Ο περίγυρος...

«Ο μοναδικός τρόπος να αξιολογήσεις την ευφυΐα ενός κυβερνήτη είναι να κοιτάξεις τους ανθρώπους που επέλεξε να τον περιστοιχίζουν, έλεγε ο Νικολό Μακιαβέλι εκ των προπατόρων του πολιτικού διαφωτισμού που ακολούθησε τις ελέω Θεού μοναρχίες της φεουδαρχίας.Ο Μακιαβέλι θα έπρεπε να τιμάται και από τους αναρχικούς και αντεξουσιαστές γιατί προσέφερε μεγάλες υπηρεσίες σε όποιον επιθυμεί να μάθει τις μεθόδους που επιβάλλεται η εξουσία έτσι ώστε ο καθένας να δύναται να ορίσει καλύτερα τα όρια της ελευθερίας και της αυτονομίας του. Ως είθισται όμως ο όχλος αποστρέφεται όσους του λένε την αλήθεια και εξυμνεί όσους του χαϊδεύουν τα αυτιά...

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πχ. έκανε πρόεδρο τον Κωνσταντίνο Τσάτσο στο άκουσμα του ονόματος του οποίου "κακάριζαν” κοροϊδευτικά οι "προοδευτικοί”. Όταν ρώτησα μικρός τον πατέρα μου γιατί τον λένε "κότα” μου απάντησε επειδή έχει μεταφράσει τους Όρνιθες του Αριστοφάνη. Έμεινα ενεός!

Ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος συναγελάζονταν με τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Δημήτρη Χορν, ενώ ήταν ιδιαίτερα αυστηρός με τη δημόσια εικόνα των υπουργών του. Ο Κώστας Σημίτης είχε διευθυντή του γραφείου του Νίκο Θέμελη ένα κοσμοπολίτη και πολύγλωσσο συγγραφέα που είχε υπηρετήσει στην Ε.Ε. Τα τρία μυθιστορήματα του Νίκου Θέμελη αποτελούν την καλύτερη επιτομή της νεοελληνικής κοινωνίας και ιστορίας τα τελευταία 200 χρόνια. 

Ο Ανδρέας Παπανδρέου έφερε στο προσκήνιο τους Κατσιφάρες, τους Κουτσόγιωργες και τους Κουλούρηδες αλλά έφερε και ανθρώπους σαν τον Παρασκευά Αυγερινό, τον Σημίτη, τον Κουλουριάνο κλπ.

Αν κοιτάξει κάποιος τις επιλογές του κ. Τσίπρα από το 2015 μέχρι σήμερα για τη Βουλή, την κυβέρνηση και το επιτελείο του και αναλογιστεί που θα μπορούσαν να καταλήξουν όλα αυτά, νιώθει την ανάγκη να απομακρυνθεί από τη χώρα. Δεν είναι μόνο το ύφος και ήθος καλλιτεχνών όπως ο κ. Λαζόπουλος και ο Χάρρυ Κλυνν (που δεν χάνει την ευκαιρία να μου ασκεί εποικοδομητική κριτική...). Είναι ένα ευρύ σύμπλεγμα ανθρώπων που αντιπροσωπεύει όχι ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει η χώρα αλλά την σκοτεινή πίσω αυλή της χυδαιότητας και των "κουσουριών” της...

Η είδηση στην περίπτωση του κ. Ζουράρι δεν είναι η παραίτηση μετά από το πολιτικό ολίσθημα των υποτιμητικών δηλώσεων για ζητήματα που αφορούν το ποδόσφαιρο αλλά πως δεκάδες άνθρωποι μιας οφθαλμοφανούς συναισθηματικής και διανοητικής "ωριμότητας” και "ισορροπίας” έχουν κατακλύσει το κοινοβούλιο και την κυβέρνηση.

Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι η παραίτηση Ζουράρι, αλλά πως κάποιος σαν τον κ. Ζουράρι μετέχει σε μια κυβέρνηση.Ποιος πρωθυπουργός θα τολμούσε να ορίσει στο στρατηγικό σχεδιασμό κάποιον εμφανώς άσχετο που έγινε γνωστός για την αξιολόγηση των υποδημάτων της Μενεγάκη;Η εικόνα αυτή δεν είναι προνόμιο της παρούσας Βουλής και της παρούσας κυβέρνησης. 

Ο εκφυλισμός έχει αρχίσει εδώ και αρκετά χρόνια και συνεχώς διευρύνεται και με τις ευλογίες της πλειοψηφίας της κοινωνίας.Όλα αυτά τα συμπτώματα παρακμής είναι λογικό πως κάποια στιγμή θα μας οδηγήσουν σε κάποιο οδυνηρό μονοπάτι γιατί μας αποξενώνουν ως κοινωνία από το προνόμιο της αξιολόγησης προσώπων και καταστάσεων που είναι ο μόνος τρόπος να αποφεύγει κάποιος τα κακά συναπαντήματα της ζωής και της ιστορίας».

                                                (Αρθρο του Κ. Στούπα από το capital.gr)