Αναπλασμένη ...κατάθλιψη

 

Μόνο κατάθλιψη μπορεί να προκαλέσει σε κάποιον η δήθεν ανάπλαση που έγινε στο πάρκο στα Λακκώματα. Και να ήθελε κανείς, πραγματικά δεν θα μπορούσε  να διαλύσει κυριολεκτικά έναν όμορφο πράσινο χώρο για να τον τσιμεντοποιήσει σε τέτοιον βαθμό. Αφού πρώτα καρατομήθηκαν όλα τα δέντρα, στη συνέχεια έπεσαν τα μπετά. Έγινε και μια υποτυπώδης παιδική χαρά και μετά έπιασαν δουλειά οι νεοβάνδαλοι, κάνοντας το δήθεν πάρκο αγνώριστο. Ένας χώρος χωρίς καμία προσωπικότητα, ήδη άθλιος οπτικά.

Ο από πάνω χώρος, όπου υπήρχε η παιδική χαρά του Κουραμπά, αφού αφέθηκε χρόνια να απαξιωθεί (όπως και η κεντρική πλατεία ή το γιαννιώτικο Σαλόνι) τώρα ισοπεδώθηκε κανονικά κι αυτό πρέπει να θεωρείται επιτυχία σύμφωνα με τις δηλώσεις του Δημάρχου αφού «ο χώρος αποδόθηκε στους πολίτες».        

Εδώ βέβαια πρέπει να πούμε πως όταν έγινε το Ξενοδοχείο κακώς του δόθηκε και ο έξω χώρος -που τώρα είναι γκαζόν- ενώ πριν λειτουργούσε εκεί ένα πολύ όμορφο λαϊκό αναψυκτήριο που βρισκόταν σε συνέχεια της παιδικής χαράς και εξυπηρετούσε πολλούς γονείς που κάθονταν για ένα αναψυκτικό ενώ τα παιδιά έπαιζαν δίπλα. Θα μπορούσε ίσως να γίνει και τώρα χωρίς να χάσει κάτι το ξενοδοχείο, το οποίο φυσικά καλώς και κατασκευάστηκε.

Δάπεδα ήδη διαλυμένα...

                                                      Μουντζούρες και σκουπίδια

Αυτό λέγεται καινούρια παιδική χαρά 

Δημοτικά κτίρια σε εγκατάλειψη 

Aυτό ήταν η πολυδιαφημισμένη -και κλειστή για χρόνια- παιδική χαρά. Τώρα χαλίκι παντού...

                                                 Η απέξω στάση αστικού - στη Δωδώνης

           Ο χώρος με το γκαζόν όπου υπήρχε το όμορφο αναψυκτήριο του Κουραμπά 

Δυσ-τοπικά... φαινόμενα

 

Εικόνες πρωτόγονες θα δει κανείς όταν βρεθεί στην οδό Σάββα Νικολάτου που διαπερνάει τα Σεισμόπληκτα προς το Νεοχωρόπουλο. Και ενώ με μια τυπική δράση θα μπορούσαν όλα αυτά να διορθωθούν, η αδιαφορία τα αφήνει να γίνονται χειρότερα. 

Πεζοδρόμια που έχουν μείνει μισά από τα αγριόχορτα παρατημένων και απερίφρακτων οικοπέδων, αυτοκίνητα εγκαταλελειμμένα για χρόνια σε κατοικημένες περιοχές, μικρές χωματερές με στρώματα και πάσης φύσεως ογκώδη, κάδοι ξεχειλισμένοι κι ένα γήπεδο που ήταν να γίνει χόρτο αφημένο κι αυτό στην τύχη του...  

Κάποιοι φαίνεται θέλουν να συνηθίσει ο κόσμος σε μια κατάσταση στασιμότητας ώστε όταν τελικά αναλάβουν κάποια δράση, αυτό να φανεί ως μεγάλη… επιτυχία. Έτσι όμως δεν πάει κανείς μπροστά, ανακυκλώνει απλώς τη μιζέρια του.

Μικρό δείγμα:

ΠΑΘΕ... κυριολεκτικά

 

Όποιος έκανε τον τελευταίο χρόνο οδικώς το ταξίδι προς Θεσσαλονίκη θα έχει διαπιστώσει ότι πριν και μετά τα διόδια της Χαλάστρας έχει μείνει στη διάθεση των οδηγών ένα μόνο ρεύμα κυκλοφορίας χωρίς ΛΕΑ και όλη η κίνηση της Αθηνών-Θεσ/νίκης γίνεται από αυτή τη μόνη λωρίδα, έχοντας ως αποτέλεσμα ατελείωτες ουρές. 

Αιτιολογία, κάποια έργα που γίνονται καιρό τώρα στις γέφυρες που υπάρχουν εκεί και οι οποίες απ' ό,τι φαίνεται έχουν καταστεί επικίνδυνες, αφού αφέθηκαν ασυντήρητες για χρόνια. Τώρα πώς γίνεται να διεξάγεται κυκλοφορία οχημάτων χωρίς ΛΕΑ για ασθενοφόρα κτλ. φαίνεται ότι δεν απασχολεί κανέναν.

Για αρκετά χιλιόμετρα πριν τη Θεσσαλονίκη ο δρόμος έχει μείνει στην κατάσταση που ήταν δυο-τρεις δεκαετίες πριν, με κακή ασφαλτόστρωση και χωρίς περίφραξη παρότι ανήκει στην ΠΑΘΕ. Βρίσκεται  μάλιστα στο ίδιο επίπεδο με τα χωράφια, οπότε διάφορα ζώα μπαίνουν όποτε θελήσουν εντός του. Στο ενδιάμεσο όμως από τις δύο κατευθύνσεις υπάρχει άπλετος χώρος όπου θα μπορούσαν εύκολα να προστεθούν τουλάχιστον άλλα δύο ρεύματα κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση, κάτι όμως που δεν έγινε ποτέ. 

Πρωτόγονες καταστάσεις πριν φτάσει κανείς στην κατ’ ευφημισμόν  συμπρωτεύουσα  με τον Περιφερειάρχη κ. Τζιτζικώστα (που εξελέγη για τρίτη θητεία) να μην έχει κάνει τίποτε για να βελτιώσει την κατάσταση η οποία παραμένει ίδια και χειρότερη και στην επαρχιακή ακόμη οδό Θεσ/νίκης-Έδεσσας. 

Αλλά στην Ελλάδα ζούμε. Ο κ. Περιφερειάρχης προήχθη πρόσφατα από την κυβέρνηση και αναβαθμίστηκε από την ΕΕ σε Επίτροπο μεταφορών και τουρισμού! Ο δρόμος όμως αυτός ποιος ξέρει πόσα χρόνια ακόμη θα παραμένει στην ίδια άθλια κατάσταση, αιφνιδιάζοντας αρνητικά τους οδηγούς που έχουν συνηθίσει πια δρόμους επιπέδου Εγνατίας ή Ιονίας Οδού. Δεν είναι εξωφρενικό; 

 Τα τρία ρεύματα γίνονται δύο και απέναντι ένα - χωρίς ΛΕΑ

Άπειρος χώρος στο ενδιάμεσο για επέκταση του δρόμου που είναι και χωρίς περίφραξη  

Εύκολα θα μπορούσαν να υπάρξουν περισσότερα ρεύματα κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση αλλά πού...

Εδώ ...γελάμε

                                                                                                            (Χρ.Παπανίκος "Ελλάδα 24")
 

Παιδιά, εν δυνάμει εγκληματίες...

 

«Παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς όρια και κανόνες, παιδιά που αφήνονται ελεύθερα να αλωνίζουν χωρίς ποτέ οι γονείς τους να μπαίνουν στον κόπο να τους μάθουν εγκαίρως (δηλαδή πριν αναλάβει η αστυνομία και ο εισαγγελέας) ότι οι πράξεις έχουν συνέπειες, παιδιά που ακούνε από μικρή ηλικία ηλιθιότητες του τύπου «μπορείς να γίνεις ό,τι θέλεις» και «ο κόσμος σού ανήκει» χωρίς κανείς να τους εξηγεί ότι τίποτα δεν τους ανήκει αν δεν προσπαθήσουν γι’ αυτό και ότι στην πραγματικότητα αυτά που μπορούν να γίνουν περιορίζονται από τις ικανότητές τους, το πόσο σκληρά είναι διατεθειμένα να δουλέψουν και την τύχη... 

Παιδιά που μαθαίνουν ότι δικαιούνται τα πάντα χωρίς να έχουν καμία απολύτως υποχρέωση, παιδιά μεγαλωμένα από ανασφαλείς υπάρξεις που θέλοντας να γίνουν «φίλοι» με τα παιδιά τους τα αφήνουν χωρίς γονείς, παιδιά που συνηθίζουν το κάθε τους θέλημα να γίνεται διαταγή και πως σε κάθε τους δυσφορία η λύση είναι μια οθόνη στη μούρη για να τους αποσπάσει την προσοχή μέχρι να μην μπορούν να δώσουν προσοχή σε τίποτα… αυτά τα παιδιά γιατί να μη γίνουν μικροί εγκληματίες; Αφού έχουν μάθει να κάνουν ό,τι γουστάρουν, γιατί να μη δοκιμάσουν και κάνα έγκλημα;

Παιδιά που δεν ξέρουν τι είναι η πειθαρχία και η τιμωρία (είτε επειδή οι γονείς τους τις έχουν μπερδέψει με τον στρατό, είτε επειδή είναι πολύ απασχολημένοι για να μπουν στον κόπο να τις επιβάλουν), πώς είναι δυνατόν να μη γίνουν έρμαιο στις παρορμήσεις τους, ακόμα κι όταν αυτές είναι εγκληματικές;

Παιδιά που μαθαίνουν ότι μπορούν να κλείνουν το σχολείο τους όποτε γουστάρουν, ότι μπορούν να φερθούν σε δασκάλους και καθηγητές όπως γουστάρουν, γιατί να μην ανοίξουν και το κεφάλι ενός συμμαθητή τους άμα γουστάρουν;

Πώς είναι δυνατόν παιδιά που ακούνε από μικρά τα «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» και βλέπουν τους γονείς τους να ζουν με το νταηλίκι και το «γιατί έτσι γουστάρω», να μη μιμηθούν τη μόνη συμπεριφορά που έμαθαν; 

Πώς είναι δυνατόν παιδιά μεγαλωμένα από γουρούνια να μη γίνουν κι αυτά γουρούνια; Πώς να γίνουν άνθρωποι παιδιά μεγαλωμένα από οθόνες;

Εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μεγαλώνουν τα παιδιά τους λες και είναι άρχοντες ή προσπαθώντας σε αυτά να βρουν τους φίλους που ποτέ δεν απέκτησαν ή απλώς αδιαφορώντας. 

Εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες, σε κάθε μαλακία των παιδιών τους, αποφαίνονται «παιδιά είναι» κάνοντας, βολικά, πως δεν καταλαβαίνουν ότι το «παιδιά είναι» εξηγεί την παιδική συμπεριφορά, αλλά δεν την επαινεί και ούτε δικαιολογεί την απραξία των τεμπέληδων ή φοβικών γονιών.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, η έκπληξη για τα παιδιά εγκληματίες είναι όσο αδικαιολόγητη είναι η έκπληξη για ένα απεριποίητο χωράφι που γεμίζει αγριόχορτα. Είτε αρχίστε να τα ξεριζώνετε είτε καθίστε και απολαύστε τις δημιουργίες της ανεξέλεγκτης φύσης. Αλλά, σας παρακαλώ, μην κάνετε ότι εκπλήσσεστε. Είναι εκνευριστικό. Και μπράβο σας».

(Αρθρο του Μ.Βουλαρίνου από την  ΑTHensvoice)

 

 

 

 

 

 

Ρήσεις...

 

Ρήσεις...

 

Αλήθειες και παραμύθια...

  

«Το κύμα του μεταναστευτικού ξαναφουσκώνει. Οι δομές στα νησιά και την ενδοχώρα γεμίζουν, ενώ τα κυκλώματα των λαθροδιακινητών έχουν εντοπίσει και νέες προσβάσιμες παραλίες προκειμένου να αποβιβάζουν τους επιβάτες τους.

Στην Κρήτη άνοιξε νέα πύλη εισόδου και ήδη προγραμματίζεται Κέντρο υποδοχής και ταυτοποίησης (ΚΥΤ), όπως δήλωσε ο περιφερειάρχης Κρήτης Σταύρος Αρναουτάκης στην «Καθημερινή».Στη Ρόδο δεν υπάρχει κάτι ανάλογο και οι μετανάστες περιφέρονται για ημέρες στους δρόμους. Σε αυτούς θα προστεθούν και όσοι επιστρέψουν από τις κεντρικές ευρωπαϊκές χώρες με βάση το Δουβλίνο, καθώς η Ελλάδα είναι χώρα πρώτης υποδοχής.

Στην εύκολη Αριστερά της παγκόσμιας αγάπης, ειρήνης και υγείας, όσοι επισημαίνουν τους κινδύνους της - ειρηνικής - εισβολής είναι ακροδεξιοί, ρατσιστές, μισαλλόδοξοι, απάνθρωποι. Και ο κάθε τυχοδιώκτης νεαρός, ενδεχομένως και ποινικός φυγάς στη χώρα του, χρίζεται ικέτης - πρόσφυγας. 

Όπως και όταν οι κυβερνήσεις αρχίζουν, υπό τη χρεία της ανάγκης, να πάρουν μέτρα, κατηγορούνται ότι υποκύπτουν στον ακροδεξιό λόγο και ότι υιοθετούν τις πρακτικές των φασιστικών κομμάτων. Λες και οι κυβερνήσεις δεν ψηφίζονται για να αντιμετωπίζουν και να διευθετούν προβλήματα, αλλά για να υιοθετούν την ατζέντα της εύκολης Αριστεράς, η οποία παρεμπιπτόντως πατώνει στις εκλογές.

Το σχετικό παραμύθι άρχισε από μια μικρή μειοψηφία της Αριστεράς, τους Άγγλους τροτσκιστές, οι οποίοι είδαν την εργατική τάξη να τους γυρίζει την πλάτη. Εξαπλώθηκε σε όλη την Αριστερά η οποία είδε στους μετανάστες το νέο επαναστατικό υποκείμενο, το κοινωνικό εργαλείο που θα κάνει την επανάσταση, αφού οι δυτικοί εργαζόμενοι είχαν γίνει λευκά κολάρα. 

Το είπε και πρόσφατα και ο Κωνσταντίνου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Είμαστε όλοι Τούρκοι, είμαστε Αφρικανοί, Πακιστανοί. Είμαστε η νέα εργατική τάξη που θα τη βλέπετε και θα τρέμετε! Βέβαια, επειδή στην εκφυλισμένη Αριστερά της Δύσης που έχει εγκαταλείψει την ταξική ανάλυση (αυτό θέλει γνώσεις στην εποχή των πολυσύνθετων παγκοσμιοποιημένων παραγωγικών σχέσεων) και το έχει ρίξει στον δικαιωματισμό, οι επαναστάσεις είναι άγρια και αιματηρά πράματα, πέρασε το παραμύθι του ενοχικού ανθρωπισμού.

Η κακιά Δύση με τον αποικιοκρατία (που έχει τελειώσει εδώ και 70 χρόνια) φταίει για τη μετανάστευση. Και παράλληλα ο ανθρωπισμός επιβάλει να δεχόμαστε όποιον περνάει αυθαίρετα τα σύνορα. Πέραν αυτών έχουν έτοιμη και την κατηγορία ότι τα δυτικά κράτη και οι κοινωνίες τους δεν φροντίζουν να ενσωματώσουν τους μετανάστες (όλους τους ονομάζουν πρόσφυγες).

Το γεγονός ότι οι ίδιοι οι μετανάστες δεν θέλουν να ενσωματωθούν, το γεγονός π.χ. ότι στη Γερμανία η πλειοψηφία των νέων μουσουλμάνων θεωρεί τους νόμους του Κορανίου υπέρτερους των νόμων του γερμανικού κράτους, περνά ασχολίαστο. Και σε αυτό προφανώς φταίει η Δύση. Τα ίδια θα λένε όσο βλέπουν τις AfD να καλπάζουν!»

                                               (Αρθρο του Γ. Σιδέρη από το Liberal.gr)

 

Εδώ... γελάμε

                                                                                                 (Ηλ.Μακρής-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Οικονομική συρρίκνωση...

 

«Για να πούμε μια μακρά ιστορία με δύο λόγια, η Ελλάδα συρρικνούται ή, σε κάποιους -λίγους- τομείς, μένει στάσιμη και μόνον στον τουρισμό εξαπλούται. Στη διάρκεια των 20-25 ετών που αφήσαμε πίσω μας, ελάχιστη βελτίωση έχουμε επιτύχει στο μέγεθος του εθνικού προϊόντος που δημιουργούμε, την γνωστή «πίτα». 

Που σημαίνει ότι το κομμάτι που αναλογεί στον καθένα δεν μεγαλώνει όσο θα μπορούσε αυτό να συμβεί αν είχαμε πέσει με τα μούτρα στην αύξηση της παραγωγής, στη διεύρυνση της εργασίας, στη βελτίωση των προϊόντων και, τελικά, στη μείωση του κόστους του κράτους.

Έτσι όπως πάμε, ακόμη κι αν κρατήσουμε τη θέση που έχουμε σήμερα, το μερίδιο πλούτου σε σύγκριση με τα άλλα κράτη θα είναι συνεχώς μικρότερο. Δείτε έναν δείκτη που λέει πολλά. 

Το μερίδιο των αμοιβών μισθωτής εργασίας ήταν 35% του συνολικού εθνικού προϊόντος το 2023. Πριν είκοσι χρόνια, το 2003 ήταν 33%. Ήταν μικρό και παρέμεινε μικρό. Σε Ισπανία και Πορτογαλία το μερίδιο της ανταμοιβής των μισθωτών είναι 47-48%, στη Γερμανία και Γαλλία 52%. Στη Βουλγαρία ήταν 34% και πήγε στο 44%. Κατά μέσο όρο στην Ευρωζώνη είναι στο 48%.Το μερίδιο των μισθών είναι ακόμη μικρότερο. Ήταν μόλις 26% το 2003 και είκοσι χρόνια μετά πήγε στο 27%! 

Όσο μεγαλύτερο είναι το μερίδιο της μισθωτής εργασίας, τόσο καλύτερα και, κυρίως, τόσο πιο παραγωγικά λειτουργεί η οικονομία. Με άλλα λόγια, όσο περισσότεροι μισθωτοί, δηλαδή όσοι περισσότεροι είναι στη δουλειά, τόσο πλουσιότερη η χώρα, τόσο καλύτερες οι υποδομές της, τόσο καλύτερα στέρεα αντέχει στον παγκόσμιο ανταγωνισμό.

Η πραγματική παραγωγικότητα της εργασίας ανά ώρα εργασίας ήταν στα 18 ευρώ το 2005 και έπεσε στα 16 ευρώ το 2023. Της Πορτογαλίας πήγε στα 18 από 14,4. Της Ισπανίας στα 29 από 24,5. Της ήδη εύπορης Δανίας έφτασε τα 53 από 45.Γιατί μας νοιάζει και μας κόφτει η παραγωγικότητα της μισθωτής εργασίας; Γιατί μόνον μέσω αυτής μπορούμε να αντιμετωπίσουμε στην πράξη την ακρίβεια.

Ένα μεγάλο μέρος της ακρίβειας οφείλεται στο γεγονός ότι ενώ, σταδιακά μέσα στην εικοσαετία, το μοντέλο κατανάλωσης το δικό μας προσέγγισε εκείνο των άλλων χωρών της Ευρώπης, δηλαδή πρακτικά καταναλώνουμε τα ίδια προϊόντα, το μερίδιο των μισθωτών στο εθνικό εισόδημα παρέμεινε κολλημένο σε πολύ χαμηλά επίπεδα».

(Απόσπασμα άρθρου του Μπ.Παπαδημητρίου από το liberal.gr)

 

Ευτράπελα...

 

Δημοκρατία και ανομία...

 

«Μετά το τέλος της χούντας αποφασίσαμε, ως κοινωνία, ότι έπρεπε να μπει ένα τέλος στον αυταρχισμό και στην αυθαιρεσία των κατασταλτικών κρατικών μηχανισμών. Και ορθώς. Ο χωροφύλακας έπρεπε να φύγει από τη ζωή του Ελληνα πολίτη, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Αποφασίσαμε επίσης ότι η Δημοκρατία θα έχει ένα κόστος. Αρχισαν οι εκπτώσεις και η διασταλτική ερμηνεία τού πώς και πότε εφαρμόζεται ο νόμος.

Μόλις ο ελεγκτής έπιανε κάποιον τζαμπατζή σε μέσο μαζικής μεταφοράς, όλοι μαζί οι συνεπιβάτες φώναζαν: «Ασ’ το το παιδί, δεν έκανε και τίποτα». Οταν κάποιοι βανδάλιζαν τη δημόσια περιουσία του ελληνικού λαού, καταστρέφοντας πανεπιστημιακές αίθουσες ή τα ιστορικά κτίρια της τριλογίας στο κέντρο της Αθήνας, ο χορός των υπερασπιστών της ανομίας ξεκινούσε το γνωστό τροπάριο περί προστασίας της ελευθερίας έκφρασης. 

Ολόκληρες περιοχές έγιναν γκέτο ανομίας και παραβατικότητας. Το οργανωμένο έγκλημα κρύφτηκε πίσω από ψεύτικα ιδεολογήματα. Συγκεκριμένες ομάδες πολιτών δημιούργησαν μεγάλες ζώνες εγκληματικότητας και παραβίαζαν προκλητικά τον νόμο, σε δημόσια θέα. Οποιος τολμούσε να το πει ή να το γράψει χαρακτηριζόταν αμέσως ρατσιστής ή φασίστας από τα διαρκή λαϊκά δικαστήρια.

Και η άρχουσα τάξη της χώρας είχε, βέβαια, για να πούμε του στραβού το δίκιο, μια μοναδική ικανότητα να συμπεριφέρεται δημοσίως με τρόπους που έγραφαν τους νόμους στα παλιά τους τα παπούτσια. Τη δεκαετία του 1980, δίπλα στον βάνδαλο των πανεπιστημίων έλαμψε και ο τυπικός επιχειρηματίας που κυκλοφορούσε με φάρο αστυνομικού οχήματος χωρίς να λογαριάζει τίποτα. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, φτάσαμε στο σήμερα. 

