να το κάνουμε τώρα». Φανταστείτε δηλαδή τι γίνεται σε τούτη την χώρα, ώστε να είναι φθηνότερο να διατηρείς εν λειτουργία ένα στρατόπεδο, από το να του βάλεις λουκέτο. Αμ, τα φωτογραφεία έξω από την πύλη που απαθανατίζουν τον πεζικάριο και τον σμηνίτη μέσα σε μια καρδιά, τι θα απογίνουν; 

Όσο για τα υπόλοιπα του υπουργού, όπως τα 200 πολεμικά αεροσκάφη τελευταίας γενιάς, το Ναυτικό που θα γίνει το ισχυρότερο που είχε ποτέ η χώρα ή τον αντιπυραυλικό σιδερένιο θόλο που φτιάχνουμε παρέα με το Ισραήλ, πρόκειται για δευτερεύοντα και επουσιώδη ζητήματα που δεν απαντούν στα αιτήματα και τις ανάγκες των τοπικών κοινωνιών».

(Απόσπασμα άρθρου του Δ.Ευθυμάκη από το protagon.gr)

 

Xωρίς... σχόλια

 

Ρήσεις...

                                                                                                                                 (ευρωπαϊστές f/B)
 

Γυναίκες στον αραβικό κόσμο...

 

«Εννοείται πως οι γυναίκες δεν μπορούν να φορέσουν ό,τι χρώμα ρούχα θέλουν. Στο Ιράν, για παράδειγμα, δεν επιτρέπονται τα έντονα χρώματα ή τα εφαρμοστά ρούχα, καθώς θεωρείται ότι προσελκύουν ανεπιθύμητη προσοχή και «προκαλούν». Η αυτοέκφραση, με λίγα λόγια, και η ελευθερία επιλογής τού «τι θα φορέσω σήμερα» είναι ένα πολυτελές προνόμιο των δυτικών. Είναι ευρέως γνωστό ότι οι γυναίκες δεν έχουν ίση πρόσβαση στην εκπαίδευση με τους άντρες –έως και καθόλου–, πράγμα που οδήγησε πολλές στο να εξεγερθούν. 

Στις χώρες όπου επιτρέπεται η εκπαίδευση στις γυναίκες, όπως στο Ιράν, συχνά υπάρχουν αυστηροί κανόνες διαχωρισμού των φύλων σε εκπαιδευτικούς χώρους, όπως αίθουσες διδασκαλίας, βιβλιοθήκες και αθλητικές δραστηριότητες.

Σε χώρες όπως η Σαουδική Αραβία (μέχρι την πρόσφατη μερική χαλάρωση ορισμένων κανόνων) και το Αφγανιστάν, οι γυναίκες υποχρεούνται να συνοδεύονται από έναν άνδρα συγγενή (Μαχράμ) για να κυκλοφορούν εκτός σπιτιού. Χωρίς τη συνοδεία του, κινδυνεύουν να συλληφθούν ή να τους επιβληθούν ποινές από την ηθική αστυνομία. Με λίγα λόγια, η έκφραση «ατομικές ελευθερίες», την οποία αρκετοί δυτικοί χρησιμοποιούμε με απεριόριστη ευκολία, στις ισλαμικές χώρες είναι ανύπαρκτη. 

Μέχρι το 2018, οι γυναίκες στη Σαουδική Αραβία δεν είχαν το δικαίωμα να οδηγούν. Παρότι ο νόμος αυτός καταργήθηκε, εξακολουθούν να υπάρχουν κοινωνικές πιέσεις και περιορισμοί στις γυναίκες που θέλουν να οδηγούν. Επίσης απαγορεύεται η φωνή τους να ακούγεται δημόσια. Σε ορισμένες περιοχές, όπως σε κοινότητες του Αφγανιστάν, η φωνή των γυναικών θεωρείται «αποκλειστικά ιδιωτική» και δεν πρέπει να ακούγεται δημόσια, καθώς αυτό θεωρείται «προκλητικό» ή «ασέβεια». Η σιωπή και η ελεγχόμενη συμπεριφορά εκτιμάται ως δείγμα σεμνότητας και σεβασμού. 

Σε περίπτωση σωματικής κακοποίησης από τον σύζυγο ή διαζυγίου, οι γυναίκες έχουν περιορισμένα έως μηδενικά δικαιώματα. Οι γυναίκες δεν επιτρέπεται να αλληλεπιδρούν ελεύθερα με άνδρες εκτός της οικογένειάς τους. Η τυχόν παραβίαση αυτού του κανόνα μπορεί να οδηγήσει σε κατηγορίες για ανήθικη συμπεριφορά, με συνέπειες όπως φυλάκιση ή ακόμα και σωματική τιμωρία όπως το μαστίγωμα και ο λιθοβολισμός. Σε περίπτωση σωματικής κακοποίησης από τον σύζυγο ή διαζυγίου, οι γυναίκες έχουν περιορισμένα έως μηδενικά δικαιώματα και είναι σχεδόν απροστάτευτες από τον νόμο σε σχέση με τους άνδρες.

Αυτά τα προβλήματα δεν τα έχουν οι «ψαγμένοι» του διαδικτύου – ευτυχώς. Η λέξη αλληλεγγύη αρέσει πολύ σε εμάς τους Έλληνες – κυρίως στους αριστερούς. Είναι η κορωνίδα του αριστερού βερμπαλισμού. Έχουν πάρει την πατέντα! Σκέπτεται κάνεις, πώς είναι δυνατόν να υποστηρίζεις ιδεολογικά αυταρχικά καθεστώτα τα οποία δολοφονούν ομοφυλόφιλους, μαστιγώνουν και πετροβολούν γυναίκες; Φαίνεται όμως ότι παρόμοια ερωτήματα είναι αυτά που αναφέρουμε ως «του ενός εκατομμυρίου».

Έτσι παρατηρείται το παράδοξο, τα ίδια posts που εκφράζουν αλληλεγγύη στις γυναίκες του Ιράν και σε κάθε γυναίκα της οποίας καταπατούνται τα δικαιώματά της, δηλώνουν και την αλληλεγγύη τους στους «μαχητές» που βιάζουν, πετσοκόβουν, διαμελίζουν και βεβηλώνουν δημόσια τις σορούς γυναικών, κοριτσιών, ακόμη και παιδιών δημόσια. Περίεργη αλληλεγγύη, μα την αλήθεια. Διστάζουμε να προβούμε στην πιο απλή και ξεκάθαρη παραδοχή ότι Ισλάμ και δικαιώματα δεν πάνε μαζί. 

Είναι αυτάρεσκο και υποκριτικό να δηλώνεις αλληλέγγυος με τις γυναίκες που χάνουν τη ζωή τους, βασανίζονται ή καταδικάζονται σε μια καθημερινότητα υπακοής και καταπίεσης, ενώ ταυτόχρονα υποστηρίζεις ισλαμικές τρομοκρατικές οργανώσεις. Ανήκουμε στη Δύση και σκεφτόμαστε σαν δυτικοί, δεν μοιράζονται και από την απέναντι πλευρά τις ίδιες αξίες για δημοκρατία, ισότητα, ελευθερία.

Όσο αλληλέγγυοι κι αν είμαστε λοιπόν με τις Ahoo Daryaei, Νασρίν Σοτουντέ, Ναργκίς Μοχαμαντί, Μαχσά Αμινί, Γιανάρ Μοχάμεντ, Ζαρίφα Γκαφάρι, Μαλάλα Γιουσαφζάι και όλες τις άλλες, δεν έχει καμία σημασία αν δεν συνοδεύεται από την απερίφραστη καταδίκη των ολοκληρωτικών ισλαμικών κοινωνιών που τις έχουν καταδικάσει στην ανυπαρξία».

                  (Απόσπασμα άρθρου της Αλ.Μπρουντζάκη από την ATHensvoice)

Εδώ ... γελάμε

                                                                                                   (Α.Πετρουλάκης- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
 

Ο όχλος του Αμστερνταμ...

  

«Ο όχλος του Άμστερνταμ, που επιτέθηκε άγρια στους ισραηλινούς οπαδούς της ομάδας τους, είναι μια υπενθύμιση του πόσο λίγα έχουν αλλάξει εδώ και δύο δεκαετίες - και τι πρέπει να γίνει. Πριν από είκοσι χρόνια, καθώς ο κόσμος επικεντρωνόταν σε εκλογές στην Αμερική, συνέβη κάτι στο Άμστερνταμ που, από πολλές απόψεις, ήταν ακόμη πιο σημαντικό. 

Στις 2 Νοεμβρίου 2004, ο Ολλανδός σκηνοθέτης Theo van Gogh δολοφονήθηκε στο κέντρο της πόλης, το πρωί, ενώ πήγαινε με το ποδήλατο του στη δουλειά. Ο δολοφόνος του, ο Mohammed Bouyeri, τότε 26 ετών, εξήγησε σε ένα σημείωμα καρφωμένο με μαχαίρι στο στομάχι του van Gogh ότι η ταινία του Submission ήταν ένοχη για «βλασφημία» - επέκρινε τη μεταχείριση των γυναικών από το Ισλάμ - και απείλησε ότι η συνάδελφος του  Ayaan Hirsi Ali, οι Εβραίοι , και άλλοι μη πιστοί θα είχαν παρόμοιο τέλος. 

Η δολοφονία του van Gogh ήρθε δύο χρόνια μετά τη δολοφονία του ομοφυλόφιλου δεξιού πολιτικού Pim Fortuyn – o οποίος πυροβολήθηκε θανάσιμα εννέα ημέρες πριν από τις γενικές εκλογές, τις οποίες το κόμμα του οποίου ηγούνταν φαινόταν πιθανό να κερδίσει. Ο δολοφόνος του, Volkert van der Graaf, είπε ότι σκότωσε τον Fortuyn, γιατί είχε αποκαλέσει το Ισλάμ «οπισθοδρομικό» και υποστήριζε τον τερματισμό της μετανάστευσης. 

