Tι χαρά, αλλά...

«Τι χαρά! Τι χαρά μέσα σε αυτή τη μαυρίλα ο θρίαμβος του Τσιτσιπά! Τι χαρά και ο Λάνθιμος με τις τόσες υποψηφιότητες στα φετινά Οσκαρ! Χαρά και για τα καρφώματα του Αντετοκούνμπο. Χαρά και για τους έλληνες ερευνητές που κάθε τόσο μαθαίνουμε πως συμβάλλουν σε μεγάλα επιστημονικά επιτεύγματα. Πάντα ή σχεδόν πάντα, από μακριά. Πάντα μετέχοντας σε ομάδες ξένων πανεπιστημίων και ερευνητικών κέντρων, καθώς, ως γνωστόν, η έρευνα στην Ελλάδα εξελίσσεται χρόνο με τον χρόνο σε λέξη άγνωστη. 

Oπως όμως τόλμησε να ψελλίσει και ένας φίλος στο Facebook, για όλα αυτά τα σπουδαία, που καταφέρνουν συμπατριώτες μας, δικαιούμαστε να νιώθουμε χαρά, όχι υπερηφάνεια εθνική. Οι θρίαμβοί τους τούς ανήκουν. Ανήκουν αποκλειστικά στους ίδιους και σε όσους τους στήριξαν στην πορεία τους ως την επιτυχία. Δεν ανήκουν στην Ελλάδα και στους κατοίκους της. Πολλώ μάλλον όταν αυτή η χώρα κάνει συστηματικά ό,τι μπορεί για να δυσκολέψει όποιον ονειρεύεται να ξεχωρίσει. 

Oλοι αυτοί οι σπουδαίοι -στον τομέα του ο καθένας- άνθρωποι, που τυγχάνει να είναι Ελληνες, έρχονται να περιγράψουν την Ελλάδα που ονειρευόμαστε, μια χώρα που έτη φωτός απέχει από την Ελλάδα της πραγματικότητάς μας. Ευγνωμοσύνη λοιπόν γιατί με τον δικό τους κόπο, η Ελλάδα κερδίζει ένα μέρος θετικής δημοσιότητας, μέσα στον ορυμαγδό των τελευταίων ετών. Απέραντο θαυμασμό για το πείσμα και την πειθαρχία τους. Για τη στοχοπροσήλωσή τους, τη σκληρή τους δουλειά και το ταλέντο τους. Για την τόλμη τους να βγουν από τα στενά μας σύνορα και να αγωνιστούν για τα όνειρά τους. 

Μακάρι να ‘ταν ή να γίνουν μια μέρα όλα αυτά πυξίδα μας. Χαρά, γιατί ρίχνουν λίγο φως στο γκρίζο που μας περιβάλλει. Εθνική υπερηφάνεια όμως, όχι. Τουλάχιστον όχι πριν γίνουν πραγματικά τα πρότυπά μας. Κάτι παραπάνω δηλαδή από αφορμές να φουσκώνουν τα στήθη μας για τις επιτυχίες μιας Ελλάδας που υπάρχει μόνο στη φαντασία μας».

                                             (Αρθρο της Ν.Λυμπεράκη από το protagon)