Απόψεις...

«Σε μια συμφωνία δύο προσώπων (φυσικών ή νομικών), δηλαδή της Τράπεζας και του δανειολήπτη στην οποία και οι δύο πήραν τα ρίσκα τους, παρεμβαίνει το κράτος και αναθεωρεί εκ των υστέρων τους όρους της συμφωνίας ρίχνοντας τον έναν και υποστηρίζοντας τον άλλον. Ποιον ρίχνει; Τους 300.000 μικρομετόχους των τραπεζών οι οποίοι είδαν τις μετοχές τους να γίνονται κουρελόχαρτα. Αυτό ακριβώς είπε ο νόμος Κατσέλη στους 300.000 μικρομετόχους:

- Κοίτα να δεις, αυτοί που δεν πλήρωσαν δεν φταίνε οι κακόμοιροι. Ήθελαν να πάρουν κι αυτοί ένα σπίτι, μια μεζονέτα, ένα εξοχικό. Να τους κατηγορήσουμε γι' αυτό; Τα πράγματα στη ζωή τους δεν πήγαν καλά. Απολύθηκαν από τη δουλειά τους, έκλεισαν τα μαγαζιά τους, μειώθηκαν οι συντάξεις τους και τώρα δεν έχουν. Εσύ που έχεις θα συνεχίσεις να πληρώνεις τη δική τους διαμονή.

Ποιο είναι το πιο τραγικό; Ότι οι παρεμβάσεις του νόμου Κατσέλη όχι μόνο δεν προστάτευσαν τους δανειολήπτες αλλά τους εξέθεσαν σε μεγαλύτερο κίνδυνο και τους οδήγησαν σε μεγαλύτερη χασούρα. Διότι ένα σπίτι που θα έβγαινε στο σφυρί για 200.000 ευρώ το 2010, θα βγει το 2018 για 30.000 ευρώ με την αγορά να έχει πήξει από προσφορά και η ζήτηση να είναι ελάχιστη. Κι ούτε το σπίτι σώθηκε ούτε το δάνειο χαρίστηκε. 

Τι κατάφερε η Κατσέλη; Για σένα, κόκκινε δανειολήπτη, τίποτα. Για τον εαυτό της πολλά. Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εθνικής Τράπεζας και κατόπιν Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών μια χαρά ξεκοκκαλίζει τις ηγεμονικές αμοιβές και απολαμβάνει τη γκλαμουριά ζωής που παρέχουν αυτές οι θέσεις. 

Κατάφερε και κάτι άλλο, παρέα με τον Γιάνη και τον νομπελίστα (μπρρρ!) Κρούγκμαν: να δείξει πόσο κούφια είναι η διεθνής κοινότητα των οικονομολόγων και πόσοι ιδεοληπτικοί ηλίθιοι κυκλοφορούν στους ακαδημαϊκούς και πολιτικούς κύκλους διδάσκοντας, διοικώντας, συγγράφοντας, βραβευόμενοι και... καλοζωιζόμενοι - πάντα εις βάρος σου».

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Σταύρος Θεοδωράκης: «Οι γυναίκες να ορίζουν την κυβέρνηση, να είναι 151 στη Βουλή».

Οι ηλίθιοι δεν είναι μόνο γραφικοί, είναι και επικίνδυνοι. Άντε τώρα να εξηγήσεις σε κάθε προοδευτικούτσικο τενεκέ ότι η προσδοκία της πλειοψηφίας των γυναικών στη Βουλή ή οπουδήποτε αλλού είναι εξ ίσου ρατσισμός με την προσδοκία του αποκλεισμού τους, κι ότι νόμοι που ορίζουν τι μισθούς πρέπει να δίνει μια ιδιωτική εταιρεία είναι και ρατσισμός και φασισμός μαζί. Κανένας εργοδότης σήμερα, στον δυτικό κόσμο, δεν πληρώνει με κριτήρια φύλου. Κανένας απολύτως! Πληρώνει με κριτήρια απόδοσης. Το μόνο ζητούμενο, για άντρες και γυναίκες, είναι να πάψει το κράτος να φυτρώνει εκεί που δεν το σπέρνουν. 

Και μια που το παλληκάρι μάς βγήκε σουφραζέτος ας εξηγήσει γιατί στις τελευταίες εκλογές το Ποτάμι είχε το μικρότερο ποσοστό εκλεγμένων γυναικών βουλευτών από ΟΛΑ τα κόμματα (δηλαδή γυναικών που ο ίδιος τοποθέτησε σε εκλόγιμες θέσεις καθώς οι εκλογές έγιναν με λίστα): 10%. Από τις 140 γυναίκες υποψήφιες του Ποταμιού μόνο μία τοποθετήθηκε σε εκλόγιμη θέση, κι αυτή τελικά βαρέθηκε να ακούει τέτοιες ανοησίες και έφυγε.

                                                        (Θ.Τζήμερος –«Δημιουργία ξανά»)