Μέχρι τότε, η χώρα ήταν σχετικά ειρηνική. Αλλά οι μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα δολοφονίες, τόσο βάρβαρες στη φύση τους, συγκλόνισαν βαθιά τους Ολλανδούς. Το βράδυ της Πέμπτης, μόλις δύο ημέρες μετά από άλλες αμερικανικές εκλογές, σκηνές Εβραίων που δέχτηκαν ενέδρα και ξυλοκοπήθηκαν στους δρόμους του Άμστερνταμ άρχισαν να εμφανίζονται στα feed των κοινωνικών δικτύων – ενώ τα περισσότερα mainstream media άφησαν να περάσει πολύς χρόνος πριν αναφερθούν στα γεγονότα.

Ήταν μια υπενθύμιση ότι, παρά τα πρώιμα προειδοποιητικά σημάδια, οι Ολλανδοί δεν έχουν κάνει απολύτως τίποτα για να λύσουν τα προβλήματά τους. Οι μουσουλμανικές κοινότητες σε αυτές τις χώρες συνέχισαν να αυξάνονται και οι νέοι μουσουλμάνοι έχουν αποξενωθεί ακόμη περισσότερο από τις κοινωνίες στις οποίες αναμενόταν να αφομοιωθούν. (Πώς αλλιώς μπορεί κανείς να ερμηνεύσει την έκρηξη αντισημιτικών και αντιδυτικών διαδηλώσεων στον απόηχο της επίθεσης της Χαμάς στο Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου 2023;)  

Ούτε οι αρχές σε αυτές τις χώρες έχουν επιβάλει τιμωρίες σε ξένους για μη ενσωμάτωση. Η ολλανδική κοινωνία —η ευρωπαϊκή κοινωνία— φαίνεται απίστευτα ανήμπορη.Είναι τραγωδία. Μια τραγωδία για τον ολλανδικό λαό. Τραγωδία για την Ευρώπη».

                                                      (D.Murray / K.Koύρκουλος- emvolos.gr)

 

 

 

 

Εδώ ...γελάμε

                                                                                                   (Δ.Χαντζόπουλος- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
 

Τραμπ και woke κουλτούρα...

 

«Το μεγαλύτερο λάθος των τελευταίων ετών είναι ότι επιτρέπουμε τις ιδέες της woke κουλτούρας να τις αντιμάχονται άνθρωποι σαν τον Τραμπ. Αφήνουμε τους ένθερμους υποστηρικτές της πολιτικής ορθότητας να έχουν, αφού τόσο το θέλουν, ηγεμονία στην πολιτισμική κουλτούρα των θεσμών – σχολεία, πανεπιστήμια, μουσεία, τέχνες γενικότερα. Τους αφήνουμε να κυριαρχούν στο υπερεκτιμημένο –γιατί είναι ήδη χαμένο– και έτσι, η μάχη για τον Τράμπ –και τους ομοίους του– προσφέρει μια εύκολη ανέξοδη νίκη.

Στην ουσία, δυστυχώς, ουδείς ενδιαφέρεται ποιοι τίτλοι βιβλίων θα διδάσκονται ή αποσύρονται από τις σχολικές βιβλιοθήκες, διότι δυστυχέστατα, ναι, υπάρχει έλλειμμα νεαρών αναγνωστών. Γιατί οι εκδοτικοί οίκοι μπορεί να δαπανούν χρήματα στην εξαγνισμό παλιότερων κειμένων και χρόνο και σκέψη στην εύρεση καθωσπρέπει νέων συγγραφέων, με κομψό λεξιλόγιο και επιτηρημένη σκέψη, αλλά τους διαφεύγει το σημαντικό. Για όλα τα παραπάνω πρέπει πρώτα να εγγυηθούν ότι υπάρχει αναγνωστικό κοινό, το οποίο να αποζητάει ευσεβή λογοτεχνία για να μη θιχτεί. Δυσεύρετα και τα δύο.

Γιατί μπορεί ο κάθε επιμελητής τέχνης να συντάσσει με τις ώρες τις καρτέλες που θα αναρτηθούν δίπλα από το κάθε μουσειακό έκθεμα για να προαναγγέλλουν «επιφυλάξεις» για τον τάδε πίνακα, μια και ο τάδε ζωγράφος ενδέχεται να έχει εμπλακεί (τρεις αιώνες πριν) στις φρικαλεότητες της αποικιοκρατίας, αλλά θα πρέπει ο επισκέπτης να ενδιαφέρεται. Ενδιαφέρεται κάποιος; 

Επειτα από δέκα χρόνια ακυρώσεων, εξωραϊσμού, σεμνοτυφίας, ανόητης περιφρούρησης, βλακώδους αστυνόμευσης της σκέψης, της γλώσσας και των αστείων, απλώς πια δεν έχει πλάκα. Γιατί τα τμήματα ανθρωπιστικών σπουδών κλείνουν, δεν ανθούν και ως εκ τούτου αν προκρίνεται ο Σαίξπηρ και αν ενδείκνυται για διδασκαλία δεν είναι ένας δόκιμος προβληματισμός, το μόνο που καταφέρνει είναι να επιταχύνει, μια ώρα αρχύτερα, την απομάκρυνση των φοιτητών. Και όλα τα παραπάνω υπογραμμίζουν το οξύμωρο. Την αντίθεση με ό,τι πρεσβεύει η woke κουλτούρα. 

