Λίγο φιλότιμο... δεν βλάπτει

Θλιβερή, δυστυχώς, η εικόνα που παρουσιάζει το παραλίμνιο -και πιο τουριστικό- μέτωπο της πόλης στα τέλη του Ιουνίου. Έναν χρόνο μετά τις δημοτικές εκλογές και έχει κανείς την εντύπωση ότι ο χρόνος σταμάτησε και η πόλη έχει περιέλθει σε πλήρη  ακινησία, με ευθύνη βεβαίως της νέας Δημοτικής Αρχής. 

Δεν γίνονται πλέον ούτε τα αυτονόητα. Και αναρωτιέται  κανείς πραγματικά ποιος είναι ο ρόλος ενός Δημάρχου, αν απαξιώνεται σε τέτοιο βαθμό η καθημερινότητα του πολίτη. Τι φταίει λοιπόν; Υπάλληλοι υπάρχουν, μηχανήματα υπάρχουν, χρηματοδότηση επίσης.  Μήπως, λοιπόν, αυτό που λείπει είναι ο προγραμματισμός και η όρεξη για δουλειά; Πώς αλλιώς να δικαιολογήσει κανείς την ανυπαρξία έργου και οράματος; 

Και είναι πρωτοφανές για μια νέα Αρχή, από τον πρώτο κιόλας χρόνο να μην θέλει να δείξει έστω κάποιους από τους λόγους για τους οποίους επιθυμούσε  να αναλάβει τα ηνία του Δήμου. Μέχρι και στην πολυπρόσωπη και πολυδαίδαλη Αθήνα γίνονται καθημερινά δράσεις και έργα που αλλάζουν τη φυσιογνωμία της. Κι εδώ... ούτε τα χόρτα; 

Οι μόνες δηλώσεις του νέου Δημάρχου που δείχνουν ικανοποίηση είναι πόσο καλά τα πάμε στο "μεταναστευτικό". Εκεί όπου -ειδικά μετά τα γεγονότα του Έβρου- είναι πια πασιφανές τι συμβαίνει. Εκεί όπου τα χρήματα Ε.Ε. και εθνικού προϋπολογισμού μισθοδοτούν ανθρώπους από δεκάδες διαφορετικές εθνότητες που μπήκαν στη χώρα παράνομα ζητώντας άσυλο, τη στιγμή μάλιστα που η πλειοψηφία τους μόνο πρόσφυγες δεν είναι. 

Θα έχει τους λόγους του βέβαια ο Δήμαρχος, υποθέτουμε, να δηλώνει ικανοποίηση για το συγκεκριμένο θέμα δεν κάνει όμως  το ίδιο όταν η συζήτηση αφορά την καθημερινότητα των συνδημοτών του. Γιατί εκεί αναγκάζεται να παραδεχτεί -και μάλιστα δημόσια- ότι δεν είναι καθόλου ... ευχαριστημένος.  Από τον εαυτό του, να υποθέσουμε;

Και αναρωτιέται κανείς… Μπορείς να διατηρείς έναν κανονικό σκουπιδότοπο, μια κανονική χωματερή δηλαδή, μπροστά από την πύλη του ιστορικού σου κάστρου σε κοινή θέα;  Μπορείς να διατηρείς διαλυμένα γλυπτά που το μόνο που κάνουν είναι να δυσφημούν τη σχέση σου με τον πολιτισμό;  Μπορείς να αφήνεις τις στάχτες από δέντρα που κάηκαν (για λόγους άλλους, προφανώς)  και να μην μαζεύεις ούτε τις στάχτες, πέντε μέτρα από τη λίμνη;  

Μπορείς να διατηρείς μια παιδική χαρά με διαλυμένη περίφραξη και βρίσκεται στο έλεος κάθε ενήλικα που τη χρησιμοποιεί για να κάνει το κέφι του; Να αφήνεις μια πλατεία, τα βότσαλα της οποίας έχουν διαλυθεί, ανέγγιχτη επιτρέποντας μάλιστα και την ανάπτυξη τραπεζοκαθισμάτων που σκεπάζονται με κομμάτια νάυλον; Mπορείς να επιτρέπεις στον καθένα που θέλει να αφισορυπαίνει να το κάνει ελεύθερα, με λινάτσες και αφίσες που κολλάει ακόμη και στα… δέντρα;  

Οι Δήμαρχοι, κατά την ταπεινή μας γνώμη, αν ενδιαφέρονται λίγο για την πόλη που τους εμπιστεύθηκε (έστω με τον τρόπο που αυτό έγινε δηλ. το εκλογικό σύστημα της μειοψηφίας) πρέπει να είναι καθημερινά στον δρόμο- να βλέπουν, να κρίνουν να αποφασίζουν. Δεν πρέπει να είναι κλεισμένοι σε γυάλινο πύργο. Κι αν θέλουν η πόλη να τους θυμάται κάποτε με ευγνωμοσύνη πρέπει να ξεπερνούν τον εαυτό τους ή να κάνουν –έστω- τα αυτονόητα. Για να μην υπάρξει άλλη μια χαμένη πενταετία (λες και τα τέσσερα χρόνια που ήταν μέχρι πρόσφατα η θητεία τους δεν ήταν αρκετά).

Κι αν αυτά συμβαίνουν στην πλέον τουριστική περιοχή της πόλης, τι γίνεται άραγε σε γειτονιές και απομακρυσμένα σημεία; Αλλά, τουλάχιστον, η παραλίμνια κατάντια πρέπει κάποτε να λάβει τέλος. Για το καλό όλων...

Οι φωτογραφίες, είναι απλώς ενδεικτικές. Δεν μπορούν να αποδώσουν τη συνολική εικόνα που ο καθένας μπορεί να διαπιστώσει με μια απλή... βόλτα.

Ακόμη και το πιο όμορφο τοπίο μεταλλάσσεται, όταν τα χόρτα θυμίζουν σαβάνα...

 

 

     Εδώ η κοινή λογική σηκώνει τα χέρια (πολύ ψηλά, όμως...)

 
Στάχτες αμάζευτες, κάγκελα κομμένα, πλατάνια που κάλυψαν ήδη το κάγκελο...

Λινάτσες και αφίσες πολιτικών ομάδων οπουδήποτε, ανεξέλεγκτα...

 

    Γκαζοτενεκέδες  και αποσπώμενοι κάδοι, έτσι για ...ντεκόρ

             Βότσαλα διαλυμένα και νάυλον πατέντες...

 

Χαρτοπετσέτες ανάκατες με φύλλα δέντρων και φόντο τη διαλυμένη  περίφραξη της παιδικής χαράς. Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα...