Πεζοδρομήσεων προβληματισμοί...

«Για όποιον γνωρίζει τη διαβίωση στο κέντρο της Αθήνας (δεν θα έπρεπε να είναι προϋπόθεση για όποιον επιχειρεί την μεταβολή της, με οποιονδήποτε τρόπο;) όλες σχεδόν οι απόπειρες ανάπλασης τις τελευταίες δεκαετίες αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα, γιατί οι σχεδιαστές τους δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν τους την ασυνέχεια και την αδυναμία της Πολιτείας να συντηρήσει και να αστυνομεύσει αυτά που φτιάχνει, με καλή ίσως πρόθεση.    

Ακόμα και οι επιτυχημένες πεζοδρομήσεις της Απόστολου Παύλου, της Ερμού ή του ιστορικού τριγώνου υποφέρουν από τη μόνιμη παραβίαση του χαρακτήρα τους, από κάθε είδους οχήματα και δραστηριότητες. Διαρκής ο καβγάς με οδηγούς τετράτροχων και δίκυκλων, που δεν πτοούνται από απαγορεύσεις. 

Το βασικότερο πρόβλημα που θα είχε η μελέτη του Ιδρύματος Ωνάση για την πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου (που ευτυχώς απορρίφθηκε ως διακοσμητική), ήταν ότι θα χώριζε την πόλη στη μέση, σε «πάνω» και «κάτω», όπου η κάτω βεβαίως θα συγκέντρωνε όλη την εξαθλίωση. Το πρώτο λοιπόν τεράστιο πρόβλημα της δημιουργίας τόσο εκτεταμένων πεζόδρομων είναι ότι εύκολα παραδίδονται στην ανασφάλεια και στην υποβάθμιση, όταν η αστυνόμευση και η πρόνοια είναι τόσο ανεπαρκείς. 

Πάσης φύσεως αναξιοπαθούντες, άστεγοι, μετανάστες και χρήστες ναρκωτικών γίνονται το μόνιμο ντεκόρ μιας πόλης που δυσλειτουργεί εμφανώς (για να μη μιλήσουμε για εγκληματικότητα, όταν π.χ. δεν μπορείς να παρκάρεις στο δρόμο το ΙΧ σου, αν δεν είναι παλιό). Η επέκταση τους, όπου τους δίνεται άφθονος χώρος, χωρίς κίνηση και δραστηριότητα, είναι ραγδαία. 

Όταν κάθε 20΄ ένας άνθρωπος αδειάζει τον παρακείμενο κάδο σκουπιδιών, για να βρει να φάει, ή όταν κάθε ανοιχτός χώρος και πλατεία μυρίζει, γιατί όλοι αυτοί (και διάφοροι εποχούμενοι, όπως οι ταξιτζήδες) τον χρησιμοποιούν ως τουαλέτα, τότε καταλαβαίνετε πόσο περίπατο πάνε τα ειδυλλιακά σχέδια με τα δεντράκια και τους πολίτες να σουλατσάρουν αμέριμνοι. 

Αυτό είναι πρόβλημα που υπερβαίνει τα σχέδια μιας ομάδας μηχανικών ή την έλλειψη παιδείας μας: Συμπεριλαμβάνει το μεταναστευτικό, την οικονομία, την ανύπαρκτη κοινωνική πρόνοια και όλο το πλέγμα των προβλημάτων που συνδέονται με την καρδιά της πόλης, που θα έπρεπε να είναι η βιτρίνα της Ελλάδας, όχι μόνον της Αθήνας. 

Το δεύτερο μεγάλο ζήτημα είναι η αδυναμία κατανόησης της καθημερινότητας εργαζομένων, επισκεπτών και κυρίως κατοίκων του κέντρου της Αθήνας. Πολλοί συγκοινωνιολόγοι αρέσκονται στον στραγγαλισμό των οδικών αξόνων, ζώντας σε έναν ιδεατό κόσμο με τέλεια προσβασιμότητα με ΜΜΜ και άλλον οδηγικό πληθυσμό (αφήστε που στις πρωτεύουσες όπου κλείνει το κέντρο, υπάρχουν γύρω-γύρω τεράστιοι άξονες).   

Η αντίληψη ότι ξαφνικά, χωρίς άλλες υποδομές και εκτεταμένο δίκτυο ποδηλατοδρόμων και αξιόπιστων/καθαρών ΜΜΜ (για να μη μιλήσουμε για άλλη οδηγική παιδεία), το κέντρο της πόλης μπορεί να γίνει Άμστερνταμ, προκαλεί τουλάχιστον θυμηδία. Ούτε τρεις ποδηλάτες δεν θα περνάνε την ώρα, στις δυο λωρίδες της Πανεπιστημίου, μέσα στο λιοπύρι και το καυσαέριο. Και ποιος θέλει να περπατήσει από την Ιπποκράτους ως το (ωραίο ομολογουμένως) συντριβάνι της Ομόνοιας, για βόλτα; Κανένα κέρδος…»

                          (Απόσπασμα άρθρου του Π.Δούκα από την  AThensvoice)