Το να είσαι woke σημαίνει ότι είσαι συνειδητοποιημένος. Οτι βρίσκεσαι στις επάλξεις. Οτι διακατέχεσαι από πνεύμα περιέργειας για ό,τι διαδραματίζεται στον κόσμο και έτσι έχεις την ευκαιρία να τσεκάρεις, τακτικά, να αξιολογείς αν οι ιδέες σου είναι στέρεες ή απορριπτέες.

Το λάθος των τελευταίων ετών είναι ότι επιτρέπουμε τις ιδέες της woke κουλτούρας να τις αντιμάχονται άνθρωποι σαν τον Τραμπ χωρίς να υπάρχει αντίβαρο. Γιατί οι ψύχραιμοι παρατηρητές, αποστασιοποιημένα και (πολύ) κυνικά, βάζω και τον εαυτό μου μέσα, απλώς μουρμουρίζουμε «θα περάσει η υπερβολή», «θα ξεφουσκώσει το παραλήρημα», γίνεται μια «υπερδιόρθωση» αυτή τη στιγμή και όλα θα εξομαλυνθούν μελλοντικά. Αλλά ο οπτιμισμός, όπως έχει πει αυτός που ξεχνώ, είναι καλός για πρωινό αλλά δύσπεπτος στο τέλος της ημέρας.

Και στο τέλος, έπειτα από δέκα χρόνια ακυρώσεων, εξωραϊσμού, σεμνοτυφίας, ανόητης περιφρούρησης, βλακώδους αστυνόμευσης της σκέψης, της γλώσσας και των αστείων, απλώς πια δεν έχει πλάκα. Η πλειοψηφία το βρίσκει καταπιεστικό, κοινότοπο και, κυρίως, πληκτικό. Τόσο απλά: είναι βαρετό. 

Και οι ψηφοφόροι, ανάμεσα σε αυτούς πολλοί νέοι άνδρες, θέλουν διασκέδαση, σάτιρα, άσεμνα αστεία. Και αυτά υπάρχουν. Τα βρίσκουν εκεί όπου δεν νιώθουν το φορτίο της μόνιμης κριτικής και της ενοχής, στη ζώνη ελεύθερης σκέψης όπως την αποκαλούν, δηλαδή στο Διαδίκτυο. Εκεί όπου όλα επιτρέπονται, αρκεί να στραφούν στους podcasters, στους youtubers, στους streamers και στους influencers. Εκεί νιώθουν συσπειρωμένοι».

                     (Απόσπασμα άρθρου της Ελ. Βλαστού από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

 

Ρήσεις...

                                                                                                                         (ευρωπαϊστές f/B)
 

Απόψεις...

 

«Μετά την τελετή της κλωτσοπατινάδας του Σαββατοκύριακου, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να έπεισε ακόμη και τους τελευταίους που αμφέβαλλαν πως είναι ένα γνήσιο μόρφωμα της λενινιστικής Αριστεράς. 

Πρώτον, αποδείχθηκε ανίκανος να κυβερνήσει σε συνθήκες κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Ο Λένιν γι’ αυτό έκανε το πραξικόπημα των μπολσεβίκων. Οσοι από τον ΣΥΡΙΖΑ είχαν δυο δράμια Ιστορίας στο μυαλό τους, το θυμήθηκαν και αποπειράθηκαν να εφαρμόσουν τη λενινιστική αρχή στη χώρα μας. Το βασικό εμπόδιο για την κατάργηση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ήταν οι δεσμοί με την Ε.Ε. Πήγαν στη Μόσχα να ζητήσουν ρούβλια, πήγαν στο Πεκίνο, έως και στο θαλερό Καράκας έφτασαν, αλλά απέτυχαν. Προσπάθησαν να ελέγξουν την ενημέρωση –βασική αρχή του λενινισμού– απέτυχαν και πάλι. Εστησαν μια δικαστική πλεκτάνη κατά των πολιτικών τους αντιπάλων –κάτι σαν τις δίκες της Μόσχας επί Στάλιν, του καλύτερου μαθητή του Λένιν– και ατύχησαν. 

Αν είχαν δυο δράμια πολιτικής σκέψης, έπειτα από τόσες αποτυχίες θα είχαν εγκαταλείψει τις προσπάθειες. Οταν βρέθηκαν στην αντιπολίτευση θα έλεγαν πως «οι συνθήκες δεν είναι ώριμες», θα έκαναν την αυτοκριτική τους, θα θυσίαζαν μερικούς δικούς τους για να συσπειρώσουν τους υπόλοιπους. Φαίνεται, όμως, πως αυτά τα δυο δράμια τούς έλειπαν. Κυρίως έλειπαν από τον απόλυτο άρχοντα του παιχνιδιού, τον Τσίπρα. Λενινιστικό κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, ο πυρήνας της αριστερής γνησιότητας. 

Δημοκρατικός συγκεντρωτισμός: το μεγάλο εφεύρημα του Λένιν για τη λειτουργία του κόμματος και την κατάργηση της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο. Θα λέτε ό,τι γουστάρετε εδώ μέσα, τρόπος του λέγειν, όμως στους έξω από δω θα λέτε ό,τι αποφασίσαμε εμείς. Αποτέλεσμα, η έφεση των λενινιστικών κομμάτων για διασπάσεις, από τον Τρότσκι έως τον Λαφαζάνη, τον Βαρουφάκη και την Κωνσταντοπούλου. 

Η προσωπολατρία είναι ένα ακόμη λενινιστικό κληροδότημα στον ΣΥΡΙΖΑ. Για χρόνια ήταν ο Τσίπρας που τους μάζεψε από τον δρόμο και τους έκανε ανθρώπους. Οταν ο ίδιος, με τη σεμνότητα που τον διακρίνει, αποχώρησε επέλεξαν τον Κασσελάκη. Νέος, ευειδής και ομοφυλόφιλος, τους έπεισε ότι είναι το διαβατήριό τους για τον σύγχρονο κόσμο. Κάτι σαν το «Κλικ» του Κωστόπουλου στη δεκαετία του ’80, που επαίρεται ότι «ξεβλάχεψε» τους Ελληνες».

                                                          (Τ.Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Η νέα τετραετία Τραμπ θα είναι δύσκολη για όλο τον κόσμο. Ο απόλυτος άρχων της Ουάσιγκτον θα κυβερνήσει χωρίς κανένα θεσμικό φραγμό, χωρίς φρένα και αναχώματα από την αμερικανική γραφειοκρατία, χωρίς να υπολογίζει διεθνείς υποχρεώσεις, συμμαχίες ή δεσμεύσεις της χώρας. Με βάση το επιχειρηματικό του ένστικτο και στόχο την ενίσχυση με κάθε τρόπο της αμερικανικής υπερδύναμης.

Αν τηρήσει όσα λέει, θα κυβερνήσει με έναν στενό πυρήνα συνεργατών απολύτως αφοσιωμένων στον ίδιο, μειώνοντας τους φόρους των πλουσίων, καταργώντας το σύστημα περίθαλψης των μη προνομιούχων, γυρίζοντας την πλάτη στην προστασία του περιβάλλοντος και βάζοντας δασμούς σε κάθε προϊόν που εισάγεται στην Αμερική. Θα αποδυναμώσει το ΝΑΤΟ, θα προσεγγίσει τους αυταρχικούς ηγέτες που θαυμάζει, θα απομακρυνθεί από την Ευρώπη, θα προσεγγίσει τη Ρωσία και θα τρίξει τα δόντια του στην Κίνα.

Ερχονται ζοφερές ημέρες, που υποχρεώνουν την Ε.Ε. να σοβαρευτεί, να ενηλικιωθεί και να σταθεί, επιτέλους, στα πόδια της και στις δικές της δυνάμεις».

                                                           (Ν.Παπαδόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Είναι δυνατόν να κυκλοφορούν ελεύθεροι άνθρωποι με ψυχική διαταραχή, ενώ έχουν διατυπώσει απειλές και μάλιστα να φέρουν όπλα; Προφανώς και είναι, μας το διδάσκει η ίδια η ζωή. Θα μπορούσαν να περιοριστούν «προληπτικά»; Δύσκολο. Ομως η νέα γυναικοκτονία στο Αγρίνιο μας δείχνει ότι πρέπει να βρεθεί μία λύση. Ισως να εκδικάζονται πιο γρήγορα οι σχετικές υποθέσεις».

                                                                     (Κ.Γιαννακίδης-protagon.gr)

«Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να δείχνει εγκληματική ενέργεια, αλλά πώς γίνεται πέντε μωρά να πέθαναν παρουσία της ίδιας γυναίκας; Η υπόθεση με τα βρέφη στην Πάτρα θυμίζει εκείνη της Πισπιρίγκου: ένα κάκιστο ριάλιτι που προβλήθηκε εμμονικά από την TV προτού τελικά φτάσει με χαρακτηριστική καθυστέρηση στα χέρια εκείνων που έπρεπε, δηλαδή της Αστυνομίας».

                                                                 (Λ.Σταμπούλογλου –protagon.gr)

Εδώ ... γελάμε

 

                                                                                                      (Ηλ.Μακρής- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Απόψεις...

 

«Στην «ΚτΚ» (8.8.2024) το μονόστηλο άρθρο στην πρώτη σελίδα είχε τίτλο «Καταγγελία και λογοδοσία». Σαν εισαγωγή αντιγράφω: «Μια σειρά από εφαρμογές δίνουν πλέον στον πολίτη τη δυνατότητα να καταγγέλλει απευθείας την παρανομία που υφίσταται ο ίδιος προσωπικά αλλά και την αυθαιρεσία στον δημόσιο χώρο. Οι δίαυλοι αυτοί αποδίδουν ήδη σημαντικά αποτελέσματα. 

Η κουλτούρα –που μέχρι πρότινος ενοχοποιούσε ως «καταδότη» όποιον δεν ανεχόταν την αντικοινωνική συμπεριφορά– αλλάζει. Φτάνει και η πολιτεία να ανταποκρίνεται άμεσα και μεθοδικά στις καταγγελίες, ώστε οι υπεύθυνοι να λογοδοτούν[…]».Επιτέλους μια σοβαρή εφημερίδα αναγνωρίζει ότι η εμπλοκή των πολιτών

Τα στοιχεία που παραθέτω αφορούν τα μέσα Οκτωβρίου.

– Appodixi. Εχουν κατεβάσει την εφαρμογή 259.000 συμπολίτες μας. Από την έναρξη της χρήσης έχουν γίνει 186.964 καταγγελίες, εκ των οποίων ανώνυμες 101.129 και επώνυμες 85.835.

– Mycoast. Μέχρι τα τέλη Σεπτεμβρίου είχαν πραγματοποιηθεί πάνω από 25.000 έλεγχοι καταγγελιών. Υπήρχαν 7.500 περιπτώσεις καταγγελιών που ήταν απορριπτέες. Αναφορικά με τις επώνυμες καταγγελίες, αυτές ανέρχονται μόλις στο 11,8%. Εως τα τέλη Αυγούστου από τις 20.500 αυτοψίες που πραγματοποιήθηκαν σε 630 παραλίες και 2.400 επιχειρήσεις, διαπιστώθηκαν 682 παραβάσεις και εκδόθηκαν 55 διαταγές σφράγισης. Συνολικά έχουν επιδοθεί πρόστιμα άνω των 9 εκατ. ευρώ. 

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι και οι δύο δράσεις έχουν επιτύχει απόλυτα. Σκεφτείτε πόσες ανθρωποώρες εφοριακών χρειάζονται για να διαπιστωθούν 186.964 καταγγελίες αναφορικά με τις αποδείξεις! Υπάρχει όμως και ένα επιπλέον πολύ σημαντικό όφελος, που μέχρι στιγμής δεν το έχει αναδείξει κανένας.Είναι βέβαιο ότι δεν ζούμε σε κοινωνία αγγέλων. Ολοι είμαστε άνθρωποι και οι πειρασμοί μεγάλοι. 

Αναλογιστείτε τι θα συνέβαινε αν ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθούν οι 186.964 έλεγχοι από εφοριακούς. Πόσες από αυτές τις περιπτώσεις δεν θα κατέληγαν στον γνωστό παράνομο συμβιβασμό μεταξύ του παραβάτη επιχειρηματία και του επίορκου εφοριακού; «Win-win»; Αγνωστο, αλλά πολύ πιθανό.Το μέτρο της συνεργασίας πολιτών και αρχών βοηθά και στην καταπολέμηση της διαφθοράς. Αρα, εκτός του ότι είναι αποτελεσματικό είναι και ηθικό!»

                                                                   (Α.Δρυμιώτης-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Στ’ αλήθεια πιστεύουμε ότι οι Τρεις Νόμοι της Ρομποτικής που πρότεινε το 1942 ο Ισαάκ Ασίμοφ, στο διήγημα «Runaround», θα υποχρεώσουν σε συγκρατημένες σκέψεις τον οποιονδήποτε χυδαία λιμόδοξο Ελον Μασκ, τον «Μωυσή» του Ντόναλντ Τραμπ, που δυστυχώς για την ανθρωπότητα παλιννόστησε, επειδή «τον επέλεξε ο Θεός»;Σαν είδος, δεν θα πάψουμε ποτέ να πειραματιζόμαστε, στη λογοτεχνία και οπουδήποτε αλλού, για να ικανοποιούμε μιαν αέναα αυτοανανεούμενη περιέργεια. 

Ο άνθρωπος-άτομο, όμως, ο άνθρωπος-βιομηχανία ή ερευνητικό ινστιτούτο, ο απολυταρχικός ηγεμόνας, ο άπληστος επιχειρηματίας, ο αλαζόνας Τσεό, ο μωροφιλόδοξος ειδήμων, ο υποταγμένος πολιτικός, θα ενδώσει κάποια στιγμή, είναι απολύτως βέβαιο, στον Μέγα Πειρασμό. 

Θα επιχειρήσει λοιπόν να περάσει και στο πεδίο της Τ.Ν. πάνω από κώδικες δεοντολογίας και κανόνες, γραφτούς και άγραφους. Για να τον γράψει η Ιστορία. Ή, μαζί πάνε αυτά καμιά φορά, για να γράψει την Ιστορία στα παλιά του τα παπούτσια. Την Ιστορία που ποτέ και κανέναν δεν δίδαξε οτιδήποτε, όπως δείχνουν οι αδιάκοπα επαναλαμβανόμενες τραγωδίες».