Τα πανεπιστήμιά μας δεν μοιάζουν με ευρωπαϊκά· αποτελούν μια θλιβερή εξαίρεση. Συμμορίες κλέβουν τα καπάκια της ΕΥΔΑΠ στο κέντρο της πόλης και τις γραμμές του τρένου.Η κυβέρνηση και το κράτος προσπαθούν, αντιλαμβάνονται ότι αν δεν περιοριστούν αυτά τα φαινόμενα, η χώρα θα μοιάζει με ζούγκλα. Η κοινή γνώμη συμπεριφέρεται με έναν έντονο διπολισμό. Από τη μία, απαιτεί νόμο και τάξη και σπρώχνει το εκκρεμές προς τα δεξιά. Από την άλλη, με την πρώτη «στραβή» φωνάζει «ε όχι και έτσι…». 

Ο,τι σάπιο και στραβό φτιάχνεται επί 50 χρόνια δεν διορθώνεται και δεν ξηλώνεται σε μια στιγμή. Ας καταλάβουμε, όμως, τουλάχιστον, ότι σε μερικούς τομείς δεν είμαστε μια κανονική χώρα».

(Αρθρο του Αλ.Παπαχελά από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

 

Ατάκες...

 

Απόψεις...

 

«Για να είναι οικονομικά βιώσιμη μια χώρα, πρέπει να είναι βιώσιμο το ασφαλιστικό της σύστημα. Αν το ασφαλιστικό της δεν αυτοτροφοδοτείται, αλλά χρειάζεται μια ντουζίνα δισεκατομμύρια συμπλήρωμα κάθε χρόνο από τον προϋπολογισμό, τότε πορευόμαστε όλοι μαζί με μια μαύρη τρύπα φορτωμένη στους ώμους μας. Κι αν αυτή η μαύρη τρύπα σταδιακά σμικρύνεται, καημός δεν είναι. Αλλά αν χρόνο με τον χρόνο διογκώνεται, τότε αλλοίμονο μας. 

Πάμε παρακάτω. Πότε ένα ασφαλιστικό σύστημα αυτοτροφοδοτείται, άρα είναι βιώσιμο; Όταν αντιστοιχούν τέσσερις εργαζόμενοι σε έναν συνταξιούχο. Η «αλληλεγγύη των γενεών» στην οποία στηρίζεται το αναδιανεμητικό ασφαλιστικό μας σύστημα, ορίζει ότι οι εισφορές των σημερινών εργαζομένων πληρώνουν τις συντάξεις όσων είναι πλέον απόμαχοι. 

Οι σημερινοί συνταξιούχοι πλήρωσαν τους γέροντες της εποχής τους και οι σημερινοί εργαζόμενοι θα πληρωθούν ως συνταξιούχοι από τις εισφορές των αυριανών εργαζομένων. Η μέση σύνταξη στη χώρα δεν είναι 2.500 ευρώ, αλλά 816,95 (με στοιχεία Ιουνίου). Σύμφωνοι, αλλά ούτε ο μέσος μισθός είναι 1.500 καθαρά. Είναι 1.251 ευρώ μεικτά. Όσο για την αναλογία εργαζομένων-συνταξιούχων, προφανώς δεν είναι 1 προς 2 (όπως στη συγκεκριμένη οικογένεια), αλλά επίσημα είμαστε στο 1,7 προς 1. Πάλι η απόκλιση από το 4 προς 1 είναι δραματική.

Η θεωρητική λύση είναι να αντιστραφεί το δημογραφικό μας, ενώ παράλληλα να συνεχίζει να αναπτύσσεται η οικονομία. Να δουλεύουν περισσότεροι και με καλύτερες αποδοχές, ώστε να αρκούν οι εισφορές τους για τους νυν συνταξιούχους. Δεν θα γίνει αυτό βέβαια, το βλέπετε γύρω σας. Μπορεί η οικονομία βραχυπρόθεσμα να αναπτύσσεται, αλλά τα παιδιά μειώνονται και οι συνταξιούχοι αυξάνονται. Μόλις σας περιέγραψα το μεγαλύτερο και προφανώς άλυτο εθνικό μας πρόβλημα, το οποίο θα βρούμε νομοτελειακά μπροστά μας. Δεν ξέρω πότε, αλλά θα το βρούμε».

                                                                           (Δ.Καμπουράκης-liberal.gr)

 «Και όμως, στη χώρα μας υπάρχουν 10.000 πολίτες που έχουν γεννηθεί το 1908, είναι δηλαδή 116 ετών και… ψηφίζουν ακόμη κανονικά. Αυτό λένε οι επίσημοι εκλογικοί κατάλογοι της χώρας, την εκκαθάριση των οποίων επιχειρεί να κάνει για πρώτη φορά συντονισμένα το υπουργείο Εσωτερικών και ο αρμόδιος υπουργός Θοδωρής Λιβάνιος. Πρόκειται για κάτι απόλυτα αναγκαίο, καθώς οι σωστοί εκλογικοί κατάλογοι είναι ζήτημα δημοκρατίας, καθώς διαφορετικά προκύπτουν λανθασμένα πολιτικά συμπεράσματα για την αποχή και άλλα ποιοτικά στοιχεία, δίνοντας λανθασμένη εικόνα στους πολιτικούς αναλυτές και στα κόμματα.

Σύμφωνα με την τελευταία απογραφή, το εκλογικό μας σώμα απαρτίζεται από 9.760.364 γυναίκες και άνδρες, ενώ έχει διαπιστωθεί πως οι εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι άνω των 80 ετών είναι πολύ περισσότεροι από τον πραγματικό αριθμό τους».

                                                              (Στ.Παπαντωνίου-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Βραδινή βόλτα στη Συγγρού με «πειραγμένο» πατίνι-Η γεωμετρική αύξηση των ατυχημάτων επανέφερε στη δημόσια συζήτηση το ζήτημα της χρήσης τους στον αστικό ιστό αλλά και το πώς αυτή ελέγχεται με δεδομένα τα κενά στον ΚΟΚ».

                                                                   (Δ. Τριανταφύλλου-protagon.gr)

 

 

Εδώ... γελάμε

                                                                                                          (Ηλ.Μακρής- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
 

Απόψεις...

 

«Το φαινόμενο των «Ortho-bros» είναι μια σχετικά νέα τάση που αναπτύσσεται κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου πολλοί νεαροί άνδρες υιοθετούν την Ορθοδοξία ως απάντηση στο σύγχρονο δυτικό προοδευτισμό. Αν και η Ορθοδοξία αποτελεί ένα πολύ μικρό ποσοστό της θρησκευτικής σκηνής στις ΗΠΑ, το φαινόμενο αυτό έχει τραβήξει την προσοχή, κυρίως λόγω της διαδικτυακής παρουσίας των πιστών. Σε πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης όπως το discord και το TikTok, οι «Ortho-bros» διαδίδουν τις ορθόδοξες αξίες ως απάντηση στις ραγδαίες κοινωνικές και θρησκευτικές αλλαγές που παρατηρούνται στη Δύση.

Στο πλαίσιο αυτό, η Ορθοδοξία παρουσιάζεται ως η αυθεντική έκφανση του Χριστιανισμού που παραμένει σχεδόν απαράλλακτη από το Σχίσμα του 1054, διατηρώντας την ιερή της παράδοση και πρακτική. Σε αντίθεση, πολλές δυτικές χριστιανικές εκκλησίες, όπως οι ευαγγελικές και οι αγγλικανικές, έχουν προχωρήσει σε ριζικές αλλαγές τα τελευταία χρόνια. Για παράδειγμα, η αποδοχή του γάμου ομοφυλοφίλων από προοδευτικές προτεσταντικές εκκλησίες και η χειροτονία γυναικών ιερέων από την Αγγλικανική Εκκλησία δημιουργούν απογοήτευση σε πολλούς πιστούς που αναζητούν τη σταθερότητα και την ασφάλεια της παράδοσης. 

Η Ορθοδοξία, με την έμφαση της στην παράδοση σε συνδυασμό με την Αποστολική Διαδοχή που τη χαρακτηρίζει, προσφέρει αυτό που φαίνεται σε πολλούς ως γνήσια και αυθεντική πνευματική εμπειρία. Συνολικά, το φαινόμενο των «Ortho-bros» δεν αφορά απλώς μια πνευματική στροφή, αλλά είναι μέρος μιας ευρύτερης πολιτικής και κοινωνικής αναζήτησης για σταθερότητα, σε μια εποχή γεμάτη αβεβαιότητα και ηθικό σχετικισμό».

                                                                      (Αλ. Σκούρας-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Ακόμα περιμένουμε τα περίφημα αντίποινα του Ιράν για την εκτέλεση του ηγέτη της Χαμάς, Ισμαήλ Χανίγια, στην Τεχεράνη. Η πολιτική ηγεσία του το καλοσκέφτεται και καλά κάνει, πρωτίστως για να μην κλιμακωθεί η σύγκρουση στην περιοχή, κάτι που αν συμβεί θα της στοιχίσει ακριβά. Γνωρίζουν οι μουλάδες ότι οι πύραυλοι που θα εκτοξεύσουν κατά του Ισραήλ θα περάσουν από ένα πλέγμα αντιβαλλιστικών συστοιχιών πολλών κρατών, όπως συνέβη τον Απρίλιο, με αποτέλεσμα τελικά να μην προκαλέσουν ουσιαστικά καμιά ζημιά στο Ισραήλ. Είναι γνωστό ότι το Ιράν έχει ελάχιστες συμπάθειες στην περιοχή.  

Αυτό που τρέμουν οι μουλάδες είναι τα αντίποινα του Ισραήλ. Ελάχιστα μάθαμε για την αεροπορική επιδρομή του Ισραήλ στο Ιράν τον περασμένο Απρίλιο, μετά το αποτυχημένο κτύπημα των ιρανικών πυραύλων. Και οι δύο πλευρές, για ευνόητους λόγους, τήρησαν σιγή ιχθύος. Πάντως, οι Ιρανοί γνωρίζουν τι ακριβώς συνέβη και για αυτό είναι πολύ προσεκτικοί στις κινήσεις τους.  

Χθες, από το βήμα της Γ.Σ του ΟΗΕ, ο Β. Νετανιάχου δήλωσε: «δεν υπάρχει μέρος στο Ιράν που το μακρύ χέρι του Ισραήλ δεν μπορεί να φτάσει». Δε χρειάζεται ανάλυση αυτή η προειδοποίηση. Έτσι η ηγεσία του Ιράν παρακολουθεί απλώς την εξόντωση της Χεζμπολάχ στον Λίβανο, χωρίς καμιά αντίδραση».

                                                                       (Σ.Μουμτζής-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Χωρίς... σχόλια

 

Απόψεις...

 

«Μια θεαματική επιτυχία του Ισραήλ, η οποία, πέρα από τις απώλειες στο ανθρώπινο δυναμικό της τρομοκρατικής οργάνωσης, κατάφερε ένα καίριο χτύπημα στο σύστημα επικοινωνιών της, άρα στο κεντρικό νευρικό της σύστημα. Κι όμως άκουσα να την αποκαλούν «τρομοκρατική επίθεση» του Ισραήλ εναντίον «μαχητών». 

Οπου για μια ακόμη φορά άρχισα να αμφιβάλλω για τη σημασία των λέξεων που χρησιμοποιώ και κατ’ επέκταση για τη σημασία που έχουν οι λέξεις της ελληνικής: «τρομοκρατική επίθεση»; Φαντάζεσαι έναν φιλήσυχο «μαχητή» που ενώ ρουφάει το κεφίρ του υπό το σεληνόφως και του έρχεται η όρεξη να μιλήσει με την αγαπημένη του τινάζεται στον αέρα. Ο «μαχητής» αυτός συμμετέχει σε μια οργάνωση που τον τελευταίο χρόνο μόνον έριξε 8.500 βλήματα, πυραύλους και drones στο βόρειο Ισραήλ. 

Το αποτέλεσμα είναι ότι περίπου 80.000 κάτοικοι της περιοχής έχουν αναγκασθεί να ξεσπιτωθούν για να ζητήσουν ασφαλές καταφύγιο νοτιότερα. 

Το Ισραήλ, από την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς την 7η Οκτωβρίου 2023, διεξάγει έναν αμυντικό πόλεμο σε δύο μέτωπα. Το ένα είναι η Χαμάς στη Γάζα, το δεύτερο η Χεζμπολάχ στον Λίβανο. Είναι πόλεμος επιβίωσης, αφού και οι δύο αυτές τρομοκρατικές οργανώσεις απαιτούν τον αφανισμό του κράτους του Ισραήλ».

                                                           (Τ.Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Ποια είναι η στρατηγική του Νετανιάχου; Να καταστήσει ξανά κατοικήσιμες για τους πολίτες του Ισραήλ τις βόρειες και τις νότιες περιοχές της πατρίδας τους. Πώς θα γίνει αυτό; Με τη συντριβή της Χαμάς και της Χεζμπολάχ. Οσον αφορά τη Χεζμπολάχ, αν αυτός ο στόχος αποβεί επιχειρησιακά ανέφικτος, τότε υπάρχει η εναλλακτική να υποχρεωθεί η ηγεσία της να εγκαταλείψει σημαντικά εδάφη του νότιου Λιβάνου. Και για αυτόν τον λόγο γίνεται πόλεμος στην περιοχή. Αυτό δεν θα πρέπει να το λησμονούμε. 

Γίνεται πόλεμος ενός τακτικού στρατού με σώματα τρομοκρατών που χρησιμοποιούν πολίτες ως ασπίδες και κατοικίες ως αποθήκες οπλικών συστημάτων. Και ένας τρομοκράτης είτε πολεμά είτε βρίσκεται στο σούπερ μάρκετ είναι ένας εχθρός που πρέπει να εξοντωθεί, προτού εξοντώσει αμάχους».

                                                                     (Σ.Μουμτζής-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Το Βερολίνο, την ώρα που στηρίζει τις συγχωνεύσεις για τους άλλους, αλλάζει τον κανόνα στην περίπτωση των τραπεζών Commerzbank και UniCredit. Η ιεράρχηση των συμφερόντων θυμίζει 2010: αν δεν έδινε προτεραιότητα στις τράπεζές της, η Γερμανία θα είχε αμβλύνει την κρίση της Ελλάδας και τη μετάδοσή της - Ιδια η προσέγγιση και στο Μεταναστευτικό».

                                                                    (Αργ.Παπαστάθης- protagon.gr)

Εδώ ... γελάμε

 

Απόψεις...

 

«Είναι πρωτόγνωρη η έξαρση της βίας μεταξύ ανηλίκων; Προφανώς όχι, αλλά το θέμα είναι πάντα ενδιαφέρον και προσφέρεται για σχηματικές συνεπαγωγές. Παλιά ήταν η χρήση βιντεοπαιχνιδιών, τα παιδιά χωρισμένων γονιών, οι τάξεις σχολείων σε υποβαθμισμένες γειτονιές οι παράγοντες που θεωρούνταν ότι οδηγούσαν αυτόματα στην άσκηση βίας. Μετά ήρθαν τα σόσιαλ μίντια, τα lockdowns, το φύλο (αγόρια), ο συγχρωτισμός με παιδιά μεταναστών που πήδηξαν τις μάντρες των ιδιωτικών σχολείων και εισήγαγαν το ξύλο στα βόρεια προάστια. 

Το τελευταίο κρούσμα όμως δείχνει ότι το φαινόμενο δεν προσφέρεται για υπεραπλουστεύσεις, γιατί σε αυτήν την περίπτωση αφορά κορίτσια, στα νότια προάστια, από γονείς επιστήμονες. Ολες οι στερεοτυπικές αιτίες έχουν καταρριφθεί.

Η σπουδή φωτογενών ψυχολόγων να αποδώσουν τη «ζούγκλα του μαυροπίνακα» –για να χρησιμοποιήσουμε ένα από τα συνήθη μιντιακά κλισέ– στα κοινωνικά απόνερα του πανδημικού εγκλεισμού και στον εφηβικό εθισμό στο TikTok και στο Instagram δεν είναι πλέον πειστική. Τα σόσιαλ μίντια είναι νέα εργαλεία που πολλαπλασιάζουν ένα φαινόμενο που δεν είναι όμως νέο. Το ζήτημα είναι πόσο έχει εξελιχθεί το εκπαιδευτικό σύστημα στη χώρα μας ώστε να προλαβαίνει την εκδήλωση τέτοιων περιστατικών και κατά πόσον οι γονείς συζητούν με τα παιδιά το πρόβλημα στο σπίτι. 

Πριν από λίγους μήνες είδαμε μια ρεαλιστική καμπάνια του υπουργείου Παιδείας για τον σχολικό εκφοβισμό. Υπάρχει όμως σχετική ευαισθητοποίηση των εκπαιδευτικών και των σχολικών αρχών για το ζήτημα; Ξέρουν πώς να χειριστούν τις πρώτες ενδείξεις ότι ένα παιδί υποφέρει από μπούλινγκ ή πρέπει να πέσουν μπουνιές και κλωτσιές για να κινητοποιηθούν; Απασχολεί τους γονείς η πιθανότητα το παιδί τους να είναι θύμα ή θύτης σχολικού εκφοβισμού ή είναι υπερβολικά επικεντρωμένοι στη βαθμοθηρία και στο επαγγελματικό του μέλλον; 

Συζητείται το θέμα την ώρα του μαθήματος ή ουδείς (ούτε οι μαθητές ούτε οι καθηγητές) έχει διάθεση να αποκλίνει από την προβλεπόμενη ύλη;»

                                                                (Ξ.Κουναλάκη –ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Το συμβατικό φροντιστήριο προτιμούν οι καθηγητές, και όχι το ψηφιακό του υπουργείου Παιδείας. Αυτό δείχνει το έως τώρα χαμηλό ενδιαφέρον των εκπαιδευτικών να εργαστούν στο ψηφιακό φροντιστήριο, με αποτέλεσμα το υπουργείο να προχωρά σε συμπληρωματικές προσκλήσεις.Στο ψηφιακό φροντιστήριο οι περίπου 120.000 τελειόφοιτοι του λυκείου θα μπορούν να παρακολουθήσουν ζωντανά τις 45άλεπτες παραδόσεις των πανελλαδικώς εξεταζόμενων μαθημάτων. Η προθεσμία υποβολής αιτήσεων για την πρόσληψη προσωρινών αναπληρωτών εκπαιδευτικών στο ψηφιακό φροντιστήριο έληγε στις 21 Αυγούστου, με το υπουργείο να θέτει ως προϋπόθεση την πενταετή εκπαιδευτική υπηρεσία σε σχολική μονάδα. 

Ωστόσο, αφού ολοκληρώθηκε η προθεσμία, λόγω του χαμηλού ενδιαφέροντος το υπ. Παιδείας αναγκάστηκε, με τροπολογία σε ν/σ του υπ. Δικαιοσύνης, να προσθέσει στους όρους συμμετοχής την πενταετή διδακτική εμπειρία, επιτρέποντας να δηλώσουν συμμετοχή και εκπαιδευτικοί που έχουν διδάξει σε φροντιστήρια. Μάλιστα, δεν αποκλείεται να υπάρξουν πέραν της μιας νέες συμπληρωματικές προσκλήσεις, καθώς δεν έχουν καλυφθεί οι ανάγκες σε όλες τις ειδικότητες». 

                                                                     (Απ.Λακασάς-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Ρήσεις...

 

Απόψεις...

 

«Εβλεπα στις ειδήσεις, σε όλα τα κανάλια, το κομβόι αυτοκινήτων των Λιβανέζων που εγκατέλειπαν τα σπίτια τους στο νότιο Λίβανο για να εγκατασταθούν σε άλλες ασφαλέστερες περιοχές της πατρίδας τους. Όντως λυπηρό αυτό το θέαμα, όμως δεν είδα να μνημονεύεται το γεγονός ότι 63.000 κάτοικοι του βόρειου Ισραήλ και αυτοί εγκατέλειψαν τα δικά τους σπίτια, εδώ και καιρό, για να γλιτώσουν από τις ρουκέτες της Χεζμπολάχ. 

Να σημειώσω ότι το Ισραήλ δε βρέθηκε σε πόλεμο με τη Χεζμπολάχ από την 7η Οκτωβρίου. Η Χεζμπολάχ, το μακρύ χέρι του Ιράν στην περιοχή, αποφάσισε για να συμπαρασταθεί στη Χαμάς, να πλήττει με ρουκέτες τα ισραηλινά εδάφη. Πάνω από 8000 ρουκέτες εκτοξεύτηκαν από τον νότιο Λίβανο κατά του Ισραήλ. Τώρα ήρθε η ώρα της πληρωμής και το τίμημα που καταβάλλει η τρομοκρατική οργάνωση είναι βαρύτατο. Και είμαστε ακόμα στην αρχή.

Αίφνης ο νομικός ακτιβισμός επινόησε πως το Ισραήλ, παγιδεύοντας τους βομβητές και τους ασυρμάτους τρομοκρατών, διέπραξε εγκλήματα πολέμου. Αγνοούν ή κάνουν ότι αγνοούν πως στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας δεν υπάρχουν κανόνες από τη στιγμή που το χαρακτηριστικό γνώρισμα των τρομοκρατών είναι η ανάμιξή τους με τους πολίτες και στόχος τους είναι και πάλι πολίτες. 

Από τη στιγμή που οι αποθηκευτικοί χώροι των ρουκετών και των πυρομαχικών είναι κατοικίες εντός οικιστικών ζωνών. ‘Όταν βλέπουμε τις θηριώδεις εκρήξεις τόσο στη Γάζα όσο και στο Λίβανο, αυτές δεν οφείλονται στη γόμωση των ισραηλινών πυραύλων, αλλά στο ότι χτύπησαν αποθήκες όπλων και πυρομαχικών των δύο τρομοκρατικών οργανώσεων».

                                                                               (Σ.Μουμτζής-liberal.gr)

«Σε νάρκη στα θεμέλια της αρμονικής συμβίωσης των θρησκευτικών κοινοτήτων στην Αλβανία απειλεί να εξελιχθεί η ιδέα του Εντι Ράμα για ίδρυση κράτους των Μπεκτασί στα περίχωρα των Τιράνων. Στις αντιδράσεις στο πολιτικό επίπεδο ήρθε να προστεθεί χθες και μια σκληρή ανακοίνωση της μουσουλμανικής κοινότητας, στην οποία επισημαίνεται ότι «τέτοιες πρωτοβουλίες μπορεί να αποτελέσουν επικίνδυνο προηγούμενο για το μέλλον της χώρας».

Oπως σημειώνεται, «η μουσουλμανική κοινότητα Αλβανίας» είναι ο θεσμός κάτω από την ομπρέλα του οποίου εκπροσωπούνται και θα συνεχίσουν να εκπροσωπούνται όλες οι παράγωγες αιρέσεις, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί την πλειοψηφία στην Αλβανία και έναν από τους κύριους συντελεστές του θρησκευτικού διαλόγου και της αρμονίας της χώρας».

                                                                           (Στ. Τζίμας-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

 

Εδώ... γελάμε

                                                                                                        (Α.Πετρουλάκης- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)