                                                                  (Π.Μπουκάλας-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Ρήσεις...

                                                                                                                        (ευρωπααϊστές f/B)
 

Απόψεις...

«Ο θρίαμβος του Τραμπ δεν είναι ένα απλό γεγονός. Είναι το τέλος μιας εποχής και το ξημέρωμα μιας άλλης.Τι θα αλλάξει; Στην παγκόσμια σκακιέρα θα ισχύει απροκάλυπτα ότι «όποιος έχει την ισχύ έχει και δίκιο». Θα το νιώσει ο Ζελένσκι στο πετσί του, καθώς θα κληθεί να αποδεχθεί αναγκαστικά τον ακρωτηριασμό της χώρας του. Οι ηγέτες που υποτίθεται ότι ήταν στη «λάθος πλευρά της Ιστορίας» θα βγάλουν το συμπέρασμα ότι μάλλον ήταν στη σωστή. Με ό,τι αυτό σημαίνει και για τον Ερντογάν και για τον Νετανιάχου στη γειτονιά μας. 

Οι κανόνες και οι θεσμοί του μεταπολεμικού κόσμου θα τρίζουν ακατάπαυστα, και με κρότο, και πολλοί θα καταρρεύσουν· ΝΑΤΟ, παγκόσμιες εμπορικές συμφωνίες, όλα. Αυτό θα το νιώσει και η αδύναμη, παραπαίουσα, κακομαθημένη Ευρώπη. Οι αθεράπευτα ρομαντικοί πιστεύουν ότι θα ξυπνήσει. Μακάρι να επαληθευθεί η μεταφυσική τους αισιοδοξία, αν και φοβάμαι ότι βλέπουν απλώς στον ύπνο τους ισχυρούς Ευρωπαίους ηγέτες με πυγμή και όραμα. 

Η αυτάρεσκη γραφειοκρατία των Βρυξελλών δεν έχει τίποτα να δώσει σε μια τέτοια στιγμή, ενώ Γαλλία και Γερμανία στερούνται στιβαρής ηγεσίας – όχι μόνο στην πολιτική. Ελάχιστοι είναι οι Ευρωπαίοι διανοούμενοι ή επιχειρηματίες που ξαφνιάζουν και εμπνέουν.  Ζητάμε από την Ευρώπη να ξυπνήσει.

Ως Ελληνας που σκέπτεται τον τόπο του, βλέπω ένα παράθυρο ευκαιρίας να κλείνει μέσα σε έναν κόσμο που θα γίνεται πιο απρόβλεπτος και βίαιος. Ζητάμε από την Ευρώπη να ξυπνήσει. Ισως ξεχνάμε ότι εμείς εδώ, στον τόπο μας, πρέπει να ξυπνήσουμε πρώτα και να καταλάβουμε ότι κανένας δεν θα μας προστατεύσει στο νέο άγριο περιβάλλον που διαμορφώνεται. Ούτε ο «πατερούλης» που λεγόταν Αμερική ούτε μια Ευρώπη που υπνοβατεί. Η ισχύς της χώρας θα μετράει».

                                                              (Αλ.Παπαχελάς- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Τον Φεβρουάριο του 2022, όταν η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία, πολλοί πίστεψαν, ανάμεσά τους κι εγώ, πως το χτύπημα θα ξυπνούσε τα αντανακλαστικά της Ευρωπαϊκής Eνωσης. Σε χειμερία νάρκη μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και την κατάρρευση της Σοβιετικής Αυτοκρατορίας, η Γηραιά Ηπειρος αισθανόταν ότι τίποτε δεν μπορεί να απειλήσει την ειρήνη και τη δημοκρατία της. 

Η Ρωσία του Πούτιν, με τη νοσταλγία της χαμένης αυτοκρατορίας, θύμισε για μία ακόμη φορά στην Ευρώπη ότι η Ιστορία της δεν τελείωσε ακόμη. Μια χώρα, η Ουκρανία, υπέστη εισβολή επειδή ήθελε να ολοκληρώσει την ευρωπαϊκή της ταυτότητα. Η Ευρώπη όφειλε να αντιδράσει. Σήμερα, όλοι συμφωνούν ότι η Ουκρανία συνεχίζει να αντιστέκεται απέναντι στη ρωσική εισβολή χάρη στη βοήθεια της Αμερικής. Και η Ευρώπη εξακολουθεί να αναζητεί τον εαυτό της. Κοινή άμυνα, κοινή εξωτερική πολιτική. Κάτι κοινό, εν πάση περιπτώσει, πιο σοβαρό από τις προδιαγραφές των αντιβιοτικών, του νερού που καταναλίσκουν τα καζανάκια ή την επιβολή της έμφυλης ταυτότητας. 

Σχεδόν τρία χρόνια μετά, η Ευρώπη δεν έχει κοινή πολιτική άμυνας. Ούτε καν κοινή εξωτερική πολιτική. Και θέλει να σταθεί απέναντι στην Κίνα ή στις ΗΠΑ. Ας μη γελιόμαστε. Η Ευρώπη, όπως την ξέραμε έως σήμερα, στηριζόταν στον γαλλογερμανικό άξονα. Και όταν αυτός αποδεικνύεται αδύναμος, όπως είναι σήμερα, η Ευρώπη έχει πρόβλημα πολιτικής ηγεσίας.Το ηθικό της είναι χαμηλό. Μοιάζει να μη διεκδικεί τίποτε άλλο από τον σύγχρονο κόσμο, εκτός από την επιβίωσή της.. Ναι, η εκλογή Τραμπ ζητάει από την Ευρώπη να αφυπνισθεί. Το ερώτημα, όμως, είναι ποιος θα την αφυπνίσει».

                                                             (Τ.Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Εδώ... γελάμε

                                                                                (Α. Πετρουλάκης-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ/protagon)

 

Απόψεις...

 

«Γιατί αυτό που ονομάζουν οι Αμερικανοί cancel culture, το να εξοστρακίζεις δηλαδή κάποιον για τις απόψεις του, το είχαμε αναπτύξει εδώ σε ακραίο βαθμό. Τα τελευταία χρόνια, το βίωσαν τα αμερικανικά πανεπιστήμια και τα μέσα ενημέρωσης στο εσωτερικό τους. Ε, εμείς το βιώναμε στα πανεπιστήμιά μας δεκαετίες ολόκληρες, όταν το άσυλο δεν προστάτευε την ελευθερία της έκφρασης αλλά τα τάγματα του φόβου, που ήθελαν να τρομοκρατήσουν όποιον δεν συμφωνούσε μαζί τους. Το τσουνάμι τρόμαξε και τη Δεξιά, που λόγω –δικαιολογημένων εν μέρει– ενοχών προσκυνούσε κάθε τόσο με επιδεικτικό τρόπο τα τοτέμ της Μεταπολίτευσης και της πολιτικής ορθότητας.

Ολα αυτά έφτασαν στο αποκορύφωμά τους όταν συνέβησαν δύο πράγματα ταυτόχρονα: Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης άνθησαν και η Αριστερά αύξησε τη δύναμή της λόγω της μεγάλης οικονομικής κρίσης και τελικά κυβέρνησε. Οποιοι βρέθηκαν απέναντι στο τσουνάμι του εθνικολαϊκισμού της αντιμνημονιακής περιόδου ένιωσαν στο πετσί τους το μπούλινγκ, το cancel culture, τη βαρβαρότητα. Οταν όμως το εκκρεμές πάει πολύ μακριά από τη μία μεριά, κάποια στιγμή πάει και από την άλλη, εξίσου μακριά. Αυτό βιώνουμε τώρα. 

Στον δημόσιο διάλογο πήγαμε στο άλλο άκρο, όπου το τι έκανε η χούντα, το αν πρέπει να επιτρέπονται κάμερες ασφαλείας ή τι συνέβη στην Κύπρο και πολλά άλλα τοτέμ τσαλαπατιούνται με βαρβαρότητα κάθε μέρα στο σύγχρονο Κολοσσαίο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Σε επικίνδυνο σημείο, γιατί οι νεότεροι συχνά αγνοούν την Ιστορία ή τη μαθαίνουν από το ΤikTok, με ό,τι αυτό σημαίνει. Η Αριστερά σταμάτησε να είναι μόδα, δεν πουλάει πια. Αφήστε που εκείνοι που έριχναν δεκάδες ανθρώπους στην κρεατομηχανή και στα πεινασμένα λιοντάρια του νεοελληνικού μας Κολοσσαίου κυλιούνται τώρα στη λάσπη, σε μιαν αδυσώπητη πάλη με τους πρώην συντρόφους τους. Εχει ο καιρός γυρίσματα, χωρίς να πρέπει κανείς να χαίρεται».

                                                                       (Αλ.Παπαχελάς- liberal.gr)

«Δεν υπάρχουν πολιτικά σχέδια πίσω από το «ξέσπασμα» Σαμαρά. Υπάρχει μόνο μίσος που κρατάει εδώ και τριάντα χρόνια ανάμεσα στον ίδιο και την οικογένεια Μητσοτάκη. Εζησε μια ταπείνωση χάνοντας από κάποιον Τσίπρα, ενώ βλέπει τους Μητσοτάκηδες να στήνουν γιορτή κάτω από το παράθυρό του. Τι πιο λογικό από το να τα βγάλει από μέσα του και να ησυχάσει».

                                                                      (Κ.Γιαννακίδης-protagon.gr)

«Παρά το γεγονός ότι τα ποσοστά μας σε κατανάλωση αλκοόλ από ανηλίκους είναι σχετικά υψηλά, η σχετική νομοθεσία και οι έλεγχοι που γίνονται από τους αρμόδιους φορείς είναι προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ή, σε πιο ελεύθερη απόδοση, επικρατεί μπάχαλο - κάτι που το υπουργείο Δικαιοσύνης θα επιχειρήσει να διορθώσει με μια νέα νομοθεσία».

                                                                        (Χρ.Νίκας- protagon.